Μερικές σκέψεις για τον εθνικό τελικό της Eurovision από τους GenZers
Η Ελλάδα, ήθελε να στείλει κάτι «ποιοτικό» και γιατί πάντα το ποιοτικό συνδέεται με την παράδοση;
Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Βασιλείου/Μυρτώ Τούλα/Χρυσάνθη Αρχοντίδου
Μετά την περσινή διοργάνωση, η Eurovision, κέρδισε και πάλι το ελληνικό κοινό που είχε χάσει από το 2018, μετά την συμμετοχή της Ελένης Φουρέιρα, που αν και συμμετείχε με την Κύπρο, ανανέωσε το ενδιαφέρον για τον διαγωνισμό. Ξαφνικά ο διαγωνισμός απέκτησε τόσο μουσικό, όσο και πολιτικό ενδιαφέρον, με τους διαγωνιζόμενους να παίρνουν ανοιχτή θέση κατά του πολέμου Ισραήλ-Παλαιστίνης. Η Ελλάδα, επανήλθε στο προσκήνιο, με την απευθείας ανάθεση της Μαρίνας Σάττι, η οποία έριξε το “Ζάρι” σε ελληνοβαλκανικούς ρυθμούς και κατάφερε να κερδίσει ένα δυνατό κοινό και να απογειωθεί στις καλοκαιρινές συναυλίες, οι οποίες ήταν θριαμβευτικές.
Το “Ζάρι” πέρσι “δίχασε” την ελληνική κοινωνία στα δύο, οι μισοί το χαρακτήρισαν “τσίρκο” και “σκουπίδι”, ενώ κάποιοι άλλοι, εκτίμησαν την κάθε λεπτομέρεια το τραγουδιού και το χορεύουν μέχρι σήμερα στα clubs. Όμως η Σάττι ήταν εκείνη, η οποία κατάφερε να προσελκύσει το χαμένο έδαφος στην Eurovision και αυτό δεν το αρνιόμαστε.
Πάμε όμως στον χθεσινό εθνικό τελικό. Παρουσιαστές, η Έλενα Παπαρίζου (η number one της χώρας όπως την ονομάζουμε) και ο Σάκης Ρουβάς. Η αλήθεια είναι πως ήταν αρκετά άβολοι και καθόλου προετοιμασμένοι, δυστυχώς, δεν είχαν μπει καν στην διαδικασία να διαβάσουν τα ονόματα των συντελεστών του κάθε τραγουδιού και μπερδευόντουσαν, αποτυχημένα αστειάκια επί σκηνής άλλης δεκαετίας – όπως ακριβώς και τα τραγούδια – που γι’ αυτό θα μιλήσουμε λίγο πιο κάτω, τρία διαφορετικά outfits, ακόμη μία αναδρομή σε όλα τα τραγούδια της Eurovision (που εντάξει – κάπως φτάνει, τουλάχιστον φέρτε όσους μπορούν να τραγουδήσουν ένα κομμάτι) και πάλι, οι ίδιες χορογραφίες. Η Έλενα Παπαρίζου προσπαθούσε απεγνωσμένα, με το νάζι της ενώ για ακόμη μία φορά, ο Σάκης Ρουβάς αποτέλεσε την γλάστρα, χαμογελούσε άβολα και προσπαθούσε με τα κόπων και βασάνων να κατανοήσει που βρίσκεται.
Πάμε όμως και στην κριτική επιτροπή. Καταρχάς, από τα 6 μέλη συμφωνούμε με τα δύο, πώς λοιπόν γίνεται την κριτική επιτροπή να την πλαισιώνουν δύο παρουσιαστές εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης, ιδού ένα ερώτημα, στην άλλη άκρη ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, ο οποίος δεν έχει καταφέρει να κερδίσει τον κόσμο με τα τραγούδια του τόσα χρόνια, αλλά το δεχόμαστε γιατί τουλάχιστον είναι μουσικός, έχει μία γενική αίσθηση, όπως δεχόμαστε και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, γιατί μας μεγάλωσε κυρίως, δεχόμαστε επίσης και την Μαργαρίτα Μυτιληναίου, η οποία έχει συνεισφέρει στα πόσα χρόνια καριέρας της στα μουσικά ραδιόφωνα της Αθήνας, ασχολείται με την μουσική και την αγαπάει. Όμως, στην κριτική επιτροπή δεν υπήρχε ένας της άνθρωπος της γενιάς μας, ο οποίος παρακολουθεί τις τάσεις του σήμερα και αντιλαμβάνεται πως το να στείλεις τον Κώστα Καραφώτη και τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου το 2025 στην Εurovision είναι, ας πούμε, εκτός τόπου και χρόνου. Σχεδόν όλη η κριτική επιτροπή λοιπόν, πήγε λάθος, το σχολίασε και το X, όχι μόνο εμείς.
Πάμε όμως τώρα στα τραγούδια. Upopular opinion, ας πηγαίνει ο κάθε διαγωνιζόμενος με την ομάδα του και τον χορογράφο του, που οι άνθρωποι αυτοί θα δίνουν και την ταυτότητα στο τραγούδι, δεν αντέχουμε άλλο να βλέπουμε τον – συμπαθέστατο κατά τα άλλα – Φωκά Ευαγγελινό να χορογραφεί τις συμμετοχές μας, πέρασαν 20 χρόνια από την χορογραφία που μας έφερε την πρωτιά, τα πράγματα εξελίχθηκαν, φάνηκε και με την εμφάνιση της Μαρίνας πέρσι, που η χορογράφος της Ειρήνη Δαμιανού είχε δημιουργήσει απόλυτες κινήσεις που έγιναν viral μέσα σε δύο μέρες και στην σκηνή δυστυχώς ο Φωκάς κατέστρεψε όλη την φρεσκάδα που υπήρχε.
Kαι μιας που πήγαμε στα 20 χρόνια πίσω, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε σε αυτό το σημείο πως, η συνταγή με την λίρα που μας έφερε την πρωτιά δεν είναι πάντοτε επιτυχημένη, την έχουμε δει σε τραγούδια της Eurovision να καταλήγει κωμικοτραγωδία, προχωράμε, αν και τα τελευταία χρόνια η τόσο έντονη στροφή στην παράδοση έχει φέρει αρκετές πρωτιές στον χώρο του ευρύτερου θεάματος, βλέπουμε σειρές που επικεντρώνονται σε παλιές ιστορίες και “κλέβουν” σκηνές της παράδοσης να εκτοξεύονται στην τηλεθέαση (βλ. Άγριες Μέλισσες) παρατηρούμε πως κορυφαίοι ερμηνευτές γίνονται ταινίες και οι αίθουσες γεμίζουν ασφυκτικά τους κινηματογράφους, και εκεί έξω όλο ένα και περισσότεροι μαθαίνουν παραδοσιακούς χορούς γιατί αυτή είναι η τάση σήμερα.
Πουθενά όμως δεν μοιάζει με την Ελλάδα του σήμερα.
Στην πλειοψηφία λοιπόν, τα τραγούδια ήταν αδιάφορα, βγαλμένα από χρονοκάψουλα που προσπαθούσαν να επιβιώσουν, βάζοντας στοιχεία του σήμερα στην δεκαετία του 2010. Ξεχωρίσαμε την Barbz ομόφωνα, η οποία έχει επιρροές από την Billie Eilish, με μία άψογη παρουσία και μία ιδιαίτερη φωνή, στοιχεία τα οποία θα ξεχώριζαν σε άλλη χώρα σίγουρα.
Αγαπήσαμε τον νοχελικό, Andy Nicolas, του οποίου εξίσου η παρουσία ήταν προσεγμένη και εκλεπτυσμένη και η μπαλάντα του ήταν γλυκιά.
Ένα ακόμα τραγούδι που ξεχώρισε όχι μόνο στα δικά μας μάτια και αυτιά, αλλά και στου ευρύτερου κοινού, είναι αυτό των DINAMISS, των δύο νεαρών διδύμων κοριτσιών, που με το Odyssey, ανέβασαν τους ρυθμούς και τους παλμούς μας. Και ενώ η εμφάνισή τους στη σκηνή, θύμιζε αντιγραφή Φουρέιρα και κάτι που έχουμε δει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια στο διαγωνισμό, με τα εντυπωσιακά μακριά μαλλιά και τις ολόσωμες κολλητές και γυαλιστερές φόρμες, η Ελένη και η Μαρία, έφεραν τη φρεσκάδα στη σκηνή, με τον pop ήχο τους και τα δυναμικά dance breaks, που όλο το βράδυ αναζητούσαμε απεγνωσμένα!
Και ενώ, με την πρώτη εμφάνισή του δεν είναι να πεις ότι τρελαθήκαμε κιόλας, όσο ακούγαμε και βλέπαμε τα υπόλοιπα κομμάτια, ξαφνικά ο RIKKI, με το Elevator (Up and Down) ανέβαινε στα μάτια μας. Γιατί και διάθεση είχε και funky κομμάτι που μας ανέβαζε είχε και στη σκηνή κουνιόταν – το bare minimum πια! – και η φωνή του ξεχώριζε. Αν τα ρούχα του δεν θύμιζαν μία μίξη… κλόουν και καρότου, ο γλυκύτατος RIKKI θα ήταν σίγουρα πιο ψηλά στη λίστα μας!
Οι προσπάθειες του «ελληνικού πυρήνα» (που ακούει στο όνομα Κώστας) του εθνικού τελικού, δηλαδή του Αγέρη και των Χριστοφόρου – Καραφώτη δεν έπεισαν καθόλου. Ήταν μάλιστα και από τις πιο συζητημένες εμφανίσεις του X. Ο ήχος ήταν πιο παλιός από αυτά που ζητάει σήμερα ο διαγωνισμός, ενώ για ακόμη μια φορά η σκηνική παρουσία ήταν οριακά άβολη από ένα σημείο και μετά.
Φιλότιμη ήταν η προσπάθεια της Xannova Xan. Παρόλα αυτά, η εμφάνιση αρχαίας Ελληνίδας ήταν κάτι που θα θέλαμε να έχει αποφευχθεί για άλλη μια φορά. Κρατάμε την ενέργεια και το «ρα» που φώναζε πριν τα ρεφρέν.
Στις εμφανίσεις που φάνηκε να μην συγκινούν το κοινό- κι εμάς μαζί- ήταν αυτή των Georgina Kalais και John Vlaseros και της Nafsica (που πήρε και 0 βαθμούς). Δεν κρίνουμε αν είναι καλά τα τραγούδια, κρίνουμε το ότι δεν φάνηκε να μπορούν να ανταπεξέλθουν στη Eurovision.
Έτσι κινήθηκε και η εμφάνιση του Θάνου Λάμπρου, που θύμισε λίγο Maneskin αλλά δεν κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό και ούτε τις επιτροπές.
Περνώντας η βραδιά, περιμέναμε να ακούσουμε πως και πως την Evangelia. Ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί μαζί με την Klavdia, το Vale συζητήθηκε πάρα πολύ: αντιγραφή της Σάττι, ύμνος μουντιάλ, ανεβαστικό τραγούδι που μπορεί να σταθεί στον διαγωνισμό… Πολλά ήταν τα σχόλια για την εμφάνιση της νεαρής καλλιτέχνη που έχει καταφέρει να βρει το χώρο της στην ελληνική μουσική βιομηχανία και που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που προκρίθηκαν στον εθνικό τελικό.
Η παρουσίαση όμως του τραγουδιού δεν έφτασε εκεί που περίμενε το κοινό και οι κριτικές επιτροπές. Η παρουσίαση, όπως και στα περισσότερα τραγούδια, ήταν παραπάνω σαν μια cult συμμετοχή του 2000 παρά μια φρέσκια ιδέα του 2025. Ούτε φωνητικά είδαμε την Evangelia που ξέραμε. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι όσο περνούσε η ώρα, σκεφτόμασταν ότι παρότι δεν ήταν η καλύτερη του εθνικού τελικού είχε μεγάλες πιθανότητες να παρουσιάσει κάτι ενδιαφέρον στη Βασιλεία.
Αυτό όμως δε θα το μάθουμε ποτέ.
Και ενώ το τραγούδι θα μπορούσε να «απογειωθεί», έστω και μόνο με τη σκηνική παρουσία, κάτι τέτοιο δεν έγινε και φάνηκε σαν να μην έγινε καν η προσπάθεια να επιτευχθεί. Η Klavdia στάθηκε με μία άχρωμη, άοσμη και τελείως αδιάφορη μπεζ ολόσωμη φόρμα στη σκηνή και δεν κουνήθηκε από το σημείο της, από την αρχή μέχρι το τέλος του τραγουδιού, παρά μόνο είδαμε τις χορεύτριες να… σέρνονται γύρω της και ένα φτωχό «αστέρι» να προσπαθεί να λάμψει από πίσω της, χωρίς όμως να προσφέρει καμία ουσιαστική λάμψη στο σύνολο της εμφάνισής της.
Στα θετικά, η φωνή της τραγουδίστριας που ήταν πραγματικά εξαιρετική. Και στο a capella σημείο της αρχής και στην πορεία του τραγουδιού, με αποκορύφωμα την κορώνα της. Επίσης, το τραγούδι είναι πολύ ωραίο και ευχάριστο στο άκουσμα, μένει όμως να δούμε αν μπορεί να αγγίξει το ευρωπαϊκό κοινό.
Παρά το γεγονός ότι απογοητευτήκαμε από το σύνολο της εμφάνισης που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον μεγάλο τελικό της Eurovision – και ναι, μας άρεσε το τραγούδι, αλλά δυστυχώς μετά το «Ζάρι» μας φαίνεται… λίγο – θα ευχηθούμε καλή επιτυχία στην Klavdia, με την ελπίδα ότι η συνολική παρουσία ίσως βελτιωθεί στη σκηνή της Βασιλείας!
