Η γενιά μου (των 569) : Οι 23-27 που ζουν μόνοι τους και ο βασικός δεν φτάνει

Το να μείνεις μόνος σου στην δική μου ηλικία με τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, τους λογαριασμούς να τρέχουν, τις ανατιμήσεις των προϊόντων στα ράφια του σούπερ μάρκετ να είναι συνεχείς και έναν βασικό μισθό που καλύπτει μονάχα το νοίκι φαίνεται ακατόρθωτο.

Συχνά στην παρέα μου συζητάμε για το ό,τι πάντοτε είμαστε σφιχτά οικονομικά, έτσι η λύση είναι το να μαζευτούμε σε ένα σπίτι, αποτέλεσμα αυτού από εκεί που ήμασταν σταθεροί θαμώνες σε μπαρ, καφέ και εστιατόρια της πόλης μας, το προσωπικό μας γνώριζε, τώρα πια δεν μας αναγνωρίζει και όταν φτάνουμε στην πόρτα τους μας ρωτάνε “πού χάθηκες;” Και τί να απαντήσεις, πως τα πέντε ευρώ που έδινες για μια μπίρα πλέον τα βάζεις στην άκρη για τον λογαριασμό του αερίου; Το οποίο και δεν το καις πια προτιμάς να φοράς 2 και 3 μπλούζες μέσα στο σπίτι και να τυλίγεσαι με την κουβέρτα την οποία αποχωρίζεσαι μονάχα στην τουαλέτα.

Με βασικό 569 ευρώ, λογαριασμό αερίου 600 ευρώ και την ημέρα να έχει 24 ώρες δεν ζεις με το ζόρι βγάζεις τον μήνα και φυσικά δεν ζητάς δανεικά από την οικογένεια διότι κι αυτοί είναι στην ίδια κατάσταση με εσένα. Ακολουθεί ανάλυση αλήθειας όπως μου την αφηγήθηκε η γενιά 23-27.

Ελπίδα

Εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα και τα έσοδα μου είναι ο βασικός μισθός και ένα μικρό ποσό από την οικογένεια γιατί αλλιώς δεν βγαίνουν τα έξοδα. Ενοίκιο, λογαριασμοί υπερβολικά φουσκωμένοι λόγω των ανατιμήσεων στα καύσιμα και τα ψώνια σούπερ μάρκετ ανεβασμένα στο Θεό λόγω της ακρίβειας στα βασικά αγαθά.

Ακόμα και με την οικονομική στήριξη των γονέων είναι αδύνατον να ανταπεξέλθεις και να σου μείνει και κάτι για σένα. Έχω περιορίσει τα έξοδα στα απολύτως αναγκαία και μας έχουν κάνει να αισθανόμαστε και σπάταλοι αν κάνουμε κάτι που δεν θεωρείται «απαραίτητο» για τον προϋπολογισμό μας.

Διανύουμε την πιο παραγωγική περίοδο της ζωής μας και δουλεύουμε για ψυχούλα ενώ κάθε τόσο πρέπει να πληρώνουμε (εκτός από τα καθημερινά έξοδα) εφορίες κλπ. Πως θα βγει όταν το ταμείο είναι μείον;

Σπούδαζα τόσα χρόνια, οι γονείς μου πλήρωναν για να κάνω πραγματικότητα τα όνειρα μου και δεν μπορώ ακόμα να είμαι πλήρως ανεξάρτητη. Πέρα από το αίσθημα της ντροπής που νιώθεις με κατακλύζει κι ένα συναίσθημα απόγνωσης γιατί δεν γίνεται συνεχώς τα έξοδα να αυξάνονται αλλά τα έσοδα να μένουν σταθερά σε τόσο χαμηλά επίπεδα.

Μαργαρίτα

Δουλεύω σε μια νεοφυή επιχείρηση στον ιδιωτικό τομέα, παίρνοντας βασικό μισθό και έχω σαν έξτρα έσοδο το ενοίκιο ενός σπιτιού. Το ενοίκιο αυτό μου καλύπτει σχεδόν το ποσό του δικού μου ενοικίου, οπότε μου μένει ο μισθός μου για να πληρώσω τους λογαριασμούς μου και να ζήσω χωρίς να χρειάζεται να ζητάω χρήματα από την οικογένεια μου.

Το ποσό των λογαριασμών ρεύματος, νερού, ίντερνετ και κοινόχρηστων δεν είναι πια ένα ποσό το οποίο μπορεί να θεωρηθεί αμελητέο. Ειδικά με τα αστρονομικά ποσά στο ρεύμα ένα μεγάλο μέρος του μισθού μου πηγαίνει την επόμενη ημέρα ήδη εκεί. Η ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ σε βασικά αγαθά έχει αρχίσει και γίνεται πια εμφανής και αρχίζεις να σκέφτεσαι αν πραγματικά χρειάζεσαι το έξτρα σνακ το οποίο έπαιρνες συνήθως ή το λίγο καλύτερης ποιότητας προϊόν.

Ψάχνω πολλές φορές τις προσφορές πριν πάω να ψωνίσω και συγκεκριμένα προϊόντα για το σπίτι αγοράζονται μόνο όταν υπάρχει μια καλή προσφορά. Από εκεί και πέρα μένει ένα μικρό ποσό για να μπορείς να φας απ’έξω όταν είσαι πτώμα από τις πολλές ώρες δουλειές και δεν καταφέρνεις να μαγειρέψεις και για να κάνεις κάποια έξοδο το Σαββατοκύριακο για να μπορέσεις να ξεσκάσεις από την μεγάλη πίεση της εβδομάδας.

Πολλές φορές πια επιλέγω να μείνω στο σπίτι και να καλέσω φίλους μιας και βγαίνει σαφώς πιο οικονομικό από το να βγω και να πιω 1-2 ποτά σε κάποιο μαγαζί. Σε περίπτωση που χρειαστεί να γίνει και κάποιο έκτακτο έξοδο όπως επίσκεψη σε γιατρό το ταμείο αρχίζει και βγαίνει πάλι μείον. Μένοντας μακριά από την οικογένεια μου πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να γυρίσω στην πόλη μου και να δω γονείς και φίλους, όμως το οικονομικό πρόβλημα βρίσκεται πάντα στη μέση και έτσι επιστρέφω στην πόλη περίπου 3 φορές τον χρόνο για Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι.

Οι πιθανότητες να περισσέψουν χρήματα ώστε να ταξιδέψω είναι ελάχιστες αποτέλεσμα αυτού να βλέπω τους κοντινούς μου ανθρώπους κάθε 2-3 μήνες αν δεν καταφέρουν να μου πληρώσουν εκείνοι τα εισιτήρια.

Ακούς συνέχεια να λένε να αρχίσεις να βάζεις κάποια χρήματα στην άκρη για ώρα ανάγκης και για να έχεις για το μέλλον και να είσαι πιο άνετα. Στην πράξη το βρίσκω σχεδόν αδύνατο να μείνουν χρήματα για να μπουν στην άκρη με τα τόσα έξοδα που χρειάζονται να γίνονται διαρκώς αφού κάθε μήνας βγαίνει τσίμα τσίμα.

Να μιλήσω για το ψυχολογικό κομμάτι; Είμαι σε μία ηλικία που θα έπρεπε να ταξιδεύω, να διασκεδάζω να μην λογαριάζω τα τρία ευρώ του καφέ, αντ’αυτού η γενιά μου είναι εγκλωβισμένη στο σπίτι ήδη 3 (σχεδόν) χρόνια με την πανδημία και τώρα η ακρίβεια στέκεται εμπόδιο για τα πλάνα και την ζωή που φανταζόμασταν πως θα κάναμε όταν βγαίναμε και μπαίναμε στα πανεπιστήμια.

Τάκης

Εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα και κυριολεκτικά δεν ξέρω (εργασιακά) τι μου ξημερώνει αύριο. Προσπαθώ να ανταπεξέλθω μόνος μου στα τρέχοντα έξοδα αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Τα ενοίκια είναι στα ύψη και όλα τα υπόλοιπα είναι σε τιμές «Ελβετίας» αλλά με μισθούς Ελλάδας. Πως θα καλύψω τις υποχρεώσεις μου και παράλληλα τα προσωπικά μου έξοδα;

Είναι απλά μαθηματικά και δεν βγαίνουν. Με 600 ευρώ περίπου βασικό μισθό τι να πρώτο δώσεις; Και πρέπει να λέμε και ευχαριστώ γιατί όλοι έχουμε άτομα στο περιβάλλον μας που ψάχνουν για δουλειά και για μήνες δεν βρίσκουν τίποτα, όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που εργάζονται για 350 σε αλόγιστα 8ώρα και 7/7, αυτοί τί κάνουν;

Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ανατιμήσεις στα καύσιμα, στα βασικά αγαθά και ο βασικός αυξάνεται κατά 2%. Μας δουλεύουν. Οδηγούν σε απελπισία την πιο παραγωγική γενιά τους, μία γενιά που ήδη είναι στερημένη.

Ιωσήφ

Ώντας φοιτητής σε μια ξένη πόλη μπαίνω σε διαδικασίες που δεν έχω ξανά μπει, ζω σε φοιτητικές εστίες. Με έναν “μισθό” των 350 ευρώ καλούμαι να βγάλω τον μήνα μου και να αποταμιεύσω και ένα ποσό για παν ενδεχόμενο.

Οι πολλές βόλτες και η έξαλλη φοιτητική ζωή μοιάζει και είναι άπιαστο όνειρο καθώς τα 20 ευρώ μιας νύχτας έξω μπορεί να είναι το σούπερ μάρκετ της εβδομάδας., στο οποίο και προφανώς ανακαλύπτω και ψάχνω τις προσφορές. Για να επιστρέψω στην πόλη μου και να δω την οικογένεια μου ή να επισκεφθώ την κοπέλα μου που βρίσκεται σε άλλη πόλη, αρκετές φορές περνούν 1-2 μήνες, για να μαζέψω τα χρήματα που χρειάζομαι.

Οι εστίες βρίσκονται 45 λεπτά μακριά από τα πανεπιστήμια και για να “γλιτώσω” χρήματα που θα πήγαιναν στο ταξί ή στα εισιτήρια λεωφορείου το παίρνω ποδαράτα ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών.

Η φοιτητική λέσχη είναι το δεύτερο σπίτι μου καθώς το φαγητό απ’ έξω αγγίζει πλέον τα 5 ευρώ. Σκέφτομαι αρκετές φορές την εβδομάδα να μείνω σπίτι για να μην κάνω έξοδα, αν βάλω χρήματα στην άκρη ξέρω πως θα ζοριστώ να βγάλω τον μήνα. Από την άλλη ευτυχώς γλιτώνω το ενοίκιο και τους λογαριασμούς διότι αν έτρεχαν θα επερχόταν το χάος.

Είμαι φοιτητ@ για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά είμαι φοιτητ@ με ένα δύσκολο παρόν.

Γιώργος

Είμαι φοιτητής στο 5ο έτος, δεν είμαι από Θεσσαλονίκη, κατάγομαι από την επαρχία αποτέλεσμα αυτού να νοικιάζω εδώ και να νοικιάζω ένα υπόγειο των 250 ευρώ στο κέντρο, διότι η πόλη έχει γεμίσει airbnb και οι ιδιοκτήτες των ενοικιαζόμενων σπιτιών έχουν αυξήσει άρδην τις τιμές.

Εργάζομαι ως σερβιτόρος στην εστίαση για περίπου βασικό μισθό, παράλληλα σπουδάζω, χρονικά δεν βγαίνω και σίγουρα οικονομικά δεν βγαίνω. Έχω αγγίξει τα 23 και ακόμη πολλές φορές μου στέλνουν χρήματα οι γονείς μου για τις βασικές ανάγκες, λόγου χάριν το σούπερ μάρκετ και αυτό γιατί; Γιατί την ημέρα που πληρώνομαι θα πρέπει να πληρώσω τους λογαριασμούς και το νοίκι αποτέλεσμα αυτού να βάλω στην άκρη ένα 50ρικο για όλο τον μήνα.

Τις προάλλες πήγα σούπερ μάρκετ, πήρα βασικά πράγματα, τύπου γαλοπούλα, κασέρι, ψωμί, όσπρια κλπ έδωσα 65 ευρώ. Την ίδια εβδομάδα χρειάστηκε να πάρω ταξί έδωσα 10 ευρώ, την ίδια εβδομάδα ήρθε ο λογαριασμός του αερίου κοντά στα 6 εκατοστάρικα χωρίς να έχω ανοίξει την θέρμανση ιδιαίτερα. Έτσι σε μία εβδομάδα έφυγαν κοντά στα 700 ερυώ, όλα όσα είχα στην άκρη για να πάω διακοπές το καλοκαίρι. Φυσικά στα ρεπό μου επιλέγω να μένω σπίτι διότι είμαι κουρασμένος και δεν έχω και χρήματα να πάω ένα σινεμά ή για ένα φαγητό.

Ανήκω στην γενιά που βιώνει τον εγκλεισμό ήδη δύο χρόνια, είμαι στην γενιά που έκοψε τις εξόδους λόγω πανδημίας και κρίσης.

Η γενιά μου χτυπιέται διαρκώς στα παραγωγικά μας χρόνια εμείς βρισκόμαστε τα έρμαια της αδράνειας, εργαζόμαστε και σπουδάζουμε για το μέλλον που μας έταξαν από τις πανελλήνιες, το οποίο και φυσικά δεν θα φτιάξουμε ποτέ, διότι θέσεις εργασίας για να μας αφομιώσουν όλους δεν υπάρχουν και να υπάρχουν θα χρειάζονται μεταπτυχιακά και να για να κάνεις μεταπτυχιακά χρειάζεσαι χρήματα και άντε και τα κάνεις φτάνεις πια τα 30 και συνειδητοποιείς πως για άλλη μία ημέρα έμεινες στάσιμος, στο πλαίσιο μίας δουλειάς που δεν ήταν αυτό που περίμενες.

Από την γενιά που έχασε τα φοιτητικά και τα φρέσκα εργασιακά της νιάτα, “δεν μπορούμε να σας αλλάξουμε τον κόσμο μας καταστρέφεται όλα όσα φτιάχνουμε.”