Ήμουν κι εγώ εκεί

Ξύπνησα την Κυριακή με ένα βάρος στο στήθος, έκανα τον καφέ μου και κάθισα για λίγο στον καναπέ.

Η ομίχλη σκέπαζε τα αρχαία κάτω από το Διοικητήριο – σαν την ομίχλη εκείνης της ημέρας του Φεβρουαρίου του ’23 που ο χρόνος σταμάτησε.

Άνοιξα το κινητό μου, στις ομαδικές στο messenger γράφανε οι παρέες τι ώρα θα κατέβουν στην Καμάρα. Έκανα ένα ελαφρύ σκρολάρισμα στο instagram, στόρι γεμάτα με βαγόνια σε πλατείες, ένα συλλογικό ραντεβού με στόχο την δικαίωση. Η ώρα περνούσε, το βάρος στο στήθος πλάκωνε το σώμα, ντυθήκαμε και βαδίζαμε από την Ολύμπου προς την Καμάρα.

Τα καφέ της γειτονιάς που κάθε Κυριακή γεμίζουν από φοιτητές, οικογένειες και ηλικιωμένους ήταν άδεια. Τα πεζοδρόμια γεμάτα και όλοι εχθές, είχαμε τον ίδιο προορισμό και τον ίδιο σκοπό. Οι Φλεβάρηδες τα τελευταία δύο χρόνια είναι ασήκωτοι, ο νους επικεντρώνεται μονάχα στα ματωμένα μπουφάν, στα προσωπικά αντικείμενα ζωών που χάθηκαν μπροστά στην ανικανότητα και τα συμφέροντα μιας παρατημένης χώρας. Η όσφρηση φέρνει στιγμιαία εκείνη την μυρωδιά, καμένης σάρκας, σίδερου, εύφλεκτου υλικού που τρυπώνει στα πνευμόνια και τελικά σε πνίγει σιγά-σιγά κλέβοντάς σου το οξυγόνο. Στον καπνό που δεν καταλάγιαζε, στα φορεία που έβγαιναν το ένα μετά το άλλο.

Κανένας Φλεβάρης δεν θα ‘ναι ίδιος ποτέ ξανά.

Από την Ιασωνίδου έβλεπες μία Εγνατία πλημμυρισμένη. Ήμασταν δεκάδες με έναν σκοπό, να μην μας ενώνει μόνο ο θάνατος, γιατί δεν αντέχουμε άλλο. Να μην βαφτούν με αίμα αλλά σπίτια, να μην γίνουν άλλες μάνες εθνικά σύμβολα επειδή έχασαν τα παιδιά τους.

Το πλήθος είχε απλωθεί απ’ άκρη σ’ άκρη,  «δεν έχω οξυγονο», «δικά τους τα Τέμπη, δικοί μας οι νεκροί», «όλων των νεκρών γίναμε η φωνή, το έγκλημα αυτό να μην συγκαλυφθεί». Μικρά παιδιά πλάι που κρατούσαν χαρτιά που έγραφαν “συγγνώμη”. Βουρκωμένοι παππούδες αγκαζέ με τις κυρές τους. Πατεράδες που είχαν στους ώμους τις κόρες τους – δεν τους αξίζει το μέλλον που έτυχε να έχουμε εμείς- παρέες φοιτητών με συνθήματα σε πανό που δεν έχουν σβήσει τα τελευταία δύο χρόνια. Κάποιοι μόνοι, που ένιωσαν χρέος.

Αγανάκτηση, μαζική συμπαράσταση στις οικογένειες των 57 που απαξιώνονται καθημερινά από τους άρχοντες ενός τόπου και ψάχνουν σε μας την λύτρωση που ζητούν οι δικοί τους. Βάρος. Η οργή που έγινε ποτάμι και ξεχείλισε από τα μπαλκόνια μέχρι τις πλατείες κι από εκεί έξω από την βουλή. Το αίμα που δεν ξεπλένεται.

Εδώ δεν χωρούσαν κομματικές παρατάξεις, αν ήσουν άνθρωπος, αν έχεις μια σπιθαμή ενσυναίσθησης, αν αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει σε αυτή την χώρα, σηκώθηκες  βουβός και πήγες και έγινες ένα με τα δάκρυα των συγγενών που πριν λίγες ημέρες άκουσαν τα τελευταία λόγια των δικών τους.

Το λιγότερο που μπορούσες να κάνεις ήταν να είσαι εκεί, να βυθιστείς στον δικό σου μαύρο Φλεβάρη που έκανε μια χώρα να βαφτεί με αίμα, να μην ξεχνάει, να πονάει, να πληγώνεται, να ουρλιάζει μέσα στην σιωπή που της επιβάλλεται.

Να περπατήσεις μέχρι τα τρένα κι ας μην ξαναπήγες ποτέ ξανά στο σταθμό, να διεκδικήσεις μαζί τους την δικαιοσύνη. Να φέρεις στο νου ξανά και ξανά εκείνους που ούρλιαζαν τα τελευταία 3 λεπτά για βοήθεια σε μία χώρα που υπολειτουργούν όλα.

Κι εκεί που πίστευες πως η κοινωνία σώπασε, την Κυριακή σου έδειξε πως ακόμη μυρίζει την καμένη σάρκα και το αίμα πάνω στα σίδερα που κατάφερε να μαυρίσει σελίδες της μεταπολίτευσης και μιας γενιάς που έμαθε μόνο να πενθεί και να μετρά απώλειες βυθίζοντας την ελπίδα στη συγκάλυψη που έχει ονοματεπώνυμο και στους λίγους που θέλουν να κλείσουν τα μάτια τους και να μας επιβάλλουν πως όλα βαίνουν καλώς.

Κι εκεί στους δρόμους δεν ήσασταν λίγοι, ήσασταν όλοι, ήσασταν εκείνοι που σιχαθήκατε, που δεν κλείσατε μάτι από την στιγμή που ακούσατε τα ηχητικά, που εξοργιστήκατε και δεν αντέχετε άλλο από τις δεκάδες προσβολές εκείνων που έχουν το πάνω χέρι στην Ελλάδα. Που θα απαιτήσετε όλοι μαζί την ρημάδα την δικαιοσύνη που εξαφανίστηκε χρόνια τώρα με τα συμφέροντα στερώντας ανθρώπινες ζωές και δεν λέει να επιστρέψει. Για πρώτη φορά παραδεχτήκατε πως το έγκλημα στα Τέμπη σας ένωσε σας ξύπνησε, έδιωξε την απάθειά σας και τελικά θα σας κρατήσει έξω μέχρι το τέλος κι ας σας πνίγουν με δακρυγόνα κάθε φορά που φωνάζετε συλλογικά απέναντι στο απέραντο σκοτάδι.

Η Ιστορία γράφεται ακόμη στους δρόμους, διάλεξε με ποια πλευρά θα πας.