ΗΠΑ: Η χώρα των ονείρων ξεθώριασε…

Θυμάμαι τον εαυτό μου από μωρό παιδί να θέλει να ζήσει στην Αμερική.

Από τις ταινίες, μέχρι την μουσική, από τα δικαιώματα, μέχρι την ψευδαίσθηση που σου έδιναν οι Αμερικάνοι με την κουλτούρα τους πως εκεί όλα είναι φτιαγμένα από ασημόσκονη και όλα είναι ελπιδοφόρα. Η χώρα του ονείρου. Promiceland.

Κατάφερα να ταξιδέψω το 2022 στη Μέκκα της, στη Νέα Υόρκη, όνειρο ζωής για εμένα.

Εκεί γνώρισα κι εγώ το όνειρο. Μία πόλη που δεν σταματά να ζει, να αναπνέει, να ρουφά την έμπνευση, να δημιουργεί, να χαμογελάει. Να ζει όλο το 24ωρο.

Όλων των εθνών άνθρωποι στους δρόμους, αφροαμερικανοί να τραγουδούν τις Κυριακές σε εκκλησίες γκόσπελ, γωνιές που είχες δει στην μεγάλη οθόνη, παρέες που αποτελούνταν από Αφγανούς, Ινδούς, Αμερικάνους, Γάλλους, Ισπανούς να συζητάνε σε πολυσύχναστα καφέ για θέατρα, βιβλία, live σε ένα lunch break.

Η Νέα Υόρκη σου άφηνε την εντύπωση πως όλοι χωράνε εκεί και κανένας δεν μένει εκτός των ορίων της.

Συμπερίληψη, ισότητα και αγάπη, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε γωνιά. Όσο όλος ο κόσμος μαράζωνε, από την οικονομική κρίση, πολέμους, αβεβαιότητα, εκεί όλοι ζούσαν σε έναν δικό τους ιδανικό κόσμο κι αν εσύ γινόσουν μέρος της για λίγο θα αισθανόσουν πως έχεις να κάνεις με ανθρώπους μορφωμένους, έξυπνους που υπολογίζουν τον κάθε άνθρωπο, δίνουν ευκαιρία σε όλους ανεξαρτήτως φύλου, επενδύουν σε thrifting, στην καλή αισθητική, στην προστασία του περιβάλλοντος και πάνε παρέα με τις τάσεις και το ρεύμα της εποχής του σήμερα και όχι των χρόνων πίσω.

Ήλπιζα πως κάποια στιγμή θα επιστρέψω “στο καταφύγιο μου” και θα χωθώ και πάλι στη γλυκιά αναστάτωση που μου προκάλεσε εκείνον τον Απρίλιο του 2022, μέχρι που πριν λίγους μήνες, οι ΗΠΑ ψήφισαν τον λάθος ηγέτη.

Τον Ντόναλντ Τραμπ, εκεί κάπως ο πολύχρωμος κόσμος που πίστευα πως υπάρχει πέρα στον Ατλαντικό βυθίστηκε στο μίσος, στην ανισότητα, στο σκοτάδι, στον συντηρητισμό και σίγουρα η πενταετία που θα περάσει θα αφήσει πίσω της ανθρώπους που δεν θα μοιάζουν σε τίποτα με εκείνους που είχα συναντήσει εγώ.

Πάμε όμως στην προεκλογική περίοδο, στο Tik-Tok έβλεπες video αμερικανών κυρίως υποστηρικτών της Κάμαλα που κατάφερε να έχει στο πλάι της σπουδαίους αστέρες από όλους τους κλάδους -βέβαια, ξέραμε ήδη το αποτέλεσμα, όμως κάποιοι ελπίζαμε.

Πραγματοποίησε μία προεκλογική εκστρατεία που δεν θυμάμαι αν όμοιά της συναντήσαμε κάπου. Το βράδυ λοιπόν που εξελέγει ο Τραμπ, η αρχική μου, είχε γεμίσει με γυναίκες που κλαίνε σε κάθε γωνιά της Αμερικής. Γυναίκες που κλαίνε γιατί επί Τραμπ κάποιες Πολιτείες έχασαν το δικαίωμα της έκτρωσης και τώρα αυτό το δικαίωμα θα χαθεί και από όλες τις υπόλοιπες. Πήξαμε σε εικόνες από gay ζευγάρια που αγκαλιάζονται γιατί δεν ξέρουν τι τους περιμένει, σε μετανάστες που περιμένουν να απελαθούν. Αυτή την Αμερική γνωρίζαμε πως θα συναντήσουμε με την εκλογή του Τραμπ. Κι έτσι έγινε. Το πρόβλημα αυτές τις ημέρες δεν ήταν το Τικ Τοκ, το πρόβλημα ήταν πως ο τύπος ανέβηκε στην εξουσία και ήδη απειλεί τον Καναδά και το Μεξικό, τη Γροιλανδία, την Ευρώπη και την Ασία.

«Οι Ευρωπαίοι είναι σκληροί, πολύ σκληροί. Δεν αγοράζουν τα οχήματά μας, ούτε τα αγροτικά προϊόντα μας, δεν αγοράζουν σχεδόν τίποτα», δήλωσε ο κ. Τραμπ χθες στον Λευκό Οίκο. «Θα ρυθμίσουμε επομένως αυτό το πρόβλημα επιβάλλοντας δασμούς ή υποχρεώνοντας τους Ευρωπαίους να αγοράζουν το πετρέλαιό μας και το αέριό μας». Απειλές και στην Ευρώπη. Αφήνει ελεύθερους τους “ταλιμπάν” της επίθεσης του Καπιτωλίου,  «όλες οι παράνομες είσοδοι θα σταματήσουν αμέσως και θα αρχίσουμε να απελαύνουμε εκατομμύρια ξένους εγκληματίες εκεί από όπου ήρθαν», απειλές στους μετανάστες, ακυρώνει εκτελεστικά διατάγματα τα οποία προωθούσαν τον πλουραλισμό, την ισότητα και τη συμπερίληψη (DEI- diversity, equality, inclusion) και προστάτευαν τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και των φυλετικών. Και είναι ακόμη η αρχή.

Λίγες ώρες αργότερα, στην ορκωμοσία του ο Έλον Μασκ, θα ανέβαινε πάνω στην σκηνή και θα χαιρετούσε χιτλερικά το πλήθος που τον χειροκροτούσε σύσσωμο, θα έβγαιναν από τα καβούκια τους δεκάδες φίδια και θα τον αποθεώναν γι αυτή την κίνηση.

Θα ξυπνήσουν μνήμες του κόσμου από την δεκαετία του ’30, θα αμφισβητηθούν τα πάντα. Η ισχυρότερη οικονομική δύναμη του κόσμου, το δολάριο θα βυθιστεί στα βάθη του Ατλαντικού και θα ακολουθήσουν πίσω της δεκάδες άλλες χώρες, που περιμένουν την αφορμή για να απλώσουν τις ακραίες απόψεις τους σαν πέπλο απ’ άκρη σ’ άκρη στην γη.

Τώρα οι γενιές της προοδευτικότητας, της διεκδίκησης της ισότητας, της προστασίας του περιβάλλοντος, μάλλον θα σωπάσουν για καιρό και θα βιώσουν ακόμη μία κοινωνική κρίση που θα αλλάξει τα δεδομένα και θα τους κάνει να ντραπούν για τα πιστεύω τους αφανίζοντας την ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο.

*Υ.Γ. Η Αμερική στα μάτια μου ήταν η χώρα του ονείρου, τώρα είναι η χώρα της αβύσσου! Με μία πενταετία που της επιφυλάσσει μονάχα δυσάρεστα.