Γιατί είναι τόσο σημαντική η επιστροφή του Όλυμπος-Νάουσα

Στάθηκα χθες για λίγα λεπτά στο παράθυρο του μεσοπατώματος που έχει θέα στη μεγάλη σάλα του Όλυμπος Νάουσα. Τη θρυλική σάλα που είναι εγγεγραμμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο της Θεσσαλονίκης. 

Η τελευταία φορά που την επισκέφτηκα και ήταν ανοιχτή και φωτισμένη, πλην όμως μελαγχολική ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. 

Η γυναίκα μου εργαζόταν σε μια ναυτιλιακή εκεί παρά δίπλα, η πλατεία Ελευθερίας είχε ακόμα κακόφημα μπαρ για ναύτες, η γειτονιά παρήκμαζε. 

Πέρασα και πήρα τη γυναίκα μου από το γραφείο και πήγαμε ένα μεσημέρι για φαγητό. Έφαγα ένα πεντανόστιμο χιουνκιάρ μπεγιεντί που δεν το ξέχασα ποτέ. Όλα γύρω όμως είχαν πια μια θλίψη. Ο μύθος έσβηνε. Το έβλεπες, το ένοιωθες. 

Μετά ήρθαν τα χρόνια της εγκατάλειψης. Και μετά η είδηση που μας γέμισε χαρά: Μου το είπε μια μέρα σε μια συνεύρεση ο Ντίνος Τορνιβούκας. ”Παίρνουμε το Όλυμπος-Νάουσα.”

Γνωρίζοντας πολλά χρόνια την οικογένεια, τα ξενοδοχεία τους, την ιστορία τους, τον τρόπο που ανέστησαν το Εξέλσιορ ήταν σαν να το είχα μπροστά μου. 

Και χθες στη θέα αυτής της ολόφωτης σάλας ένοιωσα μια απίστευτη συγκίνηση. Όχι μόνο γιατί ο θρύλος επέστρεψε με τον πιο θριαμβευτικό τρόπο αλλά και για όλα όσα σηματοδοτεί αυτή η γενναία χειρομία προς την πόλη. 

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη ρημαγμένη από την αντιπαροχή. Ότι γλίτωσε από την πυρκαγιά του 1917 δεν γλίτωσε από τη μανία της κακής ανοικοδόμησης. 

Χωρίς ίχνος σεβασμού στην Ιστορία και τον κοσμοπολιτισμό της. Ελάχιστα κτίρια διασώθηκαν και αυτά ρημάζουν. 

Αν εξαιρέσεις τις αποκαταστάσεις της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας οι ιδιωτικές προσπάθειες διάσωσης ιστορικών κτιρίων αλλά και οι δημοτικές και δημόσιες μετριούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών. 

Η Θεσσαλονίκη δεν διαθέτει πια κτίρια τοπόσημα. Σημεία που να τη διαφημίζουν σε όλο τον κόσμο. Και δεν διαθέτει επίσης κλασικά στέκια. Εστιατόρια και καφέ που να αντέχουν στο χρόνο, να τον ξεπερνούν και με το class τους να του επιβάλλονται. 

Οι μόδες κάνουν τα πάντα να αλλάζουν διαρκώς, να ανακαινίζονται βίαια, να αποποιούνται την ιστορία τους. 

Η ανακατασκευή λοιπόν από την Grivallia και το Tor Group αυτού του μυθικού εστιατορίου με την προσθήκη ενός σπουδαίου ξενοδοχείου στην ωραιότερη παραλία της χώρας, επιτέλους δημιουργεί ξανά ένα παράδειγμα. Το να επενδύεις σήμερα 20 εκ. ευρώ για ένα τέτοιο έργο είναι ένα παράδειγμα φωτεινό. Άξιο μίμησης. 

Ένα μάθημα στιλ, αισθητικής, προσεγμένης και απλόχερης δημιουργίας ενός νέου τοπόσημου που τραβά μπροστά την πόλη. Στο κομμάτι της αισθητικής, της φιλοξενίας, της εστίασης. 

Είναι τόσο σημαντικό αυτό που κάνει σε μια εποχή απραξίας και αδράνειας, που η Θεσσαλονίκη βουλιάζει σε ανυπαρξία και κούφιες υποσχέσεις, έργα που χρονίζουν και άλλα που δεν ξεκινούν ποτέ, είναι η απάντηση στο πώς μπορεί να γίνει. 

Είναι το μέλλον. Είναι ο τόπος που θα γεννηθούν οι αναμνήσεις των επόμενων γενιών.