Και θυμάσαι τα ΑμεΑ μόνο κάτω απ’ τη σημαία

Σήμερα το πρωί με το που άνοιξα το κινητό μου, η πρώτη είδηση που έφτασε μπροστά μου ήταν εκείνη που ένα αγόρι με αμαξίδιο, για να πάει διακοπές ταξίδεψε εν μέσω καύσωνα στο γκαράζ του ferry boat, και δεν είναι απαραίτητα ο καύσωνας το θέμα μας αυτή την στιγμή.

Το θέμα είναι πως οι άνθρωποι δεν είναι αυτοκίνητα ή δέματα για να ταξιδεύουν υπό αυτές τις άθλιες συνθήκες.

Δεν αγανάκτησα με την είδηση, ζω σε μία πόλη που οι κάτοικοι της παρκάρουν πάνω στις ράμπες, σε μία πόλη που ηχητικές σημάνσεις στα φανάρια δεν υπάρχουν, στην χώρα που σκουπίδια και βαρέα αντικείμενα κατακλύζουν καθημερινά τα πεζοδρόμια και που εκεί έξω, τα άτομα χωρίς όραση, σκοντάφτουν με τα βοηθητικά τους μπαστούνια πάνω σε σπασμένες πλάκες, ζω στην χώρα που απαγορεύονται σε ταξί, ΜΜΜ, κινηματογράφους και θέατρα, οι σκύλοι βοηθοί, ζω στην χώρα που τράπερς γράφουν προσβλητικούς στίχους για άτομα που προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτούς.

Ζω στην χώρα που στα σχολεία απουσιάζουν τα ειδικά ασανσέρ για τα αμαξίδια, ζω στην χώρα που πολιτιστικές και δημόσιες δομές δεν είναι προσβάσιμες στα άτομα αυτά, ζω στην χώρα που είναι απαίδευτη, και ενώ βλέπει έναν άνθρωπο χωρίς όραση να ταλαιπωρείται μέσα στο σούπερ μάρκετ, και να πασχίζει να βρει την γραφή μπράιγ πάνω στο προϊόν, να μην προσφέρει ένα χέρι βοηθείας, ζω στην χώρα που τα παιδιά κάνουν μπούλινγκ σε ένα άλλο παιδί που μπορεί να έχει αναπηρία, επειδή κανείς δεν τους έμαθε πως όλοι είμαστε ίσοι.

Ζω στην χώρα που στα άτομα αυτά δεν θα τους δοθεί ποτέ η ευκαιρία για εργασία, που δεν μπορεί κανένας χορηγός να τους στείλει σε αγώνες και στήνουν καμπάνιες στο internet, όμως όταν διαπρέπουν και κατακτούν τίτλους, τότε μόνο τους ξεχωρίζουμε.

Ζω στην χώρα που η αξιοπρεπής ζωή είναι άπιαστο όνειρο για τα παιδιά αυτά. Ζω στην χώρα που 21χρονος κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου σε δομή για ΑμεΑ, ζω στην χώρα που άνδρες κακοποιούν σεξουαλικά ανθρώπους με αναπηρία. Στην Ελλάδα επίσης με τα καταγάλανα νερά, οι άνθρωποι αυτοί στις μισές παραλίες δεν έχουν καν την δυνατότητα να πλησιάσουν στην θάλασσα. Ναι μεν υπάρχουν υποδομές και εταιρίες με ευαισθησίες, αλλά δεν φτάνουν, είναι ελάχιστες.

Πριν έξι ημέρες η Ελλάδα συνυπέγραψε τη διακήρυξη ευαισθητοποίησης για τα ΑμεΑ, με τι θράσος λοιπόν και πόση ντροπή ακόμη μπορούμε να αντέξουμε που οι εικόνες αυτές σήμερα έκαναν τον γύρο του κόσμου;

Το πλήρωμα του πλοίου, δεν είναι η εξαίρεση, επικρατεί, στην χώρα. Σήμερα και πάλι θα δούμε οργισμένα posts στα social media και κύματα συμπαράστασης προς τα ΑμεΑ από τύπους  που παρκάρουν παράνομα και μπλοκάρουν τις ράμπες αναπήρων ή τα πεζοδρόμια, σε μία χώρα η οποία έχει παντελή έλλειψη υποδομών προς εκείνους, από τα νοσοκομεία μέχρι τα πανεπιστήμια και από τα πάρκα μέχρι τις παραλίες.

Είναι η ίδια κοινωνία που ντρέπεται να στείλει το παιδί της σε ειδικό σχολείο, η ίδια κοινωνία που χρησιμοποιεί την λέξη χαζός και καθυστερημένος χλευαστικά, η ίδια κοινωνία που θα δακρύσει όταν ένα παιδί σε αμαξίδιο θα υψώσει την ελληνική σημαία, αλλά θα τον παραπετάξει όταν θα θελήσει να πάει διακοπές.

Η Ελλάδα που είναι απαίδευτη, και συνυπογράφει τη διακήρυξη ευαισθητοποίησης για τα ΑμεΑ, αλλά ούτε καν μέσα στα σχολεία δεν μπορεί να εκπαιδεύσει τους πολίτες της νέας γενιάς για την σωστή συμπεριφορά απέναντι στα άτομα αυτά.

Ακόμη και σε τέτοιου είδους θέματα  είμαστε χρόνια πίσω, αρκούν μερικά ταξίδια να αντιληφθείς τι εστί ισότητα και φυσιολογική ζωή για όλους, όταν σε όλους τους δρόμους και παραδρόμους, υπάρχουν ηχητικές σημάνσεις, στα ράφια των σούπερ μάρκετ, γραφή μπράιγ, σε κάθε πεζοδρόμιο, μία ράμπα σε άριστη κατάσταση.

Υ.Γ. Ο σεβασμός καλλιεργείται, δεν αρκεί η εφήμερη οργή που θα κρατήσει λίγες ημέρες, εξάλλου σκεφτείτε πως θα ήταν η ζωή σας χωρίς όραση, χέρια, πόδια, με αυτισμό σε μία χώρα σαν την Ελλάδα. Η απάντηση ίσως κινητοποιήσει έμπρακτα την συμπαράσταση που χρειάζονται τα Άτομα με Αναπηρία. 

Υ.Γ. 2 O τίτλος είναι από το τραγούδι “Με τι φράγκα” του Πάνου Βλάχου.