Μία εβδομάδα roadtrip σε μέρη Βασκικά

Υπάρχουν χώρες που τις επισκεπτόμαστε για τις πρωτεύουσες τους, υπάρχουν και άλλες που στις πιο άγνωστες πλευρές τους κρύβουν άσσους, εκείνους που έμειναν άφθαρτους στο πέρασμα των χρόνων και στις σύγχρονες αλλαγές.

Αλλαγές που αρχιτεκτονικά ήταν απαραίτητες για να επιβιώσουν τα αστικά κέντρα και που εξελίχθηκαν και αναγεννήθηκαν τόσο ώστε από αδιάφοροι βιομηχανικοί γκριζότοποι να γίνουν κοσμήματα. 

Επισκέφθηκα λοιπόν αυτούς τους τόπους σε δύο χώρες της Ευρώπης που αναδεικνύουν φως, κουλτούρα και ιστορία. Ξεκινήσαμε το Σάββατο από το αεροδρόμιο Μακεδονία με τελικό προορισμό το Mπορντώ της Γαλλίας. 

Πρώτη ημέρα μείναμε στο Αρκανσόν, μία μικρή επαρχιακή πόλη που αγκαλιάζεται από τον ατελείωτο ωκεανό, σκηνικό βγαλμένο από ταινία του hollywood που αγγίζει το baywatch με μία γαλλική φινέτσα. Μικροί πεζόδρομοι περιτριγυρισμένοι από καλοδιατηρημένα διατηρητέα, πλατείες με μπιστρουδάκια, εστιατόρια με τα παραδοσιακά μύδια που σπαρταρούσαν στις κατσαρόλες και παραλιακή περατζάδα που άλλαζε ταυτότητα κατά την διάρκεια της ημέρας. 

Μία μεγάλη έκπληξη η γαλλική επαρχία, απόλυτα εξελιγμένη και προσαρμοσμένη στις ανάγκες του σήμερα κρατώντας την ταυτότητα της αναλλοίωτη. 

Την επόμενη ημέρα πήραμε το αυτοκίνητο και κινηθήκαμε προς την Ισπανία. Πρώτη στάση η Plag De Horizon, εκεί που οι αμμοθίνες αλλάζουν τη μορφολογία του εδάφους , εκεί που τα κύματα αγγίζουν τα σύννεφα, μία πελώρια παραλία στον Ατλαντικό, το απόλυτο ερημικό σκηνικό με την λεπτή άμμο που συναντά το απέραντο γαλάζιο, τους σέρφερς και τους χιλιάδες Γάλλους να απολαμβάνουν τις άγνωστες για την εποχή υψηλές θερμοκρασίας.

Επόμενη στάση στα ψαροχώρια γύρω από το ακρωτήρι “Cap-Ferret”, χαλικόδρομοι εξοχικοί, που περιλαμβάνουν ξύλινα σπίτια και εστιατόρια χτισμένα πλάι σε αποβάθρες εκεί που σκάει ο αφρός του Ατλαντικού. Εσωτερικές αυλές, που στους κορμούς των δέντρων είχαν κρεμασμένα λαμπιόνια και χαβανέζικα βραχιόλια. Μία άλλη Γαλλία.

Και κάπως έτσι μετά από περίπου 2 ώρες οδήγησης φτάσαμε στα σύνορα Ισπανίας – Γαλλίας, μία ανάσα μακριά από το San Sebastian στο οποίο και διαμείναμε δύο ημέρες, στην πιο ευτυχισμένη πόλη του κόσμου.

Donostia, το βασκικό της όνομα, περιβάλλεται από τρία βουνά που προσφέρουν την απόλυτη θέα, μια μικρογραφία της γεωγραφικής μορφολογίας του Ριο ντε Τζανέιρο, που όμοια της θυμίζει πίνακες σπουδαίων ζωγράφων. Το γραφικό παλιό λιμάνι που κρατά την αίγλη της σπουδαίας βάσκικης ιστορίας του ως σημαντικό ναυτικό κράτος, η παλιά πόλη γεμάτη από ναούς γαστρονομίας που στεγάζονται σε θαυμαστά αρχιτεκτονικά διαμάντια που ξεπηδούν στους μεσαιωνικούς ρυθμούς. 

Εκεί που τα πίντσος, η βασκική ονομασία των tapas, συνοδεύουν το μεσημέρι και το απόγευμα τα aperitives σου ενώ το βράδυ τα υψηλά γαστρονομικά πιάτα σου επιβεβαιώνουν για ποιον λόγο βρίσκεσαι στον παράδεισο της απόλυτης γαστρονομίας.

Το απέραντο παραλιακό μέτωπο που τις πρωινές ώρες θα χαζέψεις τους ανθρώπους να ξαπλώνουν στην χρυσή του αμμουδιά, υπό την σκιά των θριαμβευτικών κτιρίων, και όσο ο ήλιος πέφτει, η περατζάδα θα επεκτείνεται προς τον ποταμό εκεί που η παλιά πόλη θα συναντήσει την καινούρια αλλά δεν θα καταλάβεις την διαφορά απλώς θα χαθείς στα στενά και θα ανακαλύψεις τις ομορφιές του San Sebastian που φανερώνονται σε κάθε στενό, σε κάθε βόλτα.

Εκείνο που ζήλεψα ήταν η δυνατότητα κολύμβησης στο κέντρο της πόλης, παραλίες καθαρές απείραχτες χωρίς beach bar, παρθένες και άνθρωποι να απολαμβάνουν ότι δεν μπορούμε εμείς. 

Επόμενο μέρος διαμονής το περίφημο Μπιλμπάο, στην μεγαλύτερη λοιπόν πόλη της Βασκίας, εκεί που το 1980 τα εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας, τα οποία παρήγαγαν προϊόντα σιδήρου και τσιμέντου, αναπτύσσονταν και την έκαναν αδιάφορη για ταξιδιωτικές εμπειρίες. 

Όλα όμως άλλαξαν για την χώρα που θα σου θυμίσει πολλές ταυτότητες της Μεσογείου, όταν η Ισπανία μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1986, τότε το Μπιλμπάο “αναγκάστηκε” να περιορίσει τις βιομηχανίες, βυθίστηκε στην ανεργία, και αυτή η δύσκολη συνθήκη ώθησε τις Δημοτικές αρχές να αλλάξουν τον “προσανατολισμό” της πόλης προς τον πολιτισμό και τον Τουρισμό. 

Το διάσημο σήμερα  Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Γκούγκενχαϊμ σχεδιασμένο από τον σπουδαίο Φρανκ Γκέρι ήταν η αφορμή της αναγέννησης  στη νέα εποχή.  Η πόλη άρχισε να γίνεται πόλος έλξης για τον τουρισμό. 

Το σχήμα του θυμίζει καράβι όπως το εμπνέυστηκε ο σπουδαίος αρχιτέκτονας, προς τιμήν των μεγάλων ναυπηγείων που υπήρχαν στην πόλη. Είναι κατασκευασμένο από σίδερο και τσιμέντο και στην εξωτερική του όψη δημιουργεί αντανακλάσεις και παίζει παιχνίδια με τα χρώματα του ήλιου στις όχθες του ποταμού. Θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια που χτίστηκαν τον 20ο αιώνα και το βασικό που η πόλη του Μπιλμπάο άλλαξε την ταυτότητα της.

Το ποτάμι χωρίζει την πόλη στα δύο, από την παλιά στην καινούρια. Η παλιά πόλη είναι όλη πεζοδρομημένη, σκοτεινή με τον Μεσαιωνικό της αέρα, τα μπαρ “στολισμένα” με πίντσος, τα παραδοσιακά εστιατόρια, ενώ η καινούρια της όψη κατακλύζεται από  πλατείες, όμορφες λεωφόρους με παλτειά πεζοδρόμια, με μπουτίκ, καθόλου όμως ενοχλητικές για τους πεζούς αφού διακόπτονται από το πράσινο και τις κατάφυτες χρωματιστές με λουλουδια μικρές πλατείες με συντριβάνια.  Ένας μοναδικός συνδυασμός της σημερινής εποχής με  λίγους ουρανοξύστες, με  τραμ, όπου  τα ιστορικά κτήρια και πολλές παλιές βιομηχανικές μονάδες έχουν μετασχηματιστεί σε κέντρα πολιτισμού,  οι γιετονιές  άλλαξαν χρώμα, έτσι που ο ουρανός του από γκρίζος, και βιομηχανικός έγινε καθαρότερος και λαμπερός.

Το σχήμα του θυμίζει καράβι προς τιμήν των μεγάλων ναυπηγείων που υπήρχαν στην πόλη παλιότερα και των πλοίων που έφευγαν να ανακαλύψουν τον κόσμο. Είναι κατασκευασμένο από σίδερο και τσιμέντο και στην εξωτερική του όψη δημιουργεί αντανακλάσεις και παίζει παιχνίδια με τα χρώματα του ήλιου στις όχθες του ποταμού. Θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια που χτίστηκαν τον 20ο αιώνα και το βασικό που η πόλη του Μπιλμπάο άλλαξε την ταυτότητα της. 

Στο κέντρο του, χανόσουν στα πάρκα και στις εκσυγχρονισμένες πλατείες, με τις δημόσιες βρύσες και τις άψογα διατηρημένες παιδικές χαρές. Στα στενά του φάγαμε σε ένα παραδοσιακό μαγειρείο σαλιγκάρια με τσορίθο και κόκκινη καυτερή σάλτσα και απολαύσαμε negroni με μόλις 3.5 ευρώ.

Ο κόσμος του Μπιλμπάο απόλυτα απελευθερωμένος. Γυναίκες χωρίς τις συμβάσεις με προχωρημένα ρούχα, ομοφυλόφιλα ζευγάρια, νεαρά παιδιά και γηραιότεροι, χωρίς ίχνος κομπλεξισμού, καθόταν στις όχθες του ποταμού και ατένιζαν το απόλυτο υπερθέαμα της αλλαγής των σκηνικών του καιρού που βυθιζόταν μέσα στα νερά και δημιουργούσε σκιάσεις στα πολύχρωμα κτίρια.

 Στο Μπιλμπάο θα συναντήσεις πολλές χώρες της Ευρώπης και σίγουρα δεν θα το βαρεθείς, σε κάθε σοκάκι, σε κάθε κτίριο θα συναντάς και κάτι σπουδαιότερο. Μία πρώην βιομηχανική πόλη που ομορφότερη δεν θα μπορούσε να ναι στο νέο της πρόσωπο.

Τελικός μας προορισμός το Μπορντό, στην πραγματική πόλη του φωτός της Γαλλίας. Στον μεγαλύτερο πεζόδρομο του κόσμου ,χιλιάδες πεζοί  απολαμβάνουν τη βόλτα τους και τις αγορές τους στα  καταστήματα. 

Το καλό κρασί πλάι σε περίφημες πλατείες περιτριγυρισμένες από κτίρια κομψοτεχνήματα, να τα πιεις στο ποτήρι και να μην χορταίνει η λάμψη του ματιού σου, διάσπαρτα αγάλματα και γλυπτά σύγχρονα και μη, υπενθυμίζοντας την αξία της τέχνης που πρέπει να υπάρχει διάχυτη σε μία πόλη. 

Γραφικά στενά βγαλμένα από παλιές ταινίες και νέοι στα μπαλκόνια. Μπρασερίες και καφέ με χιλιάδες γλυκές λιχουδιές, η ατέλειωτη βόλτα πλάι στον ποταμό, οι σύγχρονες γειτονιές της πόλης που εξελίχθηκαν από βιομηχανικούς άσχημους τόπους σε σύγχρονους πολυχώρους με σκεϊτ πίστες, urban μαγαζιά και καφέ με second hand έπιπλα.

   Κάθε πολεοδομικό τετράγωνο και μία μεταφορά σε άλλη εποχή, ένα ταξίδι που φαίνεται πως ποτέ δεν τελειώνει σε αυτή την πόλη και μία πόλη που ποτέ δεν κοιμάται καθώς τα βράδια οι νέοι γεμίζουν ασφυκτικά τους πεζόδρομους. 

Το κέντρο είναι κι αυτό πεζοδρομημένο και υπάρχουν παντού υπόγεια parking. Εκεί επισκεφθήκαμε έναν από τους πιο ιδιαίτερους χώρους τέχνης που είδα ποτέ μέχρι σήμερα. Ένα παλιό ναυπηγείο μεταμορφώθηκε σε χώρο τέχνης με videomapping, τα έργα αντανακλούνταν στο νερό και από πίσω η μουσική εναλλασσόταν ανάλογα με τα εκθέματα τα οποία ζωντάνευαν μπροστά στα μάτια σου. Μία πόλη που δεν θα πάψει ποτέ να εξελίσσεται και στην οποία θα επέστρεφα για λίγη ζωντάνια.

Σε αυτά τα μέρη οι Βάσκοι, Γάλλοι και Ισπανοί ζουν ακόμη αξιοζήλευτα και έτοιμοι να αποδεχθούν κάθε αλλαγή που φέρνουν οι καιροί.