H Θεσσαλονίκη είναι πόλη πειραματόζωο

Όσο περνά ο καιρός πείθομαι ολοένα και περισσότερο πώς κάποιο παγκόσμιο κοινωνικό πείραμα εφαρμόζεται με επιτυχία τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη.

Το πείραμα αυτό αφορά την ικανότητα της πόλης να καταναλώνει περισσότερες υποσχέσεις από ότι μπορεί. Υποσχέσεις που από ένα σημείο και έπειτα μοιάζουν με αγνό ανόθευτο σανό.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος: Έχει στηθεί με απόλυτη επιτυχία καμιά τριανταριά χρόνια τώρα μια φάμπρικα υποσχέσεων που τροφοδοτεί διαρκώς το συλλογικό φαντασιακό των κατοίκων της πόλης δημιουργώντας μια ατέλειωτη αναμονή στην οποία έχουμε εθιστεί με τόσο μεγάλη επιτυχία που αν δεν έχουμε διαρκώς κάτι να περιμένουμε κάτι, που φυσικά ποτέ δεν πραγματοποιείται, αισθανόμαστε άβολα.

Το κλίμα αυτό, βγαλμένο λες από θεατρικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ είναι πλέον αντικείμενο ψυχιατρικής παρακολούθησης αλλά και εξελίσσεται διαρκώς με επιτυχία.

Όλη αυτή η αρρωστημένη κατάσταση ξεκίνησε με το μεγαλύτερο έργο-ανέκδοτο στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, το μετρό της Θεσσαλονίκης. Μια παρωδία δημόσιου έργου, που ξεκίνησε κάποτε πίσω στο χρόνο και πληρώθηκε για να ολοκληρωθεί το 2012 και έφτασε πλέον απίθανο να ολοκληρωθεί το πρώτο εξάμηνο του 2025.

Και αν στο μετρό έστω υπάρχει, ακόμα και αν δεν λειτουργεί ένα στοιχειώδες υπαρκτό αποτύπωμα σε όλα τα υπόλοιπα που έχουν εξαγγελθεί υπάρχει μόνο αέρας κοπανιστός.

Ξεκινώντας από την περίφημη ανάπλαση της ΔΕΘ, το thessintec, το ενοποιημένο θαλάσσιο μέτωπο Καλοχωρίου-Αγγελοχωρίου, την εξωτερική περιφερειακή, τη σύνδεση του λιμανιού με το τρένο, τα νέα γήπεδα, το μουσείο Ολοκαυτώματος, τα τεχνολογικά πάρκα, Αλεξάνδρεια ζώνη καινοτομίας, Εξυγίανση άτυπης βιομηχανικής συγκέντρωσης στο Καλοχώρι, ακόμα και τα ενυδρεία, η κυκλική γραμμή του μετρό στα δυτικά είναι κομμάτια αυτού του φανταστικού παιχνιδιού που παίζουν πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι, παράγοντες.

Σήμερα ξεκινά στη Θεσσαλονίκη άλλο ένα κομμάτι αυτού του πλαζλ. Αυτή τη φορά με προειδοποίηση των πάντων: Η πόλη σας θα μεταμορφωθεί τα επόμενα χρόνια σε ένα τόπο μαρτυρίου ενός ατέλειωτου κυκλοφοριακού χάους με ανυπολόγιστες οικονομικές επιπτώσεις σε δεκάδες πτυχές της καθημερινής ζωής.

Η έναρξη εργασιών του Flyover, που όλοι γνωρίζουμε πώς δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσει σε 4 χρόνια, δεν θα μπορούσε να μη συνοδευτεί και από κάτι ακόμα σαν κερασάκι στην τούρτα: Την εξαγγελία του νέου δρόμου προς τη Σιθωνία. Ένα παλιό ανέκδοτο που ανασύρεται από τα συρτάρια κατά καιρούς και που ακούστηκε και αυτό προχθές, από αντιπεριφερειάρχη, χωρίς καμία τεκμηρίωση, μελέτη, σχεδιασμό. Είναι τόσο αστείο που διαβάζοντας το γελάς με την καρδιά σου. Θα γίνει λέει ή μέσα από το βουνό μετά τον Πολύγυρο, μπορεί όμως και όχι, μπορεί να γίνει και από τον παλιό δρόμο που θα διαπλατυνθεί, μπορεί και όχι όμως, μπορεί να υπογειοποιηθεί στη Νικήτη, μπορεί και όχι. Μπορεί και να γίνει μπορεί και να μη γίνει.

Οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν σε αυτό τον πολυετή εμπαιγμό της πόλης είναι οι ίδιοι, δεκαετίες τώρα με μικρές προσθαφαιρέσεις. Κανείς δεν τους ζητά το λόγο ποτέ. Ας πούμε για το περίφημο Μητροπολιτικό πάρκο του Π. Μελά που πλέον μεταφέρεται στο μέλλον η αποπεράτωση του ουδείς θα ζητήσει ποτέ το λόγο. Τα πειραματόζωα δεν μιλάνε, υφίστανται μόνο…

Προς χάρην υποστήριξης αυτής της κατάστασης υπάρχει το άλλο είδος βολικού ”δημοσιογράφου” που θα βγει στο μέσο που εργάζεται ή του ανήκει και θα μας παροτρύνει να μη γκρινιάζουμε, πώς όλα αυτά είναι για το καλό μας, θα μας δείξει ένα εξώφυλλο που θα λέει ότι σε 365 μέρες θα πάρουμε το μετρό και η πλάκα είναι ότι θεωρεί πως κάνει δημοσιογραφία.

Αυτά τραβάμε εδώ πάνω.