Ιστορίες που δεν θα ξεχάσω από τη συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη
Ήταν 26 Σεπτεμβρίου του 1997, 27 χρόνια πριν, όταν το θρυλικό συγκρότημα έδωσε μια αξεπέραστη συναυλία στην πόλη
«Θέλεις να πας στη συναυλία των U2;»
Το ερώτημα δεν χρειαζόταν καν απάντηση. Η παρουσία του ιρλανδικού συγκροτήματος στην πόλη δεν ήταν απλά talk of the town. Ήταν το γεγονός της χρονιάς και συζητούσαν γι΄ αυτήν ακόμη και οι φίλοι μας οι Αθηναίοι.
Οι οποίοι, στην περίπτωσή μου, αποδείχθηκαν πραγματικοί φίλοι, έστω κι αν από τότε τους έχω ξαναδεί μόνο μία φορά.
Ήταν 26 Σεπτέμβρη του 1997 και δεν είχα καν τελειώσει το σχολείο. Η πρόταση για τη συναυλία ήρθε από τους δυο γιους του κολλητού φίλου του πατέρα μου, όταν ο τελευταίος έμενε στην Αθήνα, στα νεανικά του χρόνια. Από το Θανάση και το Γιώργο Καλύβα. Και ήταν… από σπόντα.
Τους περίσσευε ένα εισιτήριο, γιατί ένας από την παρέα τους τελικά δεν είχε ταξιδέψει. Οπότε, η πρόταση ήρθε ως Θείο δώρο, μάννα εξ ουρανού. Όχι βέβαια ότι τότε ήμουν φανατικός των U2. Μετά από τη συναυλία έγινα.
Το «τσέπωσα» λοιπόν το εισιτήριο και πήγαμε προς το Λιμάνι, ούτε που φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να γίνεται ένας τέτοιος χαμός…
Παντού κόσμος. Ένας πανζουρλισμός. Μπλούζες και σημαίες της Ιρλανδίας και των U2. Κόσμος να περιμένει από το προηγούμενο βράδυ έξω από το Λιμάνι για να πιάσει θέση κοντά στην εξέδρα. Είχα πάθει πολιτισμικό σοκ, βλέποντας χιλιάδες λαού, ένα φαντασμαγορικό stage, με εφέ, το γιγάντιο Λεμόνι, φώτα, που όμοιά τους δεν είχα ξαναδεί… Ήταν μπροστά από την εποχή του…
Κάτσαμε πολύ πίσω. Ξεκίνησαν όλα με τον Πορτοκάλογλου ως support, ζεσταθήκαμε λίγο, αλλά αυτό που ακολούθησε, παρακολουθώντας έστω από τόσο μακριά ήταν μαγικό. Ήταν η πρώτη μεγάλη μου συναυλία, ένα μαγικό βράδυ μπροστά στη θάλασσα της Σαλονίκης, η πόλη ζούσε χωρίς καμία υπερβολή στους ρυθμούς του Μπόνο και της παρέας του. Μίλησε μέχρι και ελληνικά. Μας τρέλανε όλους! Και μετά, στις δηλώσεις του, αποθέωσε το κοινό της Θεσσαλονίκης.
«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είχαμε παίξει ποτέ εδώ. Ήταν από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Το κοινό ήταν έξυπνο, σκεπτόμενο και γενναιόδωρο».
Εκεί τους αγάπησα, άσχετα με την κριτική που δέχθηκε μετά το συγκρότημα για τη «συστημικότητά» του, αλλά και το ότι δεν έλεγε το «Sunday Bloody Sunday», που έχει συνδεθεί με τη ματωμένη Κυριακή των Ιρλανδών στο Ντέρι από τους Άγγλους το 1972.
Ας μείνουμε όμως στις ευχάριστες θύμησες…
Εχω ακούσει μερικές ακόμη ιστορίες για εκείνη τη βραδιά…
Διανυκτερεύοντας κάτω από το Λευκό Πύργο για τους U2
Μια ωραία μου έχει εκμυστηρευτεί ο ξάδερφός μου, Γιώργος Μάρας (δική του η κεντρική φωτογραφία από το απόκομμα του εισιτηρίου), επίσης κάτοικος Αθηνών.
20 χρονών, μαζί με τρεις ακόμη φίλους του, ξεκινούν το πρωί από την Αθήνα με ένα «παλιό πειραγμένο Καντέτ που έκαιγε τα κέρατά του».
Έφτασαν το απόγευμα ,μετά κόπων και βασάνων. Τρελαίνονται με τη συναυλία. Πολύς κόσμος είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη από την Αθήνα και από άλλες πόλεις.
Δε θα ξεχάσει τη φάση μετά, σε γνωστό μπεργκεράδικο της πόλης.
Ήταν τόσος πολύς ο κόσμος, που οι υπάλληλοι άρχισαν να πετάνε τα μπέργκερ στον αέρα, στον κόσμο που περίμενε στην ουρά, ό,τι είχε περισσέψει από τις λάθος παραγγελίες.
Η νύχτα «βγήκε» μέσα στο Καντέτ, κάτω από το Λευκό Πύργο.
Δύο μπροστά, δύο πίσω, στην άβολη θέση ενός παλιού αυτοκινήτου. Είχε σημασία; Τους ξύπνησε χτυπώντας το τζάμι ένας ηλικιωμένος που έκοβε βόλτες στο Λευκό Πύργο, πρωί πρωί.
Μπουγάτσα με κακάο και… στο δρόμο της επιστροφής για Αθήνα. Ταξίδι που είναι βέβαιο πως κάθε 26 Σεπτέμβρη μνημονεύουν.
Η εκλεκτή του Μπόνο
Θυμάμαι όμως μία ακόμη ιστορία, που μου έχει πει ένας συνάδελφος και την έκανα εικόνα, ξέροντας πόσο… παιχνιδιάρης είναι ο Μπόνο επί σκηνής.
Φοιτήτρια Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, φαν των U2, πήγε στη συναυλία και μάλιστα έκατσε αρκετά μπροστά. Πού να φανταζόταν όταν αγόρασε εισιτήριο ότι θα γινόταν πρωτοσέλιδο…
Ο Μπόνο συνηθίζει να επικοινωνεί με το κοινό. Μου είχε κάνει εντύπωση, από πολλές συναυλίες που έχω παρακολουθήσει διαδικτυακά, μια εξαιρετική του συνήθεια: Του άρεσε να αρπάζει τη φωτογραφική μηχανή από κάποιον θεατή και να τον φωτογραφίζει ο ίδιος. Στη συνέχεια επιστρέφει τη φωτογραφική μηχανή, ξέροντας ο κάτοχος πως αυτή τη φωτογραφία την έχει τραβήξει ο Ιρλανδός σταρ.
Αυτή τη φορά έκανε κάτι ακόμη πιο μαγικό, που το έχει κάνει βέβαια κι άλλες φορές. Ανέβασε στη σκηνή μια κοπέλα και χόρεψε μαζί της, αν θυμάμαι καλά το «One».
Την άλλη μέρα εφημερίδα είχε τη φωτογραφία τους στη σκηνή, γράφοντας: «Η εκλεκτή του Μπόνο».
Ούτε η ίδια η εκκολαπτόμενη δημοσιογράφος, αν το είχε γράψει, δε θα έβαζε τέτοιο τίτλο για τον εαυτό της…
Αντε μετά να ξεχάσεις αυτή τη βραδιά…
ΥΓ: Όσο για τους λόγους που δεν γίνονται πια μεγάλες συναυλίες στη Θεσσαλονίκη; Ασχοληθήκαμε ως Parallaxi και μπορείτε να το διαβάσετε στο παρακάτω ρεπορτάζ.
