Η εστίαση είναι σύμμαχος

Λέξεις: Nίκος Νυφούδης

Η εστίαση, ήταν πάντα ο εύκολος στόχος. Τα αντικρουόμενα συμφέροντα και η έλλειψη ισχυρής εκπροσώπησης, στην κεντρική εξουσία έκαναν τον κλάδο εύκολο θύμα. Είμασταν όμως ο καλύτερος σύμμαχος του κράτους. Ναι, σε συντριπτική πλειοψηφία στηρίξαμε ευλαβικά αυτά που η κυβέρνηση ζητούσε. Αφήσαμε τα τηγάνια και τις κατσαρόλες και κάθε δεύτερη εβδομάδα πιάναμε το μέτρο για τις αποστάσεις. Επενδύσαμε σε εξοπλισμό για την ασφάλεια του προσωπικού και των πελατών μας.

Οι ανόητοι υπήρχαν και θα υπάρχουν παντού και δεν μπορεί κανείς να καταδικάζει έναν κλάδο εξαιτίας τους. Είδαμε τις εικόνες στον ΟΑΣΘ. Στην Αρχαία Αγορά. Στα πάρκα και τις πλατείες. Στις Εκκλησίες και όπου αλλού ο καθένας επιθυμούσε. Βάση όλων αυτών, το συμπέρασμα είναι σίγουρο: η κυβέρνηση έχασε τον βασικό σύμμαχο στον περιορισμό της αθρόας και χωρίς έλεγχο συνάθροισης.

Στη Θεσσαλονίκη έχουμε το δικαίωμα να έχουμε και ένα άλλο παράπονο. Αναγκαστήκαμε να κλείσουμε τις επιχειρήσεις μας χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση. Στην Αττική είχαν 3 μέρες για να προετοιμαστούν, να αδειάσουν τα ψυγεία τους και έτσι να θωρακιστούν περισσότερο σε ανώφελες σπατάλες.

Υπάρχει μεγάλη κουβέντα τις τελευταίες ημέρες για το αν η εστίαση ευθύνεται για την αύξηση των κρουσμάτων. Λειτουργούν καλά οι παλαμακιστές της εκάστοτε εξουσίας χρόνια τώρα, που ψάχνουν αποδιοπομπαίους τράγους. Δόθηκε αναμφισβήτητα δικαίωμα από τους λίγους και κακούς, αλλά να μην ξεχνάμε πως σε αυτή τη χώρα πριν λίγα χρόνια η Χρυσή Αυγή ήταν Κοινοβουλευτικό κόμμα.

Η εστίαση παραμένει ο δεύτερος μεγαλύτερος εργοδότης στη χώρα μετά το Δημόσιο. Έχει τον ίδιο ρόλο που είχε η οικοδομή στην οικονομία της χώρας τη δεκαετία του 1980. Στηρίζει από εξειδικευμένο προσωπικό, μέχρι ανειδίκευτους εργάτες και φοιτητές. Οι επενδύσεις που ακολουθούν την εστίαση μετριούνται σε μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια.

Η επερχόμενη κατάρρευση σε ποσοστό που θα αγγίξει το 50%, ενός σημαντικού κλάδου της οικονομίας, δε δικαιολογεί την πλήρη απουσία σχεδίου μέτρων για τη στήριξη της εστίασης, ούτε την υπονοούμενη κατάσταση της εστίασης σε μία δράση πολυτελείας με την οποία δεν μπορούμε να ασχοληθούμε εν μέσω κρίσης. Και αν η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ακόμα στη διάθεσή της τα σχετικά τεκμήρια, αρκούν μάλλον ως ενδείξεις οι εκτιμήσεις της Γερμανικής Ένωσης Εστιατορίων που εκτιμά ότι χωρίς πρόσθετη βοήθεια από το κράτος, απειλείται με εξαφάνιση το ένα τρίτο του κλάδου, δηλαδή πάνω από 70.000 επιχειρήσεις. Τα ανάλογα μεγέθη για μια χώρα όπως η Ελλάδα –στην οποία η εστίαση είναι σημαντικότερη ως κλάδος ακόμα και από το σύνολο της βιοτεχνικής και βιομηχανικής παραγωγής– θα ήταν καταστροφικά. Οι επιλογές της κυβέρνησης δεν είναι πολλές, είναι όμως απλές. Κατά πρώτον, μείωση του φόρου προστιθέμενης αξίας στο φαγητό, στα ροφήματα και στο αλκοόλ σε μονοψήφιο ποσοστό ώστε να μην πιεστούν περαιτέρω οι αναμενόμενα χαμηλοί τζίροι των καταστημάτων εστίασης. Κατά δεύτερον, παροχή κεφαλαίου επανεκκίνησης ως ποσοστό του τζίρου της κάθε επιχείρησης εστίασης για το 2019/20. Το δικαιούμαστε άλλωστε εφόσον είμαστε ο μόνος κλάδος που κλείνει. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα απάλυνε τις επερχόμενες δυσκολίες για την εστίαση και παράλληλα το κεφάλαιο θα έπεφτε στην πραγματική οικονομία και θα αναμόχλευε όλη την προμηθευτική αλυσίδα. Κατά τρίτον, επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών κατά 50% από το κράτος μέχρι το Δεκέμβριο του 20121 και παροχή κινήτρων μετατροπής συμβάσεων μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης σε συμβάσεις πλήρους απασχόλησης προκειμένου να διατηρηθούν όσες περισσότερες θέσεις εργασίας είναι δυνατόν. Η επιδότηση διατήρησης θέσεων εργασίας θα ήταν ακόμα ένα κίνητρο. Οι σκέψεις δεν είναι σπουδαίες, όμως η αγνόησή τους θα φέρει γρήγορα την καταστροφή. Τον Γενάρη, όχι πολύ αργότερα. Ήδη από την αρχή του πρώτου lockdown υπολογίζεται ότι ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 100.000 άτομα, σύμφωνα με έρευνα κοινής γνώμης της Διανέοσις, χωρίς σε αυτούς να υπολογίζονται το ένα τρίτο του εργατικού πληθυσμού οι οποίοι βρίσκονται σε αναστολή εργασίας αυτήν τη στιγμή. Η εστίαση είναι ένας από τους κλάδους που σηκώνει το βάρος της νέας αναπάντεχης αυτής ανεργίας. Δυστυχώς τα δύσκολα δεν είναι πίσω μας. Μπροστά είναι.