Ένα κορίτσι 16 χρονών

Λέξεις: Χρήστος Ράμμος

Ένα κορίτσι 16 χρονών που επιχειρεί να μαχαιρώσει μια συμμαθήτρια της και μετά βρίσκεται ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ απέναντι σε ένα πανίσχυρο απρόσωπο κράτος, είναι προδήλως ένας πάσχων ψυχικά άνθρωπος που επίσης [προδήλως] έχει στερηθεί από την αυγή της παιδικής της ηλικίας την πιο στοιχειώδη ζωογόνο αγάπη και τρυφερότητα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να ζήσει κάποιος όταν μεγαλώσει, αν όχι μια ευτυχισμένη, τουλάχιστον μια ισορροπημένη ζωή.

Και αυτό είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας που συλλογικά είναι ηθικά και ψυχικά άρρωστη. Που, παρά την περιρρέουσα κενόλογη και υποκριτική φλυαρία που υπερεπερίσσευσε, έχει εξορίσει κάθε μορφή έμπρακτης καθημερινής αγάπης, στοχασμού και μέριμνας για τον άλλο και ζει βυθισμένη στην θεοποίηση του πιο ανάλγητου, αμείλικτου και ανταγωνιστικού ναρκισσισμού του εγώ.

Όπου δεν υπάρχει χώρος για έλεος για τον “αποτυχημένο”, για τον πάσχοντα ψυχικά, γι’ αυτόν που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στα κρατούντα κίβδηλα πρότυπα επιτυχίας [τα οποία μας έχουν πείσει ότι οφείλουμε να ακολουθούμε όλοι], παρά μόνο στιγματισμός και στεγνή προτεσταντικού τύπου ηθικολογία, που θυμίζει σκηνές αιώνιας φλόγας κολάσεως.

Συγγνώμη για τον διδακτισμό που φαίνεται να απορρέει από τα πιο πάνω -εκ πρώτης όψεως – κοινότοπα λόγια, αλλά νομίζω ότι αυτή πρέπει να είναι η πρωταρχική και διαρκής σκέψη του καθενός από εμάς, όταν εμφανίζονται τέτοια τραγικά περιστατικά. Ο κρατικός μηχανισμός και εν προκειμένω η δικαστική εξουσία θα ασκήσει τις αρμοδιότητες της για να σωφρονιστεί αυτό το 16χρονο κορίτσι, και ελπίζω να το κάνει με τον τρόπο που προσήκει στην συγκεκριμένη περίπτωση [η δικαιοσύνη οφείλει να είναι πάντα εξατομικευμένη], αλλά το προέχον είναι να μην πέσουμε όλοι πάνω της και την συνθλίψουμε, φορτώνοντας την και το δικό μας ασήκωτο βάρος της ενοχοποίησης της ή της αδιαφορίας μας!

Να της δώσουμε τη δυνατότητα κάποια στιγμή να ζήσει και να ανασάνει και αυτή, να συναντήσει ίσως, για πρώτη φορά στην ζωή της, κάποιον άλλο άνθρωπο που θα την αγαπήσει [γιατί όχι;], δικαιώματα κάθε ανθρωπίνου όντος, ακόμη και του πιο “αμαρτωλού” ή του εγκληματία! Είναι, εξ άλλου, ακόμη πολύ νέα για να έχει κλείσει η ζωή της!

Και, καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε ότι πολλά και ασύγκριτα πιο σοβαρά εγκλήματα στην “ενάρετη” και αμείλικτα τιμωρητική κοινωνία μας, που με μεγάλη ευκολία κουνάει το δάκτυλο στους παραστρατήσαντες, δεν τα εισπράττουμε καν ως τέτοια και δεν τιμωρούνται ποτέ αυτοί που τα διέπραξαν.

*Ο Χρήστος Ράμμος είναι δικαστής και πρώην επικεφαλής της ΑΔΑΕ