Γιαγιά μου, πέρασε έξω εσύ και τα τερλίκια σου
Το «κυρία μου, περάστε έξω σας παρακαλώ» εύκολα γίνεται «γιαγιά μου, πάρε τα τερλίκια σου και άδειασέ μας τη γωνιά».
«Δεν υπάρχει τέλος, μήτε παράδεισος, μήτε Κυριακή / Δεν μας περιμένει ο Θεός στο τέλος της εβδομάδας / Κοιμάται, δεν τον ξυπνούνε οι κραυγές μας / Μονάχα η σιωπή τόνε ξυπνά / Όταν σωπάσουνε τα πάντα και δε θα τραγουδούνε πια / το αίμα, τα ρολόγια, τ΄άστρα / θ’ ανοίξει τα μάτια του ο Θεός / και στο βασίλειο του τίποτα θα επιστρέψουμε» – Οκτάβιο Πας
Άκουγα το πρωί στο ραδιόφωνο, ανάμεσα σε τραγούδια ρυθμικά της Παρασκευής, τη θλιβερή διαπίστωση της απανθρωποίησής μας. Η φωνή του παραγωγού, ειλικρινώς και με περίσσιο πόνο, άφατο σε μεγάλο βαθμό, επιβεβαίωνε το πλήρες γκρέμισμα κάθε προπύργιου αλληλεγγύης. Όταν μια γυναίκα με αίματα μπαίνει στο ταξί και ο οδηγός την πετάει έξω, σε ποιο κοινό μέλλον να πιστέψεις; (δείτε σχετικά: Το Συνδικάτο Αυτοκινητιστών Ταξί Αθήνας ζητά την αφαίρεση της άδειας του οδηγού – Η ανακοίνωση)
Στα «ντόπια» νέα, με το διακριτικό skg εντός τους, μια 90χρονη γυναίκα που έπλεκε τερλίκια και τα πουλούσε χωρίς άδεια στη λαϊκή των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης συνελήφθη «πιθανόν μετά από καταγγελία» και κρατήθηκε επί ώρες στο αστυνομικό τμήμα μέχρι να αφεθεί τελικά ελεύθερη. (δείτε σχετικά: Έρευνα για την υπόθεση της σύλληψής της διέταξε το αρχηγείο της ΕΛΑΣ)
Τα δύο περιστατικά, με μια πρώτη ανάγνωση, δεν μπαίνουν μαζί στην ίδια ζυγαριά κι όμως συνδυαστικά αντανακλούν την ασχήμια μεγάλου μέρους της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Προσπαθείς να μην είσαι ισοπεδωτικός, να στέκεσαι δυο λεπτά και στους άλλους ανθρώπους, τους γεμάτο ανιδιοτελή αγάπη, τους αδιαπραγμάτευτα φωτεινούς, αλλά έρχονται κάτι τέτοια περιστατικά και σε τσακίζουν.
Το «κυρία μου, περάστε έξω σας παρακαλώ» εύκολα γίνεται «γιαγιά μου, πάρε τα τερλίκια σου και άδειασέ μας τη γωνιά», γιατί δεν έχεις άδεια να πλέκεις με τα κουρασμένα μάτια σου στη δύση της ζωής σου και να πουλάς τον κόπο σου για να φας ένα ψωμί, γιατί οι συνάνθρωποί σου, όσοι μαζί σου υποφέρουν μέσα στην ανέχεια των τελευταίων χρόνων, δεν έχουν στάλα υπομονής να αντέξουν την αυθαιρεσία σου, εσένα μπορούν να πληγώσουν και εσύ θα γίνεις ο στόχος τους, γιατί ο αστυνομικός που σε βάζει να δώσεις δακτυλικά αποτυπώματα κάνει απλά το καθήκον του, γιατί για τον καθένα από εμάς είσαι μια ανώνυμη γυναίκα του πλήθους που δεν προσθέτεις ούτε αφαιρείς τίποτα από τις ζωές μας, γιατί κλειστήκαμε στο σκονισμένο συρτάρι μας και μόνοι μας, ο καθένας μόνος του, πορεύεται σε αυτή γη, κάνοντας το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του ως άνθρωπος (σωστή άραγε η λέξη;).
Αν για μέρα γινόμουν Δήμος Αμπελοκήπων – Μενεμένης, αυτή την 90χρονη θα βράβευα στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και θα αγόραζα όλα τα τερλίκια του κόσμου για χάρη της.
