Πολιτεία απέραντη από χημικά και αστυνομοκρατία

Μέσα Σεπτέμβρη κι όσο τα σύννεφα των εκλογών πλησιάζουν όλο και εγγύτερα πάνω από την κεφαλή μας, «στα στενά της» Σαλονίκης σερνόταν το μέλλον της ίδιας της χώρας, μαινόμενο ενάντια σε μια ολόκληρη γενιά, μια εγκληματική νοοτροπία και τον κυνικό αμοραλισμό που για τα δεδομένα σύγχρονης Δημοκρατίας είναι ασυγχώρητος.

Κι αν «ξαναγυρνούσαμε πίσω», θα θύμιζε την δεκαετία του ’60 και τα αιτήματα του 1-1-4 ή τον Γαλλικό Μάη, αλλά και την βίαιη πολιτική της δικτατορίας αργότερα, η παγιωμένη αντίδραση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, αναφορικά με τις μεθόδους καταστολής των νεαρών σπουδαστών και σπουδαστριών που καιρό τώρα υψώνουν τις γροθιές τους ζητώντας να αποδείξουν το αυτονόητο: ότι η σπουδή είναι συνώνυμη της απελευθερωμένης γνώσης, της μη ελεγχόμενης μεθόδου πληροφόρησης, της σκέψης που δεν χαλιναγωγείται, της μόρφωσης που ως ερέθισμα ξεκινά από τον χώρο που περιβάλλει ένα παιδί και ύστερα φτάνει στο τι διδάσκει ο καθηγητής μέσα στην τάξη.

Ψιλά γράμματα εν ολίγοις, για μια κοινωνία που προτού συμφωνήσει ή διαφωνήσει σε σχέση με την πολιτική που προτιμά, όφειλε να αντιτίθεται θεμελιωδώς στον τρόπο που τα παιδιά της, η συνέχεια της, τα δημιουργήματα της, κτυπώνται από πάνοπλους άνδρες που εκτελούν άβουλα οδηγίες και αντέχουν να φέρουν το βάρος της ασέλγειας στον πιο αδύναμο.

Από μόνη της άλλωστε, η αποτύπωση όσων εκτυλίχθηκαν τη νύχτα της Παρασκευής με αφορμή την συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου που ξεσήκωσε ακόμα περισσότερο τα πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί για να διαμαρτυρηθούν για τις αποφάσεις Κεραμέως, προσδιορίζει μια προβληματική κατάσταση, άπτεται ενός δυσλειτουργικού μηχανισμού αντιμετώπισης περιστατικών και δη «λεπτών» εφόσον αφορούν το χώρο της εκπαίδευσης, ισοπεδώνει κάθε έννοια ανοιχτών πανεπιστημίων, ζωτικών και κυρίως χωρίς περιφρούρηση.

Μα εντός των πάντα ιερών χώρων που άπτονται του ακαδημαϊκού γίγνεσθαι, συμβαίνουν πράγματα, ομιλίες, παρουσιάσεις, ανατροπές, διαλέξεις, που όχι απλώς δεν έπρεπε να χρειάζονται Ανθρωποφύλακες – μονωτές της γνώσης. Τουναντίον, έπρεπε με έναν μαγικό τρόπο να απελευθερώνονται και στις περιφερειακά κείμενες γειτονιές οι έρευνες και οι συζητήσεις, ώστε να πείσουν μικρούς και μεγάλους για την αξία που έχει η σπουδή, για τη χρησιμότητα που αποκτά η γνώση όταν φιλτράρεται από καταξιωμένους δασκάλους ή μαθητές όλων των λογιών μέχρις ότου να καταρριφθεί οτιδήποτε «θέσφατο». Και το αντίθετο όμως. Από έξω προς τα μέσα. Ας μην υποτιμάται η αξία της ελεύθερης εισόδου και παρακολούθησης, ελέγχου δηλαδή αυτομάτως των αντικειμένων που διδάσκονται τα παιδιά μας. Υπάρχει κίνδυνος να μετατραπεί σε κατήχηση και μονόπλευρη παρουσίαση της υποκειμενικής θέσης του διδάσκοντος οποιαδήποτε διαδικασία εκμάθησης οριοθετείτε, παρερμηνεύεται σκοπίμως ώστε κλείνει κυριολεκτικά την Κερκόπορτα του εκάστοτε ιδρύματος στην δημοκρατία.

Και τότε αυτή η «Απέραντη Πολιτεία» από το Όνειρο του Παπακωνσταντίνου που τόλμησε και έδωσε ανοιχτά το παρόν με τη μπάντα του, ή όσων άλλων φαντάστηκαν τα χρώματα της Ίριδας, γεμίζει με καρφιά τα χέρια των γόνων της αντί για μολύβια, βυθίζεται στο πένθος και την οπισθοδρόμηση και το μόνο χρώμα που είναι σε θέση να διακρίνουν οι αλυσοδεμένοι δεσμώτες της, δεν είναι καν το σκούρο. Αλλά το κόκκινο… από το αίμα όσων τολμούν να αντιδράσουν στον δυνάστη της εξέλιξης τους ως προσωπικότητες.