Γιατί οι νέοι μένουν ακόμη με τους γονείς τους;

Φεύγεις από το πατρικό σου αν είσαι τυχερός και έχεις περάσει σε άλλη πόλη και υιοθετείς τον τρόπο ζωής ενός ενήλικου (όχι ακριβώς). Οι γονείς σου φροντίζουν το ενοίκιο, εάν δεν ζεις σε φοιτητική εστία, τους λογαριασμούς, το σούπερ μάρκετ κι εσύ απλά έχεις να διαχειριστείς τα έξοδα σου. Γλυκαίνεσαι από την μοναξιά, ξαφνικά έχεις βρεθεί σε ένα σπίτι μόνος σου, χωρίς επίβλεψη και από εκεί που τσεκάρουν τί ώρα θα γυρίσεις και ποιον θα φέρεις στον κοινό χώρο που ζεις με την οικογένεια σου βρίσκεσαι στην απόλυτη ελευθερία του εαυτού σου.

Αυτή η κατάσταση έχει ημερομηνία λήξης που συμβαδίζει με το πτυχίο σου. Επιστρέφεις στην πόλη σου και βρίσκεσαι πάλι στο πατρικό σου. Ακούγοντας ατάκες του στιλ “24 χρονών έφτασες και μένεις ακόμη με τους γονείς σου;” Ήρθε η ώρα να αναλύσουμε αυτή την ατάκα λίγο παραπάνω.

Τρέξαμε μία δημοσκόπηση στα social media της Parallaxi, για τους 20-27. Το 43% των συμμετέχοντων δήλωσε πως μένει χωρίς συγκάτοικο, το 18% πως συγκατοικεί ενώ το 38% πως ζει ακόμη με τους γονείς του. Η αμέσως επόμενη ερώτηση, “για ποιο λόγο μένεις ακόμη με τους γονείς σου” το 65% απήντησε πως οι λόγοι είναι οικονομικοί, το 12% επέλεξε την απάντηση που έγραφε από επιλογή ενώ το 22% διάλεξε την απάντηση που έγραφε άλλο.

Στην ερώτηση μας για το “αν θα ήθελαν να μένουν μόνοι τους” το 90% επέλεξε το “ναι” το 10% το “όχι”. Ρωτήσαμε επίσης τους συμμετέχοντες αν εργάζονται ή η οικογένεια τους καλύπτει τα έξοδα, το 58% εργάζεται ενώ το 42% απάντησε πως συντηρείτε από τους γονείς του.

Tέλος, ρωτήσαμε εάν θεωρούν πως τα ενοίκια στη Θεσσαλονίκη είναι αυξημένα, το 95% επέλεξε το “Ναι” το 5% το “όχι”.

Επικοινωνήσαμε με παιδιά που ανήκουν σε αυτή τη γενιά και ζουν ακόμη με τους γονείς τους, τους ζητήσαμε να σκιαγραφίσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είτε αυτές αφορούν το προσωπικό επίπεδο είτε το οικονομικό.

Θα πάω να μείνω στα 18 τετραγωνικά σε 2 χρόνια

Είμαι 24 και πράγματι ζω ακόμη με τους γονείς μου. Τελείωσα τις σπουδές μου φέτος, δεν έχω φύγει καθόλου από το σπίτι διότι σπούδασα στην πόλη που γεννήθηκα. Ήμουν από τους τυχερούς που βρήκε δουλειά κατευθείαν, κατώτατος μισθός 564, 5/7, στην άκρη αποταμιεύω χρήματα, δεν είναι πολλά αλλά είναι αξιοσημείωτα. Δεν τα αποταμιεύω για να μείνω μόνη μου σε λίγο χρονικό διάστημα, τα αποταμιεύω για να ταξιδεύω. Θα ήθελα να έχω στην άκρη χρήματα για να “απογαλακτιστώ” όμως υπάρχουν πολλά “αλλά”, όπως για παράδειγμα το γεγονός του ό,τι μπαίνεις σε ένα σπίτι και σου ζητούν 2 και 3 ενοίκια μπροστά κι εγώ αυτή τη στιγμή τα χρήματα που έχω στον τραπεζικό μου λογαριασμό είναι ναι μεν τόσα αλλά μετά θα μείνω με 2.5 ευρώ για να περάσω τον υπόλοιπο μήνα.

564, για ενοίκιο, ρεύμα, αέριο, σούπερ μάρκετ και εξόδους, αποτέλεσμα αυτού μετά βίας να τα βγάζεις πέρα το μήνα. Φυσικά και μένω ακόμη με τους γονείς μου, ευτυχώς το σπίτι μας είναι ευρύχωρο ο καθένας έχει το δωμάτιο του, έχουμε εξαιρετική σχέση, βέβαια ορισμένες φορές ομολογουμένως θα ήθελα να έχω την αποκλειστικότητα του χώρου, να μπορώ να καλώ τους φίλους μου και τον σύντροφο μου στο σπίτι, να βάζω μουσική το μεσημέρι χωρίς άγχος μην τυχών ξυπνήσουν να κάνω αλλαγές στους χώρους, να μαγειρεύω και να πλένω τα πιάτα όποτε θέλω εγώ. Αλλά πραγματικά για να φτάσω σε αυτό το σημείο σίγουρα χρειάζομαι μία δεύτερη δουλειά, όποτε και θα δουλεύω 16 ώρες την ημέρα και λογικά το σπίτι το οποίο θα νοικιάζω δεν θα το βλέπω ποτέ. Έτσι στα 24 μου μένω με τους γονείς μου, κρατώντας χρήματα για μεταπτυχιακό και ταξίδια, κάνοντας παράλληλα οικονομία για να καταφέρω τα επόμενα δύο χρόνια να μείνω λογικά σε ένα σπίτι 18 τετραγωνικών και να πληρώνω 340 ευρώ ενοίκιο και στην τελική να είμαι ευτυχισμένη, σε όποια κατάσταση κι αν είναι το σπίτι.

*Μαίρη Αν «αφήναμε εκτός» τους γονείς μου, μόνη μου δεν είμαι σε θέση να νοικιάσω.

Είμαι 22 χρονών και σπουδάζω, πέρα από εμένα, έχω και έναν αδερφό μικρότερο ο οποίος έχει έξοδα και ανάγκες. Τα εισοδήματα των γονιών μου δεν θα αρκούσαν για να νοικιάσω ένα σπίτι μόνη μου στην Θεσσαλονίκη από την στιγμή που δεν ήταν επείγουσα ανάγκη και παράλληλα να συντηρούν εμένα και τον αδερφό μου.

Επιπλέον πιστεύω πως αν νοίκιαζα μόνη μου θα το αξιοποιούσα το σπίτι απλά για να μαζεύω τις παρέες μου. Κατά τα άλλα θα ερχόμουν στους γονείς μου για να φάω, να μου πλένουν τα ρούχα κι όλα τα σχετικά. Δεν θα οδηγούσε δηλαδή σε πλήρη αυτονομία και θα ήταν λίγο «τζάμπα» λεφτά.

Αν «αφήναμε εκτός» τους γονείς μου, μόνη μου δεν είμαι σε θέση να νοικιάσω. Είμαι σε μια σχολή που θέλει έτσι διάβασμα και προσπάθεια και οι δουλειές που θα μπορούσα να κάνω προκειμένου να μην πάει πίσω η σχολή είναι ελάχιστες. Είχα μια δουλειά για 2 χρόνια η οποία ήταν part time κι ο μισθός ήταν πολύ μικρός και άρα μη αρκετός για να συντηρώ τον εαυτό μου. Φρόντιζα απλά με αυτά τα λεφτά να καλύπτω τα έξοδά μου.

*Ελίνα

Όταν η κατάσταση γίνει πιο βιώσιμη συζητάμε ξανά για την μετακόμιση σε δικό μου σπίτι.

Όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε φανταστεί πως θα ήταν η ζωή μας εάν ζούσαμε μόνοι μας ή με κάποι@ συγκάτοικο. Όταν ήμασταν μικρότεροι όλα έμοιαζαν πιο εύκολα και η απόφαση της ανεξάρτητης ζωής φαινόταν για εμάς κάτι δεδομένο που θα συμβεί μόλις ενηλικιωθούμε.

Πλέον που είμαι 23 χρονών έχω συνειδητοποιήσει για τα καλά πως τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Η πρώτη φορά που κατάλαβα πως η συντήρηση δύο σπιτιών με ένα εισόδημα είναι ανέφικτή ήταν η στιγμή που πέρασα στα Ιωάννινα. Ήταν τότε που απλώς οι αριθμοί δεν έβγαιναν όταν χρειαζόταν όλα να υπολογιστούν επί δύο. Φυσικά δεν σπούδασα ποτέ εκεί, γύρισα στη Θεσσαλονίκη, έμεινα με τους γονείς μου, γράφτηκα σε ιδιωτική σχολή.

Αφού τελείωσα με τις σπουδές μου και επιτέλους μπορούσα να αφήσω τις part time δουλειές για να εργαστώ κανονικά ήρθε το δεύτερο χαστούκι. Μου ήταν και είναι ακόμα μέχρι σήμερα αδύνατο να ζήσω μόνος μου. Ενδεχομένως η κατάσταση να ήταν καλύτερη αν είχα κάποι@ συγκάτοικο έτσι ώστε να μοιραστώ τα έξοδα. Βέβαια χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα είμαι άνετος χρηματικά, καθώς τα ενοίκια στη Θεσσαλονίκη βρίσκονται στα ύψη. Στην ερώτηση αν θα ήθελα να μείνω μόνος, θα πω ότι φυσικά και θα ήθελα. Ποιος δεν θα ήθελε την ανεξαρτησία του; Με αυτό να σημαίνει πως ο μισθός δεν θα ξοδεύεται όλος σε λογαριασμούς.

Χαρακτηριστικά είναι και τα στοιχεία της Eurostat, σύμφωνα με τα οποία δύο στους τρείς Έλληνες ηλικίας 18-34 ζουν με τους γονείς τους, φέρνοντας την Ελλάδα στην 6η θέση σε λίστα με 35 ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες οι νέοι ζουν κάτω από τη γονεϊκή στέγη. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (τα περισσότερα στοιχεία χρονολογούνται στο 2019), ο μέσος όρος των νέων 18-34 ετών που μένουν με γονείς για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι κοντά στο 50%. Στην Ελλάδα και στην Ιταλία το αντίστοιχο ποσοστό είναι 69,4% –μία αύξηση κατά 8,7 μονάδες από το 2011–, ενώ στις χαμηλότερες θέσεις κατατάσσονται σκανδιναβικές και βορειοευρωπαϊκές χώρες, όπως η Δανία με 17,2% και η Φινλανδία με 19,5%.

Καλώς ή κακώς ο μισθός μου αυτή την ώρα δεν αρκεί και για επιβίωση και για διασκέδαση. Γι’ αυτό έχω αποφασίσει να μένω με τους γονείς μου και τα χρήματα μου να τα ξοδεύω σε εξόδους, σε ταξίδια και σε ό,τι μπορεί να μου προσφέρει χαρά. Αυτό γιατί είμαι 24χρονών και έχω αποφασίσει πως δεν θέλω να ζω και με το άγχος των λογαριασμών. Όταν η κατάσταση γίνει πιο βιώσιμη συζητάμε ξανά για την μετακόμιση σε δικό μου σπίτι. 

*Άρης

Η συγκατοίκηση με τους γονείς μου δεν ήταν ποτέ δύσκολη για εμένα.

Η συγκατοίκηση με τους γονείς μου δεν ήταν ποτέ δύσκολη για εμένα. Αυτό βέβαια, οφείλεται στο περιβάλλον που έχουμε οικοδομήσει όλοι από κοινού, γιατί ας το παραδεχτούμε, η συγκατοίκηση με τον οποιοδήποτε δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Πρέπει να σέβεσαι τον άλλο και να τον κατανοείς. Προσωπικά θεωρώ, πως το κλειδί σε μία αρμονική συγκατοίκηση είναι να συνειδητοποίησες ότι με την πάροδο των χρόνων, αλλάζεις και εσύ και οι γονείς σου και πως πρέπει να βρείτε την ισορροπία μέσα σε αυτές τις αλλαγές.

Στο παρελθόν, είχα τη δυνατότητα στο πλαίσιο των σπουδών μου, να ζήσω μόνη μου στο εξωτερικό, επομένως για τα δικά μου δεδομένα είμαι στη θέση να συγκρίνω τις δύο αυτές καταστάσεις. Η αλήθεια είναι, πως εκτός από κάποιες μικρές λεπτομέρειες, δεν υπήρχαν τεράστιες διαφορές. Ίσως, έχω τη τύχη να βρίσκομαι σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που δεν ήταν ποτέ καταπιεστικό αλλά αντιθέτως υποστηρικτικό, όχι μόνο για τα μελλοντικά μου σχέδια αλλά και για το lifestyle που ήθελα να ακολουθήσω ως μαθήτρια και αργότερα ως φοιτήτρια. Επομένως, η σχέση που έχω με τους γονείς μου, την οποία θεωρώ εξαιρετικά υγιή, δεν με ανάγκασε ποτέ να “αυτοεξοριστώ”.

Σίγουρα όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω και τους οικονομικούς παράγοντες που πιθανόν να περιόριζαν τις σκέψεις μου για ανεξάρτητη διαβίωση. Η νέα τάξη πραγμάτων λόγω της επονομαζόμενης “ακρίβειας” συνδυαστικά με το γεγονός ότι ανήκουμε στις χαμηλόμισθες προς το παρόν γενιές (καθώς ως πτυχιούχοι και φοιτητές μεταπτυχιακού δεν θεωρούμαστε ακόμη εξειδικευμένοι στον ιδιωτικό τομέα) δεν γνωρίζω κατά πόσο θα ήμουν σε θέση να καλύψω όλα τα έξοδα που προϋποθέτει η ανεξάρτητη διαβίωση, χωρίς την οικονομική επιβάρυνση των γονέων μου. Δεν θα διαφωνήσω όμως, με όποιους αναφέρουν πως έχει να κάνει με τις προτεραιότητες που έχει θέσει ο καθένας μας. Η δική μου προτεραιότητα προς το παρόν είναι η ανάπτυξη των ακαδημαϊκών μου δεξιοτήτων. Προτιμώ να επενδύσω τα αντίστοιχα χρήματα στη μόρφωση μου και όχι στην ανεξάρτητη διαβίωση, από τη στιγμή που έχω αυτή τη “πολυτέλεια”. Δεν πρέπει όμως, να ξεχνάμε πως αυτό δεν ισχύει για όλους.

Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι το επόμενο σκαλί της συγκατοίκησης με τους γονείς. Κατά τη διάρκεια της συγκατοίκησης με τους γονείς θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να αποκτήσουμε όλες τις απαραίτητες δεξιότητες για την ανεξάρτητη διαβίωση (πχ. οργανωτικότητα, προγραμματισμός, διαχείριση κλπ), ώστε να είναι πιο ομαλή η μετάβαση μας στη νέα πραγματικότητα. Όλοι οι νέοι πρέπει να εκπαιδευόμαστε σε αυτές τις δεξιότητες και να τις εξασκούμε κατά τη διάρκεια της συγκατοίκησης μας με τους γονείς, ώστε να γίνουμε ανεξάρτητοι. Φυσικά, στις περισσότερες περιπτώσεις οι γονείς είναι αρωγοί σε αυτή μας τη προσπάθεια. Εντούτοις, αυτή η βοήθεια καλό θα ήταν να απομακρύνεται σταδιακά. Σε κάθε περίπτωση όμως, πιστεύω πως πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να υποστηρίξουμε τις επιλογές που κάνουμε χωρίς να ζούμε στις πλάτες των γονιών μας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμα και αν συγκατοικούμε με τους γονείς μας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουμε τις αντίστοιχες υποχρεώσεις.

*Βάσω

Με τα λεφτά που βγάζω θα πήγαιναν όλα για να πληρώνω λογαριασμούς

Λοιπόν μένω ακόμα με τους γονείς μου διότι έχω έτοιμα σιδερωμένα τα ρούχα μου έχω φαγητό έτοιμο ότι ώρα θέλω και δεν συμβάλλω στα έξοδα του σπιτιού οπότε όλα τα χρήματα τα ξοδεύω σε αυτά που μου αρέσουν και όχι για να πληρώνω ενοίκια και λογαριασμούς. Βασικά το πιο σημαντικό είναι τα χρήματα που σου μένουν τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Με τα λεφτά που βγάζω θα πήγαιναν όλα για να πληρώνω λογαριασμούς. Από τη στιγμή που μπορώ να επισκεφτώ σπίτια φίλων δεν θεωρώ ότι μου λείπει ο προσωπικός χώρος για να περάσω μαζί τους. Και γιατί είμαστε φτωχοί. #φτωχιακαταρραμενη

*Μαρία

Σίγουρα θα προτιμούσα να έχω την οικονομική δυνατότητα να μείνω μόνη μου αλλά και έτσι δεν έχω θέμα.

Εγώ δουλεύω με τους γονείς μου, αλλά μισθολογικα παίρνω όσα θα έπαιρνε και οποιοσδήποτε άλλος. Ως ασκούμενος δικηγόρος παίρνεις γύρω στα 300 ευρώ, ενδεχομένως και λίγα παραπάνω αν είσαι τυχερός (εντωμεταξύ τα 33 είναι οι εισφορές, η δουλειά είναι τουλάχιστον 8ωρη μπορεί και 10-11 ώρες για αρκετούς και δεν μπορείς να κάνεις καμιά άλλη δουλειά νόμιμα γιατί υπάρχει ασυμβίβαστο)

Ως νέος δικηγόρος παίρνεις 600-700 ευρώ με εισφορές 180 ευρώ τον μήνα περίπου. Άρα με αυτά που μένουν πρέπει να καλύψεις ενοίκια λογαριασμούς κλπ που όπως καταλαβαίνεις είναι σχεδόν αδύνατο αν δεν έχεις βοήθεια από γονείς. Εγώ λόγου χάριν αν θελήσω να νοικιάσω μόνη μου δεν μπορώ και δεν το θεωρώ σωστό ούτε θα ήθελα να ζητήσω από τους γονείς μου χρήματα.

Οι περισσότεροι συνάδελφοι φεύγουν για Αθήνα όπου οι μισθοί είναι κάπως καλύτεροι (700-800 καθαρά) αλλά μπορεί να βαράς και 12ωρα, τουλάχιστον αν θες μπορείς να μείνεις μόνος σου. Προσωπικά δεν έχω θέμα με το ότι μένω με τους γονείς μου γιατί έχουμε πολύ καλή σχέση και ήμουν εξαρχής πολύ ανεξάρτητη, με δικό μου χώρο μέσα στο σπίτι.

Σίγουρα θα προτιμούσα να έχω την οικονομική δυνατότητα να μείνω μόνη μου αλλά και έτσι δεν έχω θέμα. Το δύσκολο είναι για όσους δεν έχουν τη δική μου ελευθερία μέσα στο σπίτι ή για παιδιά από άλλες πόλεις η και χωριά που εγκαθίστανται στις μεγάλες πόλεις και ζορίζονται αρκετά να βρουν δουλειά στον κλάδο μας, έτσι αναγκαστικά πρέπει να τα φέρουν βόλτα όπως μπορούν.

*Πέννυ

Δίνουν είτε σπίτι ρημαδιό, είτε σπίτι πολύ μικρό, σε τιμές 380+!

Λοιπόν, η συγκατοίκηση με τους γονείς είναι οκ! Το μόνο «κακό» είναι πως δεν έχω τον χώρο μου για να τον διαμορφώσω όπως θέλω εγώ, ή δεν μπορώ να κάνω το πρόγραμμα διατροφής που θέλω εγώ (γιατί μαγειρεύουν οι δικοί μου), ή δεν μπορώ να οργανώνω τα πράγματα όπως βολεύουν εμένα.

Γενικά, με το αγόρι μου ψάχνουμε σπίτι από τον Νοέμβριο και η κατάσταση είναι απελπιστική. Δίνουν είτε σπίτι ρημαδιό, είτε σπίτι πολύ μικρό, σε τιμές 380+! Ναι, δουλεύουμε και οι δύο αλλά δεν γίνεται να δίνουμε έναν μισθό στο ενοίκιο και άλλον έναν σε λογαριασμούς και πρώτες ανάγκες.

Είχαμε πάει τον Φλεβάρη να κλείσουμε ένα σπίτι. Ο μεσίτης, όμως, Μάς είχε κρύψει το πρόβλημα μούχλας (είχε τόση μούχλα που δεν ζεις εκεί μέσα)… Ε το ακυρώσαμε προφανώς. Και τέλος, ενώ ο νόμος λέει ότι μπορείς να έχεις κατοικίδιο, σχεδόν κανένας δεν δέχεται ένα εκπαιδευμένο σκυλί που δεν γαβγίζει ποτέ.

*Κωνσταντίνα Τί μας δυσκολεύει τόσο;

Όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια οι νέοι μένουν με τους γονείς τους μεγαλύτερο διάστημα απ’ότι κατά το παρελθόν. Ο βασικότερος λόγος είναι η οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Η συνεχόμενη αύξηση των καθημερινών εξόδων δυσκολεύει όλο και περισσότερο τους νέους να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν το πατρικό τους σπιτι.

Από την άλλη, η δυσκολία εύρεσης εργασία και, ειδικά, η εύρεση μιας εργασίας που να μπορεί να εξασφαλίσει οικονομικά τα προς το ζην σε έναν νέο, δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Οι συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των ενοικίων, καθώς, και των λογαριασμών είναι ένας από τους, επίσης, σημαντικούς αποτρεπτικούς παράγοντες, ώστε να μπορέσουν οι νέοι να αποχωριστούν την οικογένεια τους.

Κατά κύριο λόγο, η αδυναμία ύπαρξης φυσιολογικού ισοζυγίου εσόδων – εξόδων είτε σε ημερήσιο είτε σε μηνιαίο επίπεδο, δυσκολεύει τα νέα παιδιά να κάνουν το επόμενο βήμα στη ζωή τους. Και φυσικά σε αυτά τα νέα παιδιά ανήκω κι εγώ.  *Ιάσονας  Ακόμα και να μην είχα την σχολή τα ενοίκια είναι απίστευτα μεγάλα για την ποιότητα των σπιτιών Μένω ακόμη με τους γονείς μου γιατί, με τον μισθό που παίρνω πρέπει να Καλυψώ πρώτα τα έξοδα της σχολής μου που είναι ήδη ένα ποσό μεγαλύτερο από ένα ενοίκιο και έπειτα έχω να καλυψώ όλες τις προσωπικές ανάγκες.

Ακόμα και να μην είχα την σχολή τα ενοίκια είναι απίστευτα μεγάλα για την ποιότητα των σπιτιών και το μέγεθος τους. Επιπλέον οι λογαριασμοί για την ενέργεια είναι αρκετά μεγάλη όποτε σε συνδυασμό όλα αυτά ξεπερνάνε τον μέσο όρο τον χρημάτων μου μηνιαία.

Από την άλλη προτιμώ να εκμεταλλευτώ την στέγαση που μου προσφέρουν οι γονείς μου και να επενδύω τα χρήματα αυτά σε εμένα στις σπουδές μου και σε αλλά πράγααμτα που θέλω να κάνω ώστε έπειτα να είιμαι έτοιμος να σταθώ στα πόδια μου πιο εύκολα οικονομικά.

*Μίνως Τουλάχιστον στα προσωπικά μου έξοδα είμαι ανεξάρτητη. Ετοιμαζόμουν να πάω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό όταν ξέσπασε η πανδημία με αποτέλεσμα να πάνε όλα τα σχέδια μου πίσω. Τα τελευταία δυο χρόνια λοιπόν περίμενα υπομονετικά να τελειώσει όλο αυτό έτσι ώστε να μπορέσω να συνεχίσω τις σπουδές μου έτσι ακριβώς όπως ήθελα χωρίς καραντίνες και online μαθήματα.

Ξεκίνησα να δουλεύω στην οικογενειακή επιχείρηση αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να φύγω από το πατρικό μου γιατί από στιγμή σε στιγμή περίμενα να τελειώσει όλη αυτή η τρέλα και να φύγω στο εξωτερικό. Στην συγκατοίκηση δεν υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα όταν μεγαλώνει το παιδί οι γονείς του συμπεριφέρονται διαφορετικά. Εντάξει σίγουρα το βασικό πρόβλημα είναι ο προσωπικός χώρος αλλά κι αυτό είναι υποφερτό. 

*Χριστίνα Εν έτη 2022 ένας νέος 20-24 χρονών είναι πολύ δύσκολο να ζήσει μόνος του

Είμαι 23 χρονών. Είμαι από Θεσσαλονίκη και σπουδάζω εδώ. Τελευταίο έτος στη σχολή μου και ακόμα μένω με τους γονείς μου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Κι εγω αυτό αναρωτιέμαι τα τελευταία χρόνια.

Εν έτη 2022 ένας νέος 20-24 χρονών είναι πολύ δύσκολο να ζήσει μόνος του και να ξεκινήσει να ανεξαρτητοποιείται, όσο κι αν το θέλει. Με τους μισθούς να είναι στα 580€ και τα ενοίκια στα 400€ το λιγότερο , δυσκολεύεσαι να βρεις ένα αξιοπρεπές σπίτι που να μπορείς να μείνεις και να μην είναι υπόγειο ,με υγρασίες ,ζημιές και χωρίς θέρμανση. Και όσα σπίτια βέβαια είναι σε όροφο ,με θέρμανση ,ανακαινισμένο μπάνιο ή κουζίνα ή ακόμα και ολόκληρο το σπιτι ,τα ενοίκια τους ξεπερνάνε τα 400-500€ , ειδικά αν ψάχνεις σε περιοχές που θεωρούνται καλές και ακριβές.

Εγώ μένω στη Καλαμαριά . Όταν ξεκίνησα να ψάχνω για σπίτι στα 19 μου, δεν έβρισκα τίποτα γιατί έψαχνα κοντά στη περιοχή μου. Το πιο φθηνό ήταν στα 280€ χωρίς ξεχωριστό δωμάτιο, χωρίς θέρμανση, σε ημιυπόγειο και σε περιοχές που φοβάσαι να γυρίσεις μόνη σου το βράδυ. Ακόμα και με αυτό το σπίτι, τα λεφτά που έπαιρνα από την τότε δουλειά μου (σερβιτόρα) δεν έφταναν ούτε για τα βασικές ανάγκες.(ρεύμα ,νερό, Ίντερνετ,σούπερ μάρκετ) Ή έφταναν με το ζόρι αλλά μόνο για αυτές.

Θα έπρεπε να νοικιάζω ένα σπίτι για να γυρνάω απτή δουλειά μου και να μην κάνω τίποτα άλλο καθώς δε θα μου έφταναν τα λεφτά, ή θα έπρεπε να κάνω δυο δουλειές για να μου φτάνουν τα λεφτά για κάτι παραπάνω αλλά να μην έχω το κουράγιο και το χρόνο να το κάνω.Οπότε και αποφάσισα να μη νοικιάσω.

Από τους γονείς μου δεν ήθελα να ζητήσω λεφτά για το νοίκι . Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη, να μπορώ να τα βγάζω πέρα μόνη μου .Στην οικογένεια μου είμαστε 4 αδέρφια. Είναι αδύνατο ένας γονιός πλέον να πληρώνει φροντιστήρια , εξωσχολικές δραστηριότητες, λογαριασμούς και νοίκι με τους σημερινούς μισθούς .

Στα 23μου αποφάσισα να ξεκινήσω να ψάχνω ξανά μήπως και έβρισκα τίποτα καλό. Με καινουρία δουλειά και διαφορετικό μισθό πάλι δυσκολεύομαι.Τα νοίκια είναι άπιαστα και πλέον οι τιμές του ρεύματος -θέρμανσης έχουν υψωθεί κι αυτες με αποτέλεσμα πάλι να μη σου φτάνουν τα λεφτά για να ζήσεις.

Έτσι κι εγώ, ακόμα μένω με τους γονείς μου και θα συνεχίσω να μένω , μέχρι να αλλάξει κάτι και έρθουν σε μια ισορροπία οι μισθοί με τις τιμές των ενοικίων και των υπολοίπων αναγκών.

Αφήσαμε την συγκεκριμένη γενιά να εκφραστεί ελεύθερα, όσοι δεν εξήγησαν τους λόγους συμπλήρωσαν πως ο λόγος που μένουν με τους γονείς τους είναι κυρίως οικονομικός. Η ατάκα έχεις φτάσει 25 χρονών και μένεις ακόμη στο πατρικό σου, είναι απόλυτα στερεοτυπική και ταιριάζει σε εποχές που η γενιά μας δεν έχει ζήσει. Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα βρίσκεται εδώ.