Τυμβωρυχία σε αδικοχαμένες ψυχές
Μερικές σκέψεις, ένα χρόνο μετά.
Όταν έγινε το τραγικό γεγονός στο Μάτι, ζήσαμε τρομερές στιγμές. Βαρύ το πένθος και μεγάλη η αγανάκτηση. Δικαιολογημένα όλα. Τίποτα δεν δούλεψε σωστά και όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν ευθύνες. Κάποια στιγμή όμως άρχισε να ξεφεύγει όλο αυτό και να με βάζει σε διάφορες υποψίες που όμως τότε δεν μπορούσα να εκφράσω, θα έπεφταν όλοι πάνω μου να με φάνε.
Θυμάμαι ανθρώπους, ακόμα και πολλούς πρώην και νυν φίλους, που τους είχα για ορθολογιστές να μιλάνε τις πρώτες μέρες ακόμα και για 50-100 κρυμμένα πτώματα από την κυβέρνηση. Λες και θα μπορούσαν να είχαν εξαφανιστεί 50-100 άνθρωποι και να ήταν όλοι μετανάστες χωρίς κανέναν δικό τους να τους αναζητήσει. Λες και θα μπορούσαν να κρύβουν τόσα πτώματα και κανείς δεν θα έβλεπε και θα διέρρεε κάτι. Ο απόλυτος παραλογισμός.
Όλα τα αντιπολιτευτικά κόμματα και οι ψηφοφόροι τους ήταν στα κάγκελα, σε ένα διαρκές παραλήρημα και ζητούσαν τα κεφάλια όλων των υπευθύνων. Ο Παπαχελάς έκανε εκπομπή που έγινε σημαία του προεκλογικού αγώνα παραμονή των εκλογών. Μέχρι εδώ όλα καλά. Όμως, ένα κεφάλι που ζήταγαν επιτακτικά να πέσει ήταν και αυτό του αρχηγού της ΕΛΑΣ κυρίου Τσουβάλα, ειδικότερα και εντονότερα, μετά μάλιστα την πολυσυζητημένη συνέντευξη Τύπου μαζί με τον αρχηγό της Πυροσβεστικής, που έλεγαν ότι τα έκαναν όλα καλά και δεν βρήκαν κανένα λάθος και καρατομήθηκαν στην συνέχεια από την τότε κυβέρνηση.
Τον κύριο Τσουβάλα όμως, του οποίου τις δηλώσεις με πόνο ψυχής για τα θύματα (λέμε τώρα) είχαν κάνει σημαία, τώρα που έγινε κυβέρνηση η ΝΔ τον έκανε ΓΓ Δημόσιας Τάξης. Εκκωφαντική σιωπή από όλους αυτούς τους τυμβωρύχους τελικά, που τότε ήταν στα κάγκελα για τον συγκεκριμένο αξιωματικό, μια σιωπή που όμως λέει και εξηγεί πολλά.
Σήμερα μετά από όλα αυτά, οι μάσκες έπεσαν. Μιλάμε για αδίστακτους τυμβωρύχους που το μόνο που τους ενδιέφερε τότε ήταν να πλήξουν την κυβέρνηση και τίποτα περισσότερο, γιατί εάν όντως ήταν από πόνο και αγανάκτηση θα αντιδρούσαν και τώρα, δεν θα σιωπούσαν.
Είναι οι ίδιοι τυμβωρύχοι, που σε κάθε επέτειο των αδικοχαμένων θυμάτων της MARFIN και του Αξαρλιάν βγάζουν τον «πόνο» τους στο Facebook, αλλά ποτέ δεν έχουν μαζευτεί δέκα νοματαίοι να πάνε να αφήσουν έστω ένα λουλούδι στην επέτειο μνήμης τους.
Πλέον γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί.
*Ο Λεωνίδας Σπύρου είναι πολίτης του κόσμου, φιλελεύθερος, άθεος, συλλέκτης εμπειριών. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ζει μόνιμα στο Μπαλί Ινδονησίας. Λάτρης της αναλυτικής σκέψης, της ψυχανάλυσης, του ήλιου, της θάλασσας και του διαδικτύου.
