Η Μύκονος δεν είναι ακριβή, εμείς είμαστε φτωχοί

Δε φτάνει που δεν βλέπεις το λογαριασμό σου και το πορτοφόλι σου καθημερινά και λες ότι βγαίνεις τσίμα τσίμα, είτε έχεις καταφέρει να κλείσεις είτε όχι ένα ταξιδάκι για διακοπές (τα είπαμε πως πλέον για τους περισσότερους είναι προνόμιο και όχι δικαίωμα οι διακοπές σε ελληνικό νησί τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο), έχεις και κάποιους ινφλουένσερς να σου κουνούν το δάχτυλο.

Έπεσα πάνω σε ένα βίντεο τις προάλλες που ο σεφ Σπύρος Μαρκόπουλος μας λέει ότι λίγο ως πολύ ότι δεν φταίει η Μύκονος  για τις τιμές που είναι στο… θεό, αλλά ότι φταίμε εμείς που επιλέξαμε αυτό τον προορισμό, γιατί δεν το σήκωνε το πορτοφόλι μας.

«Εσείς τη φάγατε την παραμύθα», μας λέει, εργαζόμενος προφανώς σε κάποιο εστιατόριο – ξενοδοχείο του νησιού.

Και τα βάζει με όσους ανεβάζουν αποδείξεις των 5.60 ευρώ για ένα κουλούρι ή 28 ευρώ για μια σαλάτα.

Έπρεπε να πάμε αλλού για διακοπές. Τα ελληνικά νησιά δεν είναι για το πορτοφόλι μας. Πού; Θα μας υποδείξει ο κ. Μαρκόπουλος πού πρέπει να πάμε, εκεί που το κουλούρι θα πωλείται στη «φτωχομπινεδιάρικη» τιμή των 60 λεπτών.

Τώρα που το σκέφτομαι, συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Μαρκόπουλο. Ο οποίος τουλάχιστον στο λέει στα μούτρα σου, δεν κρύβεται. Σου λέει την ωμή πραγματικότητα.

Είσαι δευτεροκλασάτος, φίλε, μην έρχεσαι στη Μύκονο και διαμαρτύρεσαι για τους τρελούς λογαριασμούς. Υπάρχουν νησιά και άνθρωποι πρώτης, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Βρες πού ανήκεις και πήγαινε.

Ετσι το ερμηνεύω.

Μου θύμισε εκείνον τον ωραίο τύπο ιδιοκτήτη ταβέρνας στην Κω, που έγραφα τις προάλλες, στα τέλη του ΄90. «Δεν σας έχουμε ανάγκη. μας φτάνουν οι ξένοι». Κι όμως, μας χρειάστηκε κάποτε.

Βέβαια έτσι είναι.

Εμείς φταίμε, δε φταίει κανένας άλλος. Εμείς οι πολίτες κάναμε «μάγκες» κάποιους για να μπορούν να πουλάνε 5.60 ένα κουλούρι και να υπάρχουν και άνθρωποι που το αγοράζουν, αλλά και άνθρωποι που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Να χρεώνουν 80, 150 και 200 ευρώ μια ομπρέλα και να λέμε «έλα μωρέ, δεν πειράζει, αν δεν έχεις μην πηγαίνεις».

Και δεν διαχωρίζω το φαγητό απ’ όλα τα υπόλοιπα. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της υπερκοστολόγησης, «γιατί είσαι στη Μύκονο».

Έγινε ολόκληρο θέμα με τον πρώην ποδοσφαιριστή Άρη Σοϊλέδη, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε για τις τιμές στο νησί και… κηρύχθηκε ανεπιθύμητος.

Εμείς δώσαμε παραπάνω αξία απ’ ό,τι έπρεπε, εμείς διαφημίσαμε, εμείς μπήκαμε στον πλειστηριασμό, εμείς είπαμε ότι είναι πολύ «ιν» να είσαι στη Μύκονο, τι να κάνουμε.

Εμείς χάσαμε το μέτρο. Σε όσα κάνουμε, αλλά και σε όσα λέμε.

Και όταν χάνεται το μέτρο, είναι μαθηματικώς βέβαιο πως κάτι θα συμβεί για να επέλθει η ισορροπία. Πώς; Δεν ξέρω. Το περιμένω.

*Κεντρική εικόνα Eurokinissi