Φτάνει με τη δηθενιά

Λέξεις: Θάνος Ανδρίτσος

Ναι στον Καρρά, ναι στην τραπ. Όχι στην ψευδολαϊκότητα της “απελευθέρωσης” από τη δήθεν δικτατορία της κουλτούρας που -υποτίθεται- κυριαρχεί στην Αριστερά.

Όταν έμαθα για τον θάνατο του Καρρά, στεναχωρήθηκα όπως όλος ο κόσμος. Μου φαινόταν ενας συμπαθής λαϊκός άνθρωπος που ταλαιπωρήθηκε από την υγεία του τα τελευταία χρόνια.

Δεν αισθάνθηκα ότι με ενώνει κάτι έντονο μαζί του, ούτε ήταν ποτέ στα ακούσματά μου, έχω τραγουδήσει μερικά τραγούδια μεθυσμένος σε πάρτυ, αλλά δε χρειάζεται σε όλα όσα συμβαίνουν να τοποθετούμαστε με βιωματικό τρόπο, ούτε απαιτείται οι πολιτικές συλλογικότητες να εκφέρουν για όλα άποψη.

Επίσης δεν θεωρώ ότι χρειάζονται σε όλα τα θέματα στρατόπεδα και δίπολα, ακριβώς γιατί σινικά τείχη δεν υπάρχουν ούτε στη ζωή, ούτε στη μουσική. Δεν νομιζω ότι ο Καρράς θεωρούσε τον εαυτό του “σε σύγκρουση” με άλλα ρεύματα που θεωρητικά βρίσκονται πιο κοντά σε δικά μου ακούσματα, και δεν ξέρω αυτές οι αντιπαραθέσεις τι προσφέρουν.

Δύο μέρες μετά, μπαίνω στο φμπ, και βλέπω ότι επιτέλους έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά. Το πρόβλημα της Αριστεράς -και της κοινωνίας θα έλεγα- είσαι εσύ, φανταστικέ φίλε, φίλη (Ίσως εγώ, σκέφτηκα). Είσαι εσύ, που περιφρονείς την εργατική τάξη και το λαό, στο Λύκειο άκουγες Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά, και Ζέπελιν και Μικρούτσικο και Βασίλη Παπακωνσταντίνου, και πανκ και μέταλ και διάφορα τέτοια κουλτουριάρικα.

Καλά εσένα φλώρε που ακούς Joy Division δε θέλω να σε χαρακτηρίσω καν, εργατική τάξη υπάρχει μόνο στα Βαλκάνια όχι στο Μάντσεστερ. Στο Μάντσεστερ υπάρχει Ντέιβιντ Μπέκαμ με το ξανθό καρέ του. Πιο πολύ φταις εσύ, φανταστικέ καθοδηγητή που τυράννισες τα νεανικά χρόνια τόσων νέων κομσομόλων και κομσομολισών και δεν άφησες τα παιδιά να χαρούν τον έρωτα.

Στα κάμπινγκ όλα στρατιωτάκια να διαβάζουν εισηγήσεις ιδεολογικής επιτροπής, να αθλούνται και να ακούνε κλασική μουσική, ενώ θέλανε λίγο να καψουρευτούν (να μια παραγνωρισμένη έννοια), να το ρίξουν στο ποτό και το τσιγάρο, να νταλκαδιάσουν ρε αδερφέ όπως κάνει ο λαός.

Γιατί τον μισείτε τον Βασίλη Καρρά; Γιατί μισείτε το λαό;

Εχετε χωθεί μέσα στις βιβλιοθήκες και τα ωδεία, και για αυτό δεν πείθει την κοινωνία η Αριστερά. Το ότι ψήφισε και κάποια μνημονιάκια, δεν έχει καμία σχέση. Πρέπει να απελευθερωθούμε από αυτά τα δεσμά. Ήρθε επιτέλους η ώρα.

(Ο Λένιν άκουγε την Απασιονάτα αλλά βρέθηκε κοντά στο λαό. Η υπόθεση ότι η κομμουνιστική πρωτοπορία – να κάτι ακόμα τζιζ- για να καταλάβει το λαό πρέπει να ακούει την ίδια μουσική με αυτό που τα κυρίαρχα μέσα λένε ότι είναι πλειοψηφικό στο λαό, είναι παιδαριώδης και δεν της αξίζει καν κριτική. Ναι στον Λένιν, όχι σε μικροαστικές ονειρώξεις ότι αν χορέψεις μεθυσμένος ζεμπεκιά είσαι κοντά στο λαό. Χόρεψε την και θα σου κάνουμε παλαμάκια, αν σου αρέσει)

*το παραπάνω κείμενο προέρχεται από ανάρτηση του Θάνου Ανδρίτσου στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook.