Η Οδύσσεια του θεατή που θέλει να δει μία παράσταση (χωρίς πατατάκια)

Τον περασμένο χειμώνα έγραψα ένα άρθρο μιλώντας για την άσχημη συμπεριφορά θεατών σε αίθουσα κινηματογράφου τρώγοντας ποπ κορν και διάφορα άλλα σκανκ που υπήρχαν διαθέσιμα στο μπαρ του σινεμά. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αντέδρασαν σε εκείνο το άρθρο, γράφοντας τότε πως το ποκ κορν είναι ο βαθύτερος λόγος που πηγαίνουν κάποιοι στα σινεμά, πως είναι μία παράδοση στενά δεμένη με τον εν λόγω τρόπο ψυχαγωγίας και άλλα τέτοια, ενώ υπήρξαν ευτυχώς και άλλοι που υποστήριξαν την τέχνη και είπαν πως το να τρως σε μία κλειστή αίθουσα που προσφέρεται ένα θέαμα, είναι απαράδεκτο.

Σήμερα, υπάρχουν ανάλογες αντιδράσεις για θεατρικές δουλειές στα ανοιχτά θέατρα της πόλης και συγκεκριμένα, ο λόγος έγινε για το Θέατρο Δάσους που φιλοξενεί πολλές μεγάλες παραγωγές αλλά κυρίως, η αντίδραση ήρθε για την «Ορέστεια» σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Τερζόπουλου που αυτό το καλοκαίρι είναι η παράσταση που συζητήθηκε όσο καμία άλλη, αλλά έκανε και τεράστια επιτυχία! Δεν ήταν λοιπόν, σύμφωνα με το δημοσίευμα, λίγοι οι θεατές που ξεκινώντας για την παράσταση, προμηθεύτηκαν διάφορα σνακ για να… περάσει η ώρα τους. Αδιαφορώντας προφανώς για τους θεατές γύρω τους που ενδεχομένως θα ενοχλούσαν. Αδιαφορώντας βέβαια και για τους ηθοποιούς της παράστασης που καλούνται να παίξουν – να κάνουν τη δουλειά τους δηλαδή – ακούγοντας σακουλάκια από πατατάκια. Αδιαφορώντας βέβαια, για την παράσταση και την τέχνη γενικότερα.

Κάποιοι μίλησαν για ασέβεια σε ένα θεατρικό έπος. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Δε με νοιάζει πραγματικά πλέον αν αυτό που παρουσιάζεται είναι ένα θεατρικό έπος ή μία ανάλαφρη θεατρική κωμωδία. Το πρόβλημα βρίσκεται στον θεατή και στον τρόπο που έχει συνδυάσει στο μυαλό του το θέατρο ή τον κινηματογράφο. Μεταφέροντας τελικά στα θέατρα τις συνήθειες που έμαθαν να έχουν πλέον οι άνθρωποι στα σπίτια τους βλέποντας μία ταινία σε συνδρομητική πλατφόρμα, δείχνουν πως οι παραστάσεις ή οι ταινίες στο σινεμά για εκείνους είναι απλά ένα δίωρο ψυχαγωγίας που τους ανήκει.

Πέρυσι το καλοκαίρι, υπήρξαν αντιδράσεις για τη μουσική που ακούγοντας στο Θέατρο Δάσους κάθε φορά που φιλοξενούσε μία παράσταση. Ήταν μουσική που ερχόταν από κοντινό μπαρ. Τότε, ήταν πολλοί εκείνοι που αντέδρασαν. Σήμερα;

Υπάρχουν θεατές που να ενοχλούνται και να το δείχνουν όταν δίπλα τους κάποιος βάζει τα χέρια του μέσα σε ένα σακουλάκι με πατατάκια κι απέναντι εκτυλίσσεται ένα θεατρικό δρώμενο;

Με την είσοδο του Σεπτέμβρη, οι παραστάσεις στο Θέατρο Δάσους πληθαίνουν. Θα έχουμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε αρκετές θεατρικές δουλειές, αλλά και αργότερα – γιατί όλα αυτά δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο του καλοκαιριού βέβαια – που θα μπούμε στις κλειστά θέατρα θα βρεθούμε πάλι όλοι μαζί σε μία αίθουσα.

Γίνεται να σταματήσουν όλες αυτές οι παρεμβάσεις όταν πάμε να δούμε μία θεατρική παράσταση; Χωρίς ξηρούς καρπούς, πατατάκια, άλλων ειδών φαγώσιμα, φωτεινές οθόνες κινητών και ξαφνικά ring tones που εισβάλλουν βίαια στον χώρο;

Θα ήταν ωραίο αν γινόταν κάποτε…