Με τον σταυρό στο χέρι

Με τον σταυρό στο χέρι

Η εθνική μας φράση.

Δεν ξέρω ποιος την εφηύρε.

Ξέρω ποιος τη συνέχισε και γιατί.

Για να χωρέσει όλη την υποκρισία και τον κυνισμό.

Για να γίνει σημαία όσων λειτουργούν με απόλυτο θράσος.

Για να σου πουν ότι με το σταυρό στο χέρι η τιμιότητα γίνεται αφέλεια, μειωμένη αντίληψη και δυσλειτουργία.

Δεν ξέρω ποιος μας έπεισε ότι ο τίμιος είναι ανόητος.

Ξέρω όμως ότι προσπαθούν να το αποδείξουν στην πράξη.

Κοιτώντας κατάματα έναν καρκινοπαθή του είπαν ότι η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι ιδανική.

Κοιτώντας κατάματα έναν νέο του είπαν ότι για το στεγαστικό πρόβλημα ευθύνεται εκείνος που δεν συγκατοικεί.

Κοιτώντας κατάματα έναν πολίτη που δυσκολεύεται του είπαν ότι φταίει το κακό του το ριζικό, γιατί έχουμε ανάπτυξη.

Δεν ξέρω αν η Δικαιοσύνη είναι τυφλή.

Ξέρω όμως ποιος διάλεξε την ηγεσία της.

Ξέρω ποιος συμμετέχει σε καρτέλ και σε πολιτική ταυτόχρονα.

Ξέρω ποιος ράβει νόμους ώστε οι συγγενείς πολιτικών να χωρούν σε offshore.

Ξέρω ποιος αγόρασε κόκκινα δάνεια, ενώ οι δανειολήπτες έβλεπαν το σπίτι τους σε πλειστηριασμό.

Ξέρω ποιος εμπλέκεται σε παράνομες επιδοτήσεις.

Ξέρω ποιος κάνει αναθέσεις εκατομμυρίων σαν να μοιράζει κουφέτα.

Ξέρω για τα κονδύλια που βαφτίζονται ψηφιακά εργαλεία και καταλήγουν σε δυο, τρεις προεπιλεγμένους.

Ξέρω πώς υποβαθμίζεται η υγεία και η παιδεία μέχρι να μοιάζει φυσιολογική η ιδιωτικοποίηση.

Δεν ξέρω πότε οι μικρομεσαίοι έγιναν το πρόβλημα.

Ξέρω ποιος το είπε ευθέως και ζήτησε να κλείσουν.

Δεν ξέρω τι σημαίνει εθνικό σχέδιο.

Ξέρω όμως τι σημαίνει παρακολούθηση υπουργών, σχεδίων και αντιπάλων.

Δεν ξέρω πόσες φορές μπορούν να θαφτούν ευθύνες.

Ξέρω πια, πως γίνεται να μπαζώνεις, να ξεμπαζώνεις και να συνεχίζεις σαν να μην έγινε τίποτα.

Δεν ξέρω αν αυτή η χώρα μισεί τον σταυρό.

Ξέρω ότι μισεί όποιον τον κρατά στ’ αλήθεια.

Κάπως έτσι έμεινε η φράση για τους «αφελείς».

Και δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι.

Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι αν αλλάξει, θα είναι από ανθρώπους καθαρούς, που ο σταυρός τους δεν είναι διακοσμητικός.