Μεταστατική ασφυξία

Εικόνα: Ευθύμης Βλάχος

‘’Oι πόλεις πιστεύουν πως είναι έργο του μυαλού ή της τύχης, αλλά ούτε το ένα, ούτε το άλλο φτάνουν για να κρατήσουν όρθια την τύχη τους. Αυτό που χαίρεσαι σε μια πόλη, δεν είναι τα εφτά ή εβδομήντα εφτά θαύματά της, αλλά η απάντηση που δίνει σε ένα σου ερώτημα…’’ 

Ίταλο Καλβίνο, Αόρατες Πόλεις

Το αποτύπωμα αυτής της φωτογραφίας στο μυαλό είναι μια πόλη που κατάπιε ασφυκτικά το παρελθόν της. Προσέξτε το τείχος, το Βυζαντινό της τείχος, μια υποψία ένδοξου παρελθόντος χρόνου σε ένα τωρινό περιβάλλον ισοπέδωσης. Αγωνιά να υπάρξει στους αιώνες.

Η πόλη σήμερα αντανακλά την ασφυξία της στους κατοίκους και εκείνοι την επιστρέφουν στο αστικό τοπίο. Είναι μια διαρκώς αλληλοτροφοδοτούμενη μεταστατική ασφυξία.

Οι πόλεις πια προχωρούν, γίνονται βιώσιμες, αναζητούν αφορμές απόδρασης σε μοντέλα που τον άνθρωπο σε ένα περιβάλλον ανεξέλεγκτης ‘’ανάπτυξης’’ τον υπολογίζουν ως παίκτη ισότιμο, χρήστη, πρωταγωνιστή.

Η Θεσσαλονίκη μοιάζει εγκλωβισμένη σε ένα διηνεκές οπισθοδρόμησης, σε μια αέναη προσμονή, Μπεκετικού σύμπαντος. Μια αναμονή σουρεαλιστική. Συνθήκη ζωής.

Αν τώρα οφείλουμε να θέσουμε επιτακτικά το ένα και μόνο φιλοσοφικό ερώτημα του Καλβίνο και η πόλη καλείται να απαντήσει, το ερώτημα είναι: Που πάει αυτή η πόλη;

Αυτό το ερώτημα θα θέσει η parallaxi αυτή τη χρονιά, τη γενέθλια χρονιά του 35χρονου βίου της.