Για την Τάνια

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι αυτό το κείμενο δεν θα είναι αντικειμενικό. Επίσης ότι όφειλα να το γράψω εδώ και χρόνια. Διότι τα γράφουμε συνήθως εκ των υστέρων. Την Τσανακλίδου την άκουσα για πρώτη φορά στις ”Καραβέλες” του Λεοντή. Ήταν μια εποχή στο σχολείο που πηγαίναμε λαθραία στα φεστιβάλ των πολιτικών νεολαίων. Επίσης μια νύχτα στη Νεράιδα στο αεροδρόμιο, με Μητσιά και άλλους, στα μεγάλα σχήματα της εποχής.

Το χειμώνα του 1982 είχε κυκλοφορήσει το ‘’Φίλε’’ του Σπανού. Ήμασταν μια παρέα, στο μόνο σπίτι που είχε πικάπ και λιώσαμε το δίσκο. Κυρίως το ‘’Αν μ’ αγαπάς’’ καθότι έπαιζαν και εφηβικοί έρωτες. Μετά ήταν στη σκηνή ένα καλοκαίρι με τον Παπακωνσταντίνου στο Δάσος. Κόλαση. 1984 νομίζω. Όταν βγήκε το ‘’Μαμά γερνάω’’ το 1988, ήμουν σίγουρος από το πρώτο άκουσμα πως ελάχιστοι δίσκοι θα με συντρόφευαν τόσο πολύ στη μετά Χατζιδάκι ελληνική μουσική.

Πέρα από τους δίσκους όμως και τα μεγάλα τραγούδια ήταν άλλο αυτό που με έκανε να υποκλιθώ στην Τάνια. Η σκηνική της παρουσία. Είναι ένα είδος σπάνιο η Τσανακλίδου. Είναι ο άνθρωπος που έχω δει περισσότερες φορές στη σκηνή από οποιονδήποτε άλλον Έλληνα καλλιτέχνη. Και εδώ η λέξη καλλιτέχνης είναι λίγη για να περιγράψει ένα φαινόμενο που δεν μπορείς να το συγκρίνεις με καμία ή κανέναν συνάδελφό της. Διότι απλά πάνω στη σκηνή αφήνει στην άκρη όλα εκείνα τα στοιχεία που σου μαθαίνει το show business αν θες να λάμψεις. Ακόμα και ποιοτικός αν είσαι.

Η Τάνια της σκηνής είναι η πεμπτουσία του αληθινού. Την έχω δει να κλαίει, να γελάει, να τσαλακώνεται, να πυρπολείται, να κυλιέται στο πάτωμα, να καπνίζει, να τρώει τα νύχια της, να πίνει ουίσκι και να μαλώνει όσους άργησαν να μπουν ενώ το πρόγραμμα έχει αρχίσει. Να βγάζει κουτί υπέρ των αδέσποτων και να λέει τραγούδι μόνο αν κάποιος ρίξει μέσα το κάτι τις. Και να είναι τίποτε ψιλολόγια να μη διστάζει να τον ξεφτιλίσει για την τσιγκουνιά του. Την έχω δει σε φάσεις κατάθλιψης, να αυτοσαρκάζεται για τα κιλά της, για τη μοναξιά ή την ατυχία της. Να βγάζει θλίψη τόνους και ντέρτι άφοβο. Να κρατά εχτές το βράδυ στο χέρι γυαλί πρεσβυωπίας και να τραγουδάει ουστ για το μνημόνιο. Να παίρνει τα σοκάκια και να τραγουδά κούτρα για τους αγανακτισμένους στο δρόμο. Να δοκιμάζει τραγούδια που άλλες δεν θα τολμούσαν και να γίνεται μούσκεμα στη σκηνή χωρίς να τη νοιάζει τι θα σκεφτεί το κοινό που πλέρωσε. Η Τσανακλίδου στη σκηνή είναι ό,τι πιο σπουδαίο μας χάρισε η ελληνική μουσική. Ένας θρύλος που κάθε της εμφάνιση είναι ένα σπουδαίο μάθημα του τι σημαίνει κάθε βράδυ αφήνω στην άκρη τα πρέπει και τις προσοχές και ξεγυμνώνομαι. Σαν την Πιαφ ας πούμε, τη Μπίλι Χόλιντει κλπ. Μη βιαστείτε να με πείτε ιερόσυλο. Δείτε την Τάνια μια φορά, αφήνοντας στην άκρη ότι μας έμαθε τόσα χρόνια ο καθωσπρεπισμός και αναρωτηθείτε πόσες ξέρετε σε τούτη τη χώρα που άφησαν στη σκηνή τον εαυτό τους να είναι αληθινός;

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τριάντα χρόνια από το ”Μαμά γερνάω”