«Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τη νέα γενιά» κι άλλες ερωτήσεις κρίσεως

Η κριτική σε άλλες γενιές είναι μια «κακή συνήθεια» από την οποία δεν ξεφεύγεις ούτε ως «θύμα», αλλά, όπως αποδεικνύεται με τα χρόνια και ως «θύτης».

Όταν είσαι μικρός ακούς τις νουθεσίες των μεγάλων, οι οποίες συνήθως… από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν, διότι βράζει το αίμα σου, νομίζεις πως έχεις δίκιο και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα κάνεις το δικό σου. Σε ορισμένες περιπτώσεις θα πάθεις και θα μάθεις, άλλες φορές θα καταλάβεις μετά από χρόνια ή θα αποδειχθεί πως έχεις όντως δίκιο, γιατί αυτό δεν ταιριάζει απαραίτητα με την ηλικία.

Οταν μεγαλώνεις συνειδητοποιείς ότι ήσουν κι εσύ μέλος μια γενιάς με κοινά χαρακτηριστικά, άσχετα αν όταν ήσουν νεότερος έβλεπες πολλές διαφορές με συνομηλίκους σου και δεν άντεχες να μπεις στο ίδιο κοπάδι μαζί τους.

Και αντιλαμβάνεσαι πως -οκ, υπάρχουν προφανώς και οι εξαιρέσεις- πως ανά 15 χρόνια περίπου, επειδή αλλάζουν οι συνθήκες (οικονομικά, τεχνολογία, πρότυπα συμπεριφοράς κ.α.) η κάθε γενιά έχει μεγαλώσει διαφορετικά.

Πόσες συζητήσεις έχουμε κάνει τονίζοντας τι έκαναν οι γονείς μας που δεν το κάνουμε πια εμείς, είτε με χιουμοριστικό τρόπο, είτε και λιγάκι πιο σοβαρά.

Και πόσες κουβέντες κάνουμε ως γονείς βλέποντας τις νέες γενιές που ακολουθούν.

Η κουβέντα σοβαρεύει ακόμη περισσότερο, όταν συζητάς για τη γενιά των παιδιών σου.

Η τάση είναι να μην «καταλαβαίνεις τίποτα» από αυτή. Να μην αντιλαμβάνεσαι γιατί συμπεριφέρονται έτσι, γιατί αντιδρούν, γιατί «δεν σέβονται τίποτα», δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν ή πως θα πρέπει διαρκώς να τους τονίζεις πως πρέπει να προσέχουν, διότι στις εποχές μας δεν ήταν έτσι τα πράγματα, ήταν πολύ πιο επικίνδυνα.

Πόση δόση αλήθειας έχει αυτό δεν μπορείς προφανώς να το μετρήσεις, γιατί, σύμφωνα με τη χαρακτηριστική ατάκα, «ξεχνάς κι εσύ τα δικά σου» και ότι πάντα η επόμενη γενιά δείχνει, από αρχαιοτάτων χρόνων, αμφισβήτηση και αναίδεια στην προηγούμενη.

Η «διαφθορά των νέων» ή έστω ο αποπροσανατολισμός τους ως ηθική επιταγή ήταν πάντα θέμα συζήτησης, όπως φυσικά και το χάσμα γενεών, που έπεφτε συχνά ως θέμα στην Έκθεση.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο κινείται η ζωή μας και μέσα στην καθημερινότητα αντιλαμβάνεσαι πόσες τρομακτικές διαφορές μπορεί να έχεις με άτομα άλλης γενιάς.

Όταν αυτά τυχαίνει να είναι και παιδιά σου, τότε μπορεί να σε απασχολεί λίγο περισσότερο.

Το θέμα είναι πώς το διαχειρίζεσαι. Προφανώς όλο αυτό πρέπει να είναι και θέμα που ειδικοί μπορούν να σε συμβουλεύσουν, διότι, όπως έχει σωστά ειπωθεί, μάλλον από άτομα νεότερων γενεών, το να γίνεις γονιός δε μαθαίνεται, ούτε σπουδάζεται.

Οι μεγαλύτερες γενιές δεν ανέλυαν τόσο το ρόλο του γονέα, το θεωρούσαν μια φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων το να μεγαλώσεις, να πιάσεις δουλειά και να κάνεις οικογένεια. Τώρα πια η γονεϊκότητα έγινε περισσότερο επιλογή και εκεί όλα έχουν αλλάξει, με εμφανή βέβαια τα αποτελέσματα από την χειραφέτηση της γυναίκας.

Όλες αυτές οι σκέψεις έγιναν με αφορμή την τάση που βλέπω σε νεότερους, ηλικίας από 13-23 περίπου ετών, να χρησιμοποιούν τη μέθοδο των σημειώσεων (Notes) στα social media (Instagram) για να εκφράσουν τις σκέψεις τους, τη διάθεσή τους, ένα τραγούδι.

Κι έπειτα, ο σχολιασμός «γιατί ανέβασε αυτή τη σημείωση η τάδε ή ο δείνα», τι πάει να πει αυτό και να γίνεται θέμα συζήτησης επί ώρες, μέχρι να μπει η νέα σημείωση, που και πάλι… θα δώσει τροφή για νέο κουτσομπολιό.

Και έρχεται πάλι η… για τη νέα γενιά αναχρονιστική άποψη των μεγαλυτέρων, ότι πώς είναι  δυνατόν να επικοινωνούν με αυτό τον τρόπο οι νέοι;

Γιατί πρέπει να δείχνουν τη διάθεσή τους ψηφιακά και γιατί να πρέπει να γράφουν νέο note κάθε φορά που αυτή αλλάζει; Και κυρίως γιατί πρέπει να περιμένει ένα κοινό για να τα παρακολουθεί όλα αυτά; Μπορεί ένας έφηβος, ειδικά, να το διαχειριστεί όλο αυτό, είτε ως πομπός, είτε ως δέκτης;

Είδα 13χρονη πρόσφατα να κάθεται θλιμμένη περιμένοντας αντιδράσεις για το note της, ή να… πετάει από τη χαρά της όταν αυτό άρχισε να κερδίζει ολοένα και περισσότερες καρδούλες.

Πόσο διαχειρίσιμο είναι όλο αυτό για την ψυχολογία ενός εφήβου;

Μετά σκέφτηκα πως κι εγώ χρησιμοποιούσα σημειώσεις, αλλά για άλλο λόγο.

Επαιρνα χαρτί ή μπλοκάκι ή σημειωματάριο ή η post it  για να σημειώσω ένα τραγούδι που άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο και να ψάξω να το βρω (δεν είχε τότε την εφαρμογή Shazam). Για να σημειώσω μία ταινία που μου είπαν ή ένα βιβλίο που θέλω να διαβάσω. Ή να γράψω μια σκέψη, ιδιωτική, που, άντε να τη μοιραζόμουν με τους πολύ στενούς μου φίλους.

Στενούς φίλους, είπα; Ναι. Υπάρχουν κι αυτοί πια στο διαδίκτυο. Άλλο οι φίλοι, άλλοι οι ακόλουθοι, άλλο οι «στενοί». Οι τελευταίοι είναι προνομιούχοι που βλέπουν το πιο ‘σπαρταριστό’ μέρος της ζωής των άλλων (ψηφιακά πάντα).

Με την αληθινή ζωή όμως πάντοτε θα υπάρχει ένα χάσμα. Και όχι μόνο γενεών.