Η διπλή ζωή ενός Εβραίου

Λέξεις: Βίκτωρ Μπενουζίλιο 

Όταν λέμε να στραφούν τα βλέμματα στη Γάζα, δεν το λέμε προσχηματικά, δεν είναι μια ακόμα «φωνή από τη μάζα». Είναι μια τοποθέτηση που αφορά όποιο άτομο θέλει να θεωρείται άτομο πολιτικοποιημένο, άτομο με συνείδηση, άτομο με ιδανικά.

Φωνές ενωμένες, με μοναδικό σκοπό να εισακουστούν, να ενεργοποιήσουν και να ενεργοποιηθούν, η καθεμία με τον δικό της τρόπο. Δεν ξέρω αν θεωρούμαι σωστός Εβραίος, δεν με νοιάζει να χαρακτηριστώ έτσι από τα στόματα των αγωνιστών. Ξέρω πάντως ότι θέλω να θεωρούμαι άνθρωπος και σαν άνθρωπος να μιλάω για αυτά που πιστεύω.

Το Μαντλίν, με όσα έχω καταλάβει και διαβάσει, πήγε να κάνει το ανθρωπίνως δυνατόν για να δώσει φάρμακα και τροφή σε άμαχο πληθυσμό. Θα τα κρατήσει η Χαμάς; Άντε και σου λέω εγώ ότι τα κρατάει, γιατί τρομοκράτες είναι έτσι κι αλλιώς και οι τρομοκράτες δεν υπερασπίζονται λαούς, μόνο λεφτά και θρησκείες. Το Μαντλίν ήθελε ωστόσο να βοηθήσει; Ναι. Τότε γιατί έφαγε χημικά; Τότε γιατί βίωσε εισβολή; Τότε γιατί μποϊκοτάρεται;

Ενοχλούν τα μποϊκοτ των μεγαλοεπιχειρήσεων αλλά δεν ενοχλεί το μποϊκοτ ακτιβιστών;

Εμείς χάνουμε τον ύπνο μας και άλλοι χάνουνε ζωές. Βρίσκεις μια μυρμηγκοφωλιά και λες αν πατήσω ένα δεν έγινε κάτι, ένα μυρμήγκι λιγότερο. Βρίσκεις μια αγέλη λύκων και φοβάσαι όμως να πλησιάσεις. Πόσο μετράει η ψυχή του ενός και του άλλου; Ποιος μπορεί να μου το προσδιορίσει;

Λοιπόν εμείς θα στεκόμαστε δίπλα σε κάθε μυρμήγκι, καθώς ξέρουμε ότι αξίζει η ζωή του.

Σε λίγες μέρες ξεκινάει το απίστευτο, άνθρωποι ενωμένοι πάνε με ρίσκο την ψυχική και σωματική τους ακεραιότητα να περπατήσουν 40 χιλιόμετρα για να δώσουν τα απαραίτητα. Και ρωτώ: εκεί η ψυχή τι θα είναι; Μυρμηγκιού ή λύκου; Ας μην χρειαστεί να πυροβοληθεί δικός μας άνθρωπος για να ενεργοποιηθούμε.

Δεν με νοιάζει να είμαι ο Εβραίος «με τη σωστή πλευρά της ιστορίας». Με νοιάζει όμως -και θα το ξαναπώ- να μην είσαι ο αντισημίτης, που πάντα είναι με την λάθος πλευρά της ιστορίας. Και αντισημίτης γίνεσαι πότε; Όταν βεβηλώνεις συναγωγές αντί για πρεσβείες, όταν ξαφνικά όλοι οι Εβραίοι γίνονται Σιωνιστές, όταν μιλάς μόνο σε «καλούς Εβραίους» σαν εμένα. Υπάρχουν Εβραίοι που δεν μιλούν, όχι από αποχή ή άποψη, αλλά από φόβο, από ανασφάλεια, ίσως επειδή δεν ξέρουν πώς να τοποθετηθούν. Και αυτό είναι οκ.

Εγώ θα είμαι στη Δονούσα μου, θα κάνω το μεροκάματό μου, θα πίνω τις μπύρες μου και θα λέω στον εαυτό μου ότι είμαι καλά και σίγουρα δεν θα το κρίνω. Και μια γνωστή μου θα είναι στην πορεία προς τη γάζα. Και μια γνωστή μου πριν τρία χρόνια θα σκοτωθεί από σφαίρα της Χαμάς. Και εγώ θα ζω τη διπλή ζωή του Εβραίου που ποτέ δεν επέλεξα.

Αν βρίσκετε ομόθρησκό μου, ρωτήστε τον πώς αισθάνεται πριν του κλείσετε την πόρτα. Ίσως και να σας απαντήσει κάπως έτσι.

*Ο Βίκτωρ Μπενουζίλιο γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι ηθοποιός