Κεμπάπ και πίτσα
Τα μαγαζιά αυτά είναι τα αστικά παράδοξα στα οποία τρώνε οι εργάτες, οι πρόσφυγες, οι άστεγοι και οι περίεργοι εραστές των πόλεων
Δένομαι και τάσσομαι με τα μαγαζιά που δεν έχουν ταίρι. Ούτε δίδυμο αδελφό. Τα μαγαζιά εκείνα που δεν ανήκουν στον ίδιο αμνιακό σάκο της έννοιας της αλυσίδας, της προσέγγισης της ομοιομορφίας που θα πλουτίσει, όχι λόγω της αισθητικής της, αλλά εξαιτίας του πληθυντικού της εξαναγκασμού και του εξαναγκαστικού της πλήθους, που πουλά από αφρούς ξυρίσματος μέχρι καπουτσίνο κάραμελ.
Φαινομενικά άκαιρα θραύσματα μιας αστικής συνέχειας που κάλλιστα θα μπορούσαν να εκλείψουν και κανείς δεν θα ήταν ικανός να φαντασιωθεί την ύπαρξή τους, αν έπρεπε να σχεδιάσει το δρόμο και τα κτίρια απ’ την αρχή. Κι όμως έχουν κατορθώσει να εναρμονιστούν στην αρμονική παράταξη και παράθεση του τοπίου στον κάτοικο ή τον επισκέπτη της πόλης.
Αυτά τα μικρά στενά βαγόνια, που δεν κλείνουν ποτέ τα νέον φώτα τους τις νύχτες, για να συντροφεύουν όσους κοιμούνται στο δρόμο ή όσους δεν θέλουν να βρουν το δρόμο για το σπίτι. Η όψη τους δημιουργεί την γαστρονομική αμφιβολία, κι όμως καθημερινά ταΐζουν παραπάνω κόσμο από όσο νομίζουμε.
Η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική υφή ήταν ικανή να εκτοπίσει αυτή την ποιοτική αμφιβολία που εκπέμπουν, κι όμως τέτοια μαγαζιά κατόρθωσαν να αποτυπώσουν τις πληθυσμιακές μετακινήσεις του προσφυγικού να παντρέψουν τα ανατολίτικα γεύματα με τις «δυτικοτροπίες» εν γένει.
Κυρίως, όμως, εντάχθηκαν με τρόπο τέτοιο στις ευρωπαϊκές πόλεις χωρίς να διαρρήξουν την ομαλότητα των αστικών μοτίβων, προσθέτοντας όμως εκείνη την απαραίτητη βρωμιά, το πιπέρι της εικόνας που ασυνείδητα χρειάζεται ο flaneur τις νύχτες.
Αναρωτιέσαι αν βγάζουν το ενοίκιο, αν αντέχουν τις κοινωνικές πιέσεις και το ρατσισμό. Κάπως θα πορεύονται μέσα στη δίνη παίζοντας το ρόλο του αναχώματος. Προσπαθούν εντελώς ασυναίσθητα να κρατήσουν μιαν αντίσταση, να μην αφήσουν τις πόλεις να εδραιωθούν ως οικονομικά κέντρα ενός άλλου τρόπου ζωής. Έστω και σαν απόπειρα φέρουν κάτι από ένα παρελθόν, που οι υπάλληλοι του μαγαζιού στρεβλώνοντας τους σκοπούς και τις ιεραρχίες της εργατικής τάξης, πονούσαν το μαγαζί στο οποίο δούλευαν.
Αυτά λοιπόν τα μαγαζιά είναι τα αστικά παράδοξα στα οποία τρώνε οι εργάτες, οι πρόσφυγες, οι άστεγοι και οι περίεργοι εραστές των πόλεων.
