Επιτέλους βγάλτε το σκασμό….”Ο κόσμος είναι για την ευτυχία.”

της Αθηνάς Τερζή

Επιτέλους βγάλτε το  σκασμό….”Ο κόσμος είναι για την ευτυχία.” Τ. Λειβαδίτης

Είναι κάτι στιγμές που δεν σε χωράει ο τόπος. Κι ο χρόνος σου βγάζει τη γλώσσα και σε περιγελά. Πώς να του ξεφύγεις!

Και κάθομαι και σκέφτομαι το μελάνι που χύθηκε για το έβγα του παλιού και το έμπα του νέου χρόνου. Για τις μέρες και τις νύχτες που ζήσαμε. Για όλα εκείνα που θα έρθουν. Τα άγνωστα και τα γνωστά. Τα καθημερινά, τις κουβέντες για το τίποτα, τις συγγνώμες, τους παλιοχαρακτήρες, τα λάθη, τα σωστά, τους περίεργους, τους γνωστικούς και τους ονειροπαρμένους! Για τα χιλιόμετρα που θα διανύσουμε. Φοβισμένα και άφοβα. “Ο κόσμος είναι ένα βουνό” και τα βουνά διηγούνται κι είναι καλύτερο “να μη μιλάν κακές αν κάνουν σκέψεις”.

“Βιάζομαι. Δεν προλαβαίνω. Δεν έχω χρόνο. Δε μου φτάνουν οι ώρες. Επιστρέφω μόνος σε ένα άδειο σπίτι. Δε περνάει η ώρα! Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Χωρίζω. Θέλω να πάω ένα ταξίδι. Ο Πέτρος με απατάει. Η Μαρίνα δεν είναι ευτυχισμένη. Με έπνιξε το άγχος. Με πνίγει το άδικο. Σταμάτα τη γκρίνια. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή! Η Γεωργία δεν είναι καλά. Οι γιατροί είναι επιφυλακτικοί. Εκείνη όμως είναι αισιόδοξη. Την Κυριακή κάλεσε φίλους και γνωστούς. Ήπιε και  μέθυσε και τραγούδησε και ξεχώρισε από τον κόσμο. Έσμιξε και μόνιασε με όλους. Πιείτε κι ένα στην υγειά του Βασίλη. ‘Ένας χρόνος πέρασε κιόλας από το χαμό του. Το ζευγάρι στον τρίτο δεν μπορεί να αποκτήσει παιδί. Γιώργο τα παιδιά και τα μάτια σου! Δεν πρόλαβα να ζήσω τη ζωή μου. Σκλαβώθηκα από νωρίς με την οικογένεια! Τον Κώστα τον απέλυσαν από τη δουλειά. Θέλω να βγω στην αγορά και να τα σηκώσω όλα! Θέλω να χαστουκίσω πολύ κόσμο. Δε θα τον πετύχω τον τύπο που αφήνει τις σακούλες με τα σκουπίδια έξω από τον κάδο! Θα του δείξω εγώ. Η Ελένη έκανε μπότοξ. Πού τα βρήκε τα λεφτά; Εδώ ο κόσμος χάνεται βαρκούλες αρμενίζουν. Ο Παύλος χτυπάει τη γυναίκα του. Έπεσα από τα σύννεφα όταν το έμαθα. Θέλω να καψουρευτώ. Μα που πήγαν όλοι οι άντρες; Ο μικρός της Νίκης είναι άρρωστος. “Λαέ μη σφίγγεις κι άλλο το ζωνάρι”. Σηκωθείτε, σηκωθείτε. Η ζωή που περνά και χάνεται κι επαναλαμβάνεται και κατατροπώνει και θριαμβεύει κι εκείνος “ο σουγιάς στο χέρι που χαρακώνει ό,τι δε μπορούμε να ζήσουμε αληθινά”.

Δίχως ίχνος ντροπής, χωρίς ενοχές  τα λόγια κι  οι εικόνες, οι  φωνές και  τα βογγητά. Με μια ανελέητη ταχύτητα εναλλάσσονται και παραμονεύουν και γεμίζουν με σκοτάδια την  καθημερινότητα κι ας “είναι ο ουρανός δικός μας κι η θάλασσα στα μέτρα μας”.

Ω βγάλε το σκασμό επιτέλους και πάρε θέση. “Με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια”. Δε θα ξαναγυρίσεις! “Ήλιε μου βγες και μη σε μέλει”…

“Ο κόσμος είναι για την ευτυχία!” Τ.Λειβαδίτης