Επισκέφθηκα την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ!

Η Νέα Υόρκη μία πόλη γνωστή, μία πόλη οικεία, από τις ταινίες, τις ειδήσεις, τα βιβλία. Tην συνεχή ανάπτυξη, την τέχνη, τις σπουδαίες της προσωπικότητες, τους αστικούς της μύθους, που λάμπει, μία πόλη που είναι ακομπλεξάριστη. Που μένει ξάγρυπνη, που σε κάθε γειτονιά έχει άλλη ταυτότητα, που μεγαλώνει και ομορφαίνει διαρκώς.

Στην πόλη που θέλεις να γίνεις κομμάτι της, όπως έχει πει ο Φρανκ Σινάτρα, στη Νέα Υόρκη, εκπληρώθηκε ένα από τα μεγαλύτερα μου όνειρα. Θυμάμαι τον εαυτό μου από μωρό παιδί που έβλεπα τις ταινίες χορού να λέω στους γονείς μου, θέλω να πάω εκεί μια μέρα και αυτή η μέρα έφτασε.

Για να φτάσεις στην Αμερική, πρέπει να ταξιδέψεις γύρω στις 12 ώρες, μέσω κάποιας άλλης πόλης, καθώς η Θεσσαλονίκη δεν συνδέεται απευθείας, όμως η δίψα για το τι θα συναντήσεις εκεί δεν σε αφήνει να κουραστείς. Πετάξαμε λοιπόν, Τετάρτη μεσημέρι με ώρα Ελλάδος και φτάσαμε βράδυ της ίδιας μέρας, με ώρα Αμερικής. Μπήκαμε στο ταξί από το JFK, η πρώτη αντάμωση, οι φωτισμένοι ουρανοξύστες, η γέφυρα του Μπρούκλιν, τα τούβλινα παλιά σπίτια με τις εξωτερικές σκάλες, τα πυροσβεστικά με τις σειρήνες τους, το Μανχάτταν. Σαν να μένεις εκεί μια ζωή.

Είχαμε την τύχη να μείνουμε απέναντι από το 9/11 Memorial, το σημείο που χτυπήθηκαν οι δίδυμοι πύργοι. Ανατριχίλα, δύο μεγάλες πισίνες στις θέσεις των πύργων, που τρέχουν δάκρυα κι έχουν σκαλισμένα τα ονόματα των θυμάτων περιμετρικά, δρόμοι κλειστοί από τις 11/9/2001 και δώθε σε όλο το τετράγωνο, περιπολικά σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο και ενώ η γειτονιά είναι γεμάτη από τουρίστες καθημερινά, επικρατεί μία περίεργη σιγή. Γύρω από τις πισίνες, τα survival trees, ένα δέντρο για κάθε επιζώντα που πάνω του σκαρφάλωναν σκίουροι.

Απέναντι από το μουσείο ο σταθμός του Καλατράβα, το Oculus, που δίχασε τη Νέα Υόρκη όταν σχεδιάστηκε. Ένας σταθμός κομψοτέχνημα της αρχιτεκτονικής, ολόλευκος, σαν ένα πουλί που ανοίγει τα φτερά του πλάι στους θεόρατους ουρανοξύστες, έτοιμο να πετάξει, η επιτομή σχεδιασμού και καινοτομίας. Δίπλα από το memorial ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Νικολάου, που έπεσε κι αυτός από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Σχεδιάστηκε ξανά από τον Καλατράβα, λευκός, κυκλικός, με μάρμαρο Πεντέλης, ξαναχτίστηκε μετά από μεγάλες δυσκολίες, στη σκιά σκανδάλων και ερωτηματικών με υπερβάσεις χρηματικές. Διάφανος να βγαίνει το φως του προς τα έξω.

Ένα πολεοδομικό τετράγωνο που ξυπνά μνήμες. Σηκωθήκαμε λοιπόν, το πρωί γύρω στις 6, ο ήλιος αγκάλιαζε με τα πιο θερμά του χρώματα τους ουρανοξύστες. Πρώτη μας βόλτα στο Soho, την γειτονιά με τις γνωστέ γκαλερί, τα ατελιέ σχεδιαστών, τις μπουτίκ, τους πλανόδιους πωλητές. Στο Soho, η ζωή ξεκινά στις 11:30 και τελειώνει στις 06:30, μία γειτονιά γεμάτη μόδα, με τις εντυπωσιακές σιδερένιες προσόψεις κτιρίων που καλύπτουν τον ήλιο, τα μικρά μπαρ, και τα απόλυτα ψώνια. Εκεί, βρήκαμε μοναδικά ρούχα πλάι σε γραφικά εστιατόρια. Σε πολυκαταστήματα όπως το Marshalls που “σκοτώνουν” τις ακριβές μπράντες σε πολύ χαμηλές τιμές! Στην γειτονιά αν περιπλανηθείς μέσα στα στενά θα βρεις stock πολυκαταστήματα απο διάφορες μεγάλες αλυσίδες.

Ένα πολεοδομικό τετράγωνο που συμπυκνώνει την προσωπικότητα της Νέας Υόρκης, παλιότερα ήταν φημισμένο για τον βιομηχανικό του χαρακτήρα, το 1960, η γειτονιά κατοικήθηκε από καλλιτέχνες και άλλαξε εντελώς τον αέρα της, φτάνοντας στο σήμερα που αναδύονται ορόσημα τεχνών στο διάβα της. Λίγο παρακάτω, το West Village, τα χαμηλά πολύχρωμα σπίτια με τις μαρμάρινες απότομες σκάλες και τα μεγάλα παράθυρα, που κρατούν την αίγλη της παλιάς Αμερικής. Εκεί που έχουν γυριστεί χιλιάδες ταινίες, στους λιθόστρωτους δρόμους , στις φημισμένες περιοχές με το τζαζ κλαμπ Village Vanguard και το μπαρ Stonewall Inn, τόπος των ταραχών του 1969 που αποτέλεσαν την αρχή για το κίνημα των δικαιωμάτων των γκέι. Ιστορία.

Και ενώ τα χιλιόμετρα αυξανόταν, οι εικόνες που φωτογράφιζε το μυαλό δεν σταματούσαν. Σε κάθε βήμα ένας δημόσιος χώρος, με community gardens, που καλλιεργούνται από τους πολίτες των γειτονιών, τραπεζοκαθίσματα σε άψογη κατάσταση, κερασιές και τουλίπες ανάμεσα σε γιγάντια κτίρια και μικρές πλατεϊτσες. Όλα άφθαρτα και προσεγμένα.

Η Νέα Υόρκη ξέρει να τιμά τον δημόσιο χώρο της. Φτάσαμε στο High Line, στην δυτική πλευρά του Μανχάταν, μία αχρησιμοποίητη υπέργεια σιδηροδρομική γραμμή έγινε ένα καταπράσινο πάρκο 2,33 χιλιομέτρων, στο κέντρο μιας τεράστιας πόλης. Εκεί βλέπεις τις παλιές εγκαταλελειμμένες ράγες να μετατρέπονται σε ζώνες φύτευσης, με χώρους ξεκούρασης, παιδικές χαρές ακόμη και χώρους ηλιοθεραπείας με θέα τον ποταμό Hudson. Η εγκατάλειψη έγινε ανάπτυξη και πια το πάρκο φιλοξενεί προσωρινές εκθέσεις τέχνης σε όλο το μήκος του. Ξέρεις εκεί διαρκώς ζηλεύεις και ζηλεύεις για το τι θα μπορούσε να είναι η πόλη σου.

Έτσι, βρεθήκαμε στο Central Park, το πιο διάσημο πάρκο στον κόσμο, στο κέντρο της Νέας Υόρκης, μία πράσινη όαση καλύπτει τον μισό αστικό ιστό της πόλης. Το έχω συναντήσει σε αμέτρητες ταινίες, ωστόσο δεν είχα κατανοήσει την έκταση του. Μέσα στο πάρκο υπάρχουν λίμνες μικρής και μεγαλύτερης έκτασης όπως εκείνη της Τζακλίν Κένεντι Ωνάση, μεγάλες παιδικές χαρές, συντριβάνια, ποδηλατόδρομοι και γρασίδια που πάνε οι Αμερικάνοι και απολαμβάνουν την θέα των θεόρατων κτιρίων. Διάσπαρτα ξύλινα καφέ, τραπεζοκαθίσματα σε κάποια σημεία, πλανόδιοι μουσικοί και καλλιτέχνες απαρτίζουν τον καταπράσινο παράδεισο της Νέας Υόρκης. Μπαίνοντας στο Central Park, οι βαβούρα και η κίνηση της σιωπούν κι εσύ αφήνεσαι στην αγκαλιά της φύσης.

Το βράδυ επιλέξαμε την China Town, σε ένα μικρό μπαρ, εν ονόματι “Apotec” 4 Κουβανοί μας ταξιδέψανε στην πατρίδα τους με τα μουσικά όργανα τους. Στην Αμερική κατάλαβα την μουσική, λίγο πιο κάτω από αυτό το μπαρ ένα κινέζικο πάρκο που το πρωί πάνε Κινέζοι κάνουν ζίου ζίτσου και παίζουν παραδοσιακή μουσική. Πιο δίπλα ένα club techno, σε αυτή την πόλη το κάθε στενό ή κάθε συνοικία έχει τα δικά της ακούσματα.

Στο Harlem το πρωί ακούσαμε Gospels στις αφροαμερικανικες εκκλησίες και το μεσημέρι rap και Rnb στα πεζοδρόμια, από ηχεία αυτοκινήτων και ραδιόφωνα παιδιών που αράζανε στα πάρκα. Εκεί, έχεις την ευκαιρία να μπεις σε μπαρ και να απολαύσεις καλλιτέχνες χωρίς εισητήριο εισόδου, αφήνοντας τους tips, ονειρικό και ιδανικό. Οι Αφροαμερικάνοι ξεκινούν την δική τους συνοικία με καταστήματα εστίασης πολυτελείας και εκεί που το Harlem ήταν υποβαθμισμένο ξαφνικά αναπτύσσεται δυναμικά κρατώντας την ταυτότητα και την ιστορία του.

Την δεύτερη μέρα διασχίσαμε την φημισμένη γέφυρα του Brooklyn, με κύριο άνοιγμα 486,3, πίσω μας το Manhattan, το σήμερα της Νέας Υόρκης και μπροστά μας το Brooklyn, με τις τούβλινες, παλιές, ψηλές πολυκατοικίες και την περίφημη γειτονιά του Dumbo στην οποία έχουν αγοράσει σπίτια celebrities και ξεκινά η απόλυτη αναβάθμιση της.

Μέσα στην γειτονιά επισκεφθήκαμε το Time Out Market, εκεί διάφοροι chefs άνοιξαν τα δικά τους street εστιατόρια σε προσιτές τιμές για το κοινό, δοκιμάσαμε ethnic κουζίνες, πιάτα από την Ιαπωνία, την Κορέα, την Ισπανία, την Γερμανία, από όπου μπορείς να φανταστείς, ο ναός της πολυγαστρονομίας στην Μέκκα του κόσμου. Το Brooklyn όμως δεν σταματά εκεί.

Στο Williamsburg, στην πρώην πιο κακόφημη περιοχή της πόλης, έφτασαν εναλλακτικοί καλλιτέχνες, φοιτητές και την διαμόρφωσαν στην πιο hip γειτονιά του κόσμου. Τριάντα χρόνια πριν στην συγκεκριμένη γειτονιά θέριζαν τα ναρκωτικά και η βία των συμμοριών, σήμερα πολύχρωμα σπίτια, προσεγμένα murals και ενδιαφέροντα στέκια μεταμόρφωσαν την γειτονιά στον πιο in προορισμό του κέντρου. Εργοστάσια και αποθήκες μετατράπηκαν σε πολυχώρους, σπίτια, γραφεία και καταστήματα, πολυτελή lofts με θέα το east river, second hand μπουτίκ και μία προκυμαία που χάνεσαι στα φώτα του Manhattan. Στους κεντρικούς του δρόμους που φωτίζονται από τα πιο θεαματικά graffities τα χωμένα bars με live μουσική και άψογα cocktails. Αυτή η γειτονιά ήταν η πιο φρέσκια ανάσα που πήραμε σε αυτό το ταξίδι. Ο «εξευγενισμός», της περιοχής  συνεχίζεται και στο μέλλον προφανώς θα είναι απλησίαστη όπως για παράδειγμα πια το πρώην εναλλακτικό Chelsea.

Την τρίτη μέρα, διασχίσαμε την Wall Street, στο East River, το ορόσημο της οικονομίας του κόσμου, κτίρια με σπουδαία αρχιτεκτονική, πανάκριβα bistro και καταστήματα, άνθρωποι με κοστούμια. Η γειτονιά της Wallstreet αλλάζει, μεγάλοι επιχειρηματίες αγοράζουν ιστορικά κτίσματα και μετατρέπουν ορόφους και ισόγεια σε χώρους εκδηλώσεων, στις σάλες και στα σκαλιά βλέπεις κόκκινα χαλιά, διαμορφωμένα ισόγεια, με πολυελαίους και παλιά έπιπλα, χαμηλά σπίτια που γκρεμίζονται και γίνονται πολυτελή ξενοδοχεία. Το χρήμα όλου του κόσμου σε μερικά χιλιόμετρα. Πρώην κτίρια τραπεζικών κολοσσών που σήμερα είναι lofts πολυτελείας.

Λίγο αργότερα περπατήσαμε στην πιο φημισμένη λεωφόρο του κόσμου, 5th Avenue, πανάκριβοι οίκοι μόδας, πύργοι δισεκατομυριούχων, influencers έξω από τις brandes να φωτογραφίζονται, κτίρια ανακαινισμένα με την απόλυτη πολυτέλεια. Χλιδή! Επόμενη στάση, Time Square και να σας πω την αλήθεια την είχα πολύ πιο φαντασμαγορική στο μυαλό μου. Μεγάλοι ουρανοξύστες με κινούμενες οθόνες παντού και ok είναι ψαρωτικό με το πρώτο βλέμμα αν μείνεις όμως εκεί πάνω από ένα μισάωρο βαριέσαι.

Έπειτα φτάσαμε στην TriBeCA και συγκεκριμένα κάναμε μία στάση στο ξενοδοχείο του Robert Deniro, αρχιτεκτονικά ακολουθεί ιαπωνικούς ρυθμούς ενώ πλαισιώνεται από έπιπλα αντίκες. Η TriBeCA, είναι μοντέρνα, έχει κρατήσει την βιομηχανική της κληρονομιά και την έχει μετατρέψει σε πολυτελή σύγχρονα loft, με το φημισμένο της κινηματογραφικό φεστιβάλ, το Washington Market Park και Hudson River Park, το ξενοδοχεία και τα εστιατόρια του Robert de Niro. Μία γειτονιά που μοιάζει με αυτόνομη πόλη, ήσυχη , οικογενειακή και όμορφή. Εκεί ένα σχολείο έκλεισε τον δρόμο για να βγουν τα παιδιά να παίξουν, ελευθερία!

Αφήσαμε λοιπόν τα μουσεία για το τέλος και θα επεκταθώ μονάχα στο MoMa, η επιτομή της τέχνης, χιλιάδες διάσημοι καλλιτέχνες και οι σημαντικότερες συλλογές έργων μοντέρνας τέχνης στον κόσμο, σε ένα κτίριο. Πάμπλο Πικάσσο, Ανρί Ματίς, Βίνσεντ βαν Γκογκ, Σεζάν,  Νταλί και  Τζάκσον Πόλοκ, ψηφιακές εκθέσεις, γλυπτά, πίνακες παίρνουν σάρκα και οστά και αναπνέουν μπροστά σου. Πρότυπο μουσείων για όλα στον κόσμο.

Δεν μπορώ να περιγράψω ακόμη τι έχω δει σε αυτή την πόλη, είναι η Μέκκα του κόσμου. Αναπτύσσεται σε όλους τους τομείς, ανοίγει κτίρια και φιλοξενεί καλλιτέχνες, ζωντανεύει παλιές υποβαθμισμένες περιοχές, λάμπει, μεταποιεί άψογα τους δημόσιους χώρους της, αγαπάει τους πολίτες της και έχει μάθει να ζει 24ώρες.  Φυσικά, ποτέ δεν θα την χορτάσεις κάθε φορά θα θέλεις και λίγο ακόμη. Νέα Υόρκη σε ζηλεύω κι έχεις την καρδιά μου.