Λαγόμανδρα: Η απαγορευμένη ακτή
Φουριόζοι, απειλητικοί, σε διατεταγμένη υπηρεσία διώχνουν κόσμο από την παραλία - Η parallaxi φέρνει στο φως και νέα καταγγελία
Λέξεις: Δ.Α. (Τα στοιχεία του καταγγέλοντος είναι στη διάθεση της parallaxi)
«Να πάρετε τα πράγματά σας και να φύγετε! Απαγορεύεται να κάνετε μπάνιο εδώ. Είναι παράνομο.»
«Παράνομο;;;»
«Ναι, η ακτή είναι ιδιοκτησία μας. Να φύγετε τώρα! Θα καλέσουμε την αστυνομία.»
«Κανείς δεν είναι ιδιοκτήτης μιας ακτής. Κάποιο λάθος κάνετε.»
Κάπως έτσι ξεκίνησε, λίγες μέρες πριν, ο διάλογός μας με δύο ανθρώπους του μπιτς μπαρ στην ακτή Λαγόμανδρα της Σιθωνίας.
Εμφανίστηκαν φουριόζοι και απειλητικοί, σε διατεταγμένη υπηρεσία, πριν ακόμα προλάβουμε να μπήξουμε την ομπρέλα μας στην άμμο και ξεκαθάρισαν με το καλημέρα την πρόθεσή τους να μας διώξουν.
Να μας διώξουν από την ελεύθερη ακτή (μήκους περίπου 150 μέτρων) που ξεκινάει από τις τελευταίες (νόμιμα τοποθετημένες άραγε;) ξαπλώστρες της επιχείρησής τους και εκτείνεται μέχρι το φυσικό της όριο που είναι τα βράχια.
Η συμπεριφορά τους δεν ήταν βίαιη, ήταν όμως αρκούντως απειλητική.
Το μπιτς μπαρ αυτό λειτουργεί (εκπέμποντας ήχο εκκωφαντικής μουσικής) εδώ και λίγο καιρό στην ακτή Λαγόμανδρα. Έχει οριοθετηθεί, με τις σχετικές κατασκευές, μία περιοχή της παραλίας και στην αμμουδιά τοποθετήθηκαν τα γνωστά ανάκλιντρα, οι τέντες, οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες.
Είχαμε διαβάσει πρόσφατα ένα ρεπορτάζ (Πόσο εξόφθαλμα πράγματα συμβαίνουν φέτος στη Λαγόμαντρα;) ο συντάκτης του οποίου, βάσει καταγγελιών που είχε στη διάθεσή του, έθετε ζητήματα σχετικά με τη νομιμότητα της λειτουργίας της συγκεκριμένης επιχείρησης.
Δεν μπορούσαμε, όμως, να φανταστούμε ότι τα καταγγελλόμενα θα αφορούσαν και το υπόλοιπο, πέραν του καλυμμένου από το σχετικό εξοπλισμό του μπιτς μπαρ, μέρος της ελεύθερης ακτής ούτε, βέβαια, ότι οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης θα τη θεωρούσαν …ιδιοκτησία τους και αυτήν!
Δεν ήμασταν διατεθειμένοι να υποχωρήσουμε αποχωρώντας. Όσο και αν προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε με το γεγονός ότι οι ακτές παραδίδονται σιγά σιγά σε αυτά τα παρόμοιας αισθητικής, θορυβώδη και επεκτατικά μαγαζιά, δεν μπορούμε να ανεχθούμε τη λογική της αυθαίρετης οικειοποίησης όσων ακτών παραμένουν ελεύθερες και την παράνομη παρεμπόδιση της πρόσβασης σε αυτές.
«Το σημείο που θέλουμε να κάτσουμε για να κάνουμε το μπάνιο μας βρίσκεται σε ελεύθερη ακτή και σε απόσταση τουλάχιστον 50 μέτρων από τις τελευταίες ομπρέλες και ξαπλώστρες του μπιτς μπαρ,» επιμείναμε, προσπαθώντας να βάλουμε ένα τέλος σε αυτόν τον άγονο και εξόφθαλμα παράλογο διάλογο. Αδίκως.
«Είναι ιδιοκτησία μας (η ακτή;). Απλώς δεν προλάβαμε ακόμα να βάλουμε ξαπλώστρες και στο υπόλοιπο μέρος (!)»
«Ε, βάλτε πρώτα και τα λέμε μετά. Μέχρι τότε θα μας αφήσετε ήσυχους να κάνουμε το μπάνιο μας. Εάν θεωρείτε ότι είμαστε παράνομοι καλέστε την αστυνομία να μας συλλάβει.»
Βλέποντας ότι ο ισχυρισμός πως παρανόμως βρισκόμασταν στην ακτή δεν μας πτοούσε, προχώρησαν στο επόμενο επιχείρημα.
«Από πού περάσατε; Πώς φτάσατε ως εδώ;»
«Από τη δίοδο που έχετε αποκλείσει με κάδους και μπάζα. Υπάρχει εδώ και 30 χρόνια που κάνουμε το μπάνιο μας σε αυτήν τη θάλασσα.»
«Είναι παράνομο αυτό που κάνατε. Παραβιάσατε ξένη περιουσία. Βρίσκεστε σε ιδιωτικό χώρο. Πάρτε το χαμπάρι ότι αυτό θα ισχύει για τα επόμενα 30 χρόνια.»
«Αφού είμαστε παράνομοι και έχουμε παραβεί τον ποινικό κώδικα καλέστε την αστυνομία για να μας συλλάβει,» επιμέναμε, για να πάρουμε την απάντηση: «Από εδώ περνάν κάθε μέρα για ελέγχους αστυνομικοί, λιμενικοί και άλλοι όμως δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα. Φεύγουν όπως ήρθαν.»
Με τη μονότονα επαναλαμβανόμενη απάντησή μας ότι βρισκόμαστε στην ακτή ασκώντας τα δικαιώματά μας ως πολίτες και ότι παραβάτες δεν είμαστε εμείς αλλά όσοι ισχυρίζονται ότι η παραλία τους ανήκει, δεν αφήσαμε περιθώριο να εκτραχυνθεί η κατάσταση.
Προφανώς και δεν υπήρχε περίπτωση να καλέσουν την αστυνομία γιατί γνώριζαν -παρά τους ισχυρισμούς και τις απειλές τους- ότι η ακτή αποτελεί κοινόχρηστο δημόσιο αγαθό, τουλάχιστον με βάση όσα η νομοθεσία μέχρι σήμερα τυπικά προβλέπει.
Σιγά σιγά, με την αμετακίνητη στάση μας, το νταηλίκι υποχώρησε μέχρι που τελικά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν άπραγοι.
Η ακτή ήταν άδεια και παρέμεινε άδεια για όσο μείναμε σε αυτήν. Ήμασταν οι μόνοι …τολμηροί, μιας και τη δίοδο την έχει παρανόμως “κλείσει” η επιχείρηση με τέσσερις μεγάλους κάδους απορριμμάτων και στοίβες από πέτρες και ξερά κλαδιά αποκλείοντας την ελεύθερη και απρόσκοπτη πρόσβαση σε αυτήν.
Ακόμα και να έχει αποτολμήσει κάποιος να φτάσει ως την αμμουδιά αγνοώντας τα εμπόδια, σίγουρα θα προτίμησε να φύγει για να γλιτώσει από απειλές και τσαμπουκάδες.
Αντί επιλόγου:
“Δεν υπάρχουν ιδιωτικές παραλίες στη χώρα. Κάθε επιχείρηση που γειτνιάζει με παραλία οφείλει να διατηρεί ελεύθερη την πρόσβαση των λουομένων (αν δεν υπάρχει άλλη πρόσβαση) μέσω των εγκαταστάσεών της. Αν με κάποιο τρόπο μια επιχείρηση προσπαθεί να παρεμποδίσει την πρόσβαση των πολιτών στην παραλία (με αποτρεπτικές πινακίδες, περιφράξεις ή φύλαξη) οι πολίτες πρέπει να απευθύνονται στην αστυνομία.
Η παραχώρηση (που γίνεται έναντι τιμήματος) δεν πρέπει να επηρεάζει τον κοινόχρηστο χαρακτήρα των αιγιαλών και της παραλίας.”
Αυτά (και άλλα πολλά) προβλέπει το γράμμα του νόμου.
Στην πράξη, δυστυχώς, σχεδόν τίποτα από αυτά (και τα πολλά άλλα) δεν τηρείται.
Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, “Τα δικαιώματα του πολίτη σε αιγιαλούς και παραλίες”
