Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε και ένας νέος ανοίγει
Ναι, είμαι μνημονιακός από την πρώτη μέρα.
Την ημέρα που ο ΓΑΠ βγήκε στο Καστελόριζο και εξήγγειλε την προσφυγή μας στο Δ.Ν.Τ, όλη η Ελλάδα από όλους τους πολιτικούς χώρους ήταν μουδιασμένη. Δειλά δειλά έκανα μια ανάρτηση τότε, μια λέξη μόνο: «Προχώρα». Για μένα ήταν απλά θέμα ρεαλισμού. Άλλωστε για πολλούς ήταν κάτι αναμενόμενο, δεν παρέδωσε έτσι τυχαία την εξουσία και διέφυγε μέσω εκλογών ο Βούδας της Ραφήνας. Ναι, είμαι μνημονιακός από την πρώτη μέρα.
Η κοινωνία σε σύγχυση, δεν μπορούσε να αποδεχτεί μια σκληρή πραγματικότητα. Πίστευε ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση το μνημόνιο. Το αντιμνημονιακό μπλοκ τότε μπορεί να άγγιζε και το 90% στην κοινωνία. Τότε ακριβώς ξεκίνησε ένας κύκλος. Τον ΓΑΠ τον ρίχνουν οι δικοί του, ο Σαμαράς πουλάει αντιμνημόνιο για να πάρει την εξουσία και κάνει την πρώτη μεγάλη κωλοτούμπα. Από την κωλοτούμπα του Σαμάρα δημιουργούνται οι ΑΝΕΛ από τους απογοητευμένους αντιμνημονιακούς δεξιούς, εκτοξεύονται τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής και αρχίζει να γιγαντώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα του 4% της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Το αντιμνημονιακό μπλοκ όμως κάπως συρρικνώνεται μετά την κωλοτούμπα Σαμάρα, αλλά είναι ακόμα σε τεράστια ποσοστά στην κοινωνία, της τάξης του 60-65%. Ήταν η ώρα να πουλήσει αντιμνημόνιο ο ΣΥΡΙΖΑ και με τον ίδιο τρόπο που πήρε την εξουσία ο Σαμαράς, να την πάρει και αυτός. Εκεί είχαμε την δεύτερη μεγάλη κωλοτούμπα με το δημοψήφισμα. Αυτή η κωλοτούμπα και η διακυβέρνηση της χώρας από τον μνημονιακο πλέον ΣΥΡΙΖΑ, εκμηδένισε σχεδόν τα ποσοστά του αντιμνημονιακού μπλοκ. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, έπρεπε να γίνει όλος αυτός ο κύκλος για να εμπεδώσει το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Επίσης αποδείχθηκε ότι αυτό για να γίνει, όπως και το να περάσουν κάποια μέτρα χωρίς να ανοίξει μύτη, έπρεπε να κυβερνήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάπου εδώ κλείνει αυτός ο μεγάλος επώδυνος κύκλος.
Ο νέος κύκλος κατά την άποψη μου ανοίγει με την νίκη της ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές και την διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Μια κυβέρνηση που τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι είναι περισσότερο φιλελεύθερη και κεντροδεξιά, παρά της λαϊκής δεξιάς που λέμε. Εάν συγκρίνουμε άλλωστε τα πρόσωπα με αυτά της κυβέρνησης Σαμάρα, θα βρούμε μεγάλες διάφορες. Η νέα κυβέρνηση δεν βρήκε άδεια ταμεία, δεν βρήκε καμμένη γη, δεν βρήκε μια κοινωνία σε άρνηση, δεν βρήκε μια χώρα σε μνημόνια. Την «βρώμικη» δουλειά την είχε κάνει η «ριζοσπαστική αριστερά». Υπάρχουν μεγάλες ακόμα δυσκολίες, αλλά θα έχει την ευκαιρία γιατί την ευνοεί και το timing, να είναι αυτή που θα βάλει πάλι σιγά σιγά την χώρα στις ράγες. Ίδωμεν, λοιπόν…
*O Λεωνίδας Σπύρου είναι πολίτης του κόσμου, φιλελεύθερος, άθεος, συλλέκτης εμπειριών. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ζει μόνιμα στο Μπαλί Ινδονησίας. Λάτρης της αναλυτικής σκέψης, της ψυχανάλυσης, του ήλιου, της θάλασσας και του διαδικτύου.
