Μια βραδιά στα επείγοντα του νοσοκομείου

Την Κυριακή το μεσημέρι είχα ένα μικρό ατύχημα. Χτύπησα τον δείκτη του αριστερού χεριού μου και παράλληλα κόπηκα. Ένα αρκετά βαθύ κόψιμο, σε δύο σημεία.

Καθάρισα την πληγή με αντισηπτικό και χρησιμοποίησα μία αντιβιοτική αλοιφή για τα κοψίματα και έβαλα και επίδεσμο. Προς το απόγευμα το δάχτυλο πρήστηκε και άρχισε ένας δυνατός πόνος που άρχισε να εξαπλώνεται στο μισό χέρι. Φοβήθηκα ότι μπορούσε να είναι ένα κάταγμα ή μία θλάση και αποφάσισα να αναζητήσω κάποια ιατρική γνώμη και βοήθεια. Επίσης ήθελα να βεβαιωθώ αν υπήρχε ανάγκη να κάνω αντιτετανικό ορό.

Αναπόφευκτα κατέληξα ότι έπρεπε να επισκεφτώ τα εξωτερικά ιατρεία του εφημερεύοντος, εκείνη την μέρα και ώρα, νοσοκομείο, που έτυχε να είναι το Παπαγεωργίου, στα δυτικά της πόλης, στην περιοχή της Ευκαρπίας.

Το κρύο ήταν τσουχτερό, λόγω της “Barbara”, αλλά επειδή υπήρχε διαθέσιμο αυτοκίνητο αποφάσισα το ταξίδι, ξέροντας ότι δεν ήταν κάτι το εξαιρετικά σοβαρό. Η ώρα ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα όταν ξεκινήσαμε για να διασχίσουμε την περιφερειακή και να φτάσουμε στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου. «Προς επείγοντα», έγραφε η πινακίδα.

Με πρησμένο το δείκτη του αριστερού χεριού, πλησίασα το γκισέ, όπου ένας υπάλληλος, αφού κατέγραψε τα στοιχεία μου, ΑΜΚΑ κ.λ.π., μου έδωσε μία καρτέλα με τα στοιχεία μου και έναν αριθμό, την οποία έπρεπε να επιδείξω για να προχωρήσω στον θάλαμο αναμονής.

Εκεί υπήρχαν περίπου 25 – 30 άτομα που περίμεναν υπομονετικά, όλοι φορώντας μάσκες για τις ιώσεις. Όλα φαινόταν ήσυχα και η εφημερία έδειχνε να κυλάει χωρίς πολλά έκτακτα περιστατικά.

Μετά από 10 λεπτά περίπου, ο άνθρωπος που καθόταν παραδίπλα μου λέει, «πρέπει να πας στη διαλογή», και μου δείχνει προς την δεξιά πλευρά της αίθουσας αναμονής.

Όπως ανακάλυψα, η «διαλογή» ήταν ένα πρώτο στάδιο εξέτασης: πίσω από ένα γκισέ, όπου έπρεπε να σκύψεις για να ακούσεις, μία υπάλληλο, προφανώς νοσοκόμα, Αφού της εξήγησα τι είχε συμβεί, κατέγραψε το περιστατικό και όρισε, από όσα ανέφερα, την ειδικότητα του γιατρού που θα εξέταζε το τραύμα μου. Το χτύπημα, δηλαδή, στο πρησμένο δάχτυλο και τα κοψίματα.

«Θα δείτε τους χειρουργούς, περιμένετε να σας φωνάξουν», μου ανακοίνωσε. Και περίμενα.

Στο μεταξύ, άλλοι άνθρωποι που ερχόταν στα εξωτερικά ιατρεία, περίμεναν να τους φωνάξουν, όχι για εξέταση, αλλά για τη διαλογή. Δηλαδή υπήρχε ουρά και στη «διαλογή».

Μετά από μία ώρα αναμονής δεν είχε συμβεί τίποτα. Κάθε τόσο έβγαινε κάποιος, από την είσοδο του θαλάμου, όπου γινόταν οι εξετάσεις και φώναζε κάποιο όνομα, αλλά πολλές φορές δεν υπήρχε απάντηση, παρότι η έκκληση επαναλαμβανόταν και από τα μεγάφωνα. Στο μεταξύ στον θάλαμο όπου βρισκόμασταν, δεν υπήρχε κανείς από το προσωπικό του νοσοκομείου, για να ελέγχει τι γίνεται με τους ανθρώπους που περίμεναν.

Στις 2 το πρωί, εμφανίστηκε ένας άνδρας, κοντά στα 40, ελαφρά ζαλισμένος, σχεδόν παραπατούσε. Αφού έδωσε τα στοιχεία του στη «διαλογή», παραπατώντας σχεδόν επέστρεψε στο κάθισμα του. Σε 10 λεπτά ξαναπήγε στο γκισέ της διαλογής και επέμενε ότι δεν μπορούσε να σταθεί, ούτε στο κάθισμα. Προφανώς δεν ένιωθε καλά. «Ζαλίζομαι δεν μπορώ, θα πέσω κάτω» τους είπε και τότε, τον πέρασαν σε ένα διπλανό θάλαμο όπου υπήρχαν κάποια φορεία και αμαξίδια.

Μετά από λίγο στη διαλογή πλησίασε ένας κουτσαίνοντας, ο οποίος, ίσως γνωρίζοντας τη διαδικασία, επέμενε να τον δει αμέσως γιατρός και σε λίγο το πέτυχε. Αν δεν επέμενε, θα περίμενε τη διαλογή.

Στις 2.30 το πρωί εμφανίσθηκε ένα ζευγάρι. Η κοπέλα, γύρω στα 25, ήταν εμφανώς ζαλισμένη. Στη διαλογή, μετά την «εξέταση» μέσα από τον γκισέ, τους είπαν να περιμένουν στην αίθουσα αναμονής. Μετά από 10 λεπτά η κοπέλα κατέρρευσε. Έπεσε το πάτωμα. Δημιουργήθηκε αναστάτωση. Ο κόσμος φώναζε. Αλλά όλως τυχαίως εκείνη τη στιγμή στη διαλογή δεν υπήρχε κανείς. Προφανώς λόγω των αναγκών της εφημερίας.

Ο συνοδός της μπήκε στο διπλανό θάλαμο και πήρε ένα αμαξίδιο και με τη βοήθεια του κόσμου την έβαλαν να καθίσει. Από τις φωνές τελικά, εμφανίστηκαν κάποιοι και ένας τραυματιοφορέας που ανέλαβε να τη μεταφέρει στους γιατρούς.

Στο μεταξύ η ώρα πλησίαζε περίπου τις 3 τα ξημερώματα. Το δάκτυλο επέμενε πρησμένο και κομμένο να διαμαρτύρεται, αλλά κανείς δεν ερχόταν να φωνάξει τον αριθμό προτεραιότητας που είχα πάρει από τη διαλογή. Ήμουν 2,5 ώρες στην αναμονή σε μία εφημερία, χωρίς πολλά περιστατικά, ούτε δύσκολες καταστάσεις, όπως κάποτε στο Ιπποκράτειο, που περιμέναμε 3 ώρες μόνο στο ακτινολογικό, γιατί σε ημέρα εφημερίας, είχαν ξεμείνει από φιλμ!

Στις 3,30 περίπου το πρωί, έχοντας αλλάξει θέση, προς την είσοδο του θαλάμου εξέτασης, πρόσεξα μία γυναίκα σχετικά νεαρής ηλικίας, να συζητά, σχεδόν έντονα, με μία γιατρό. «Τι συμβαίνει;» τη ρώτησα. «Είμαστε εδώ και περιμένουμε 4 ώρες και βάλε, με παραπεμπτικό από το Κέντρο Υγείας Τριλόφου. Έχω τη μητέρα μου με πόνους στην κοιλιά και δεν γίνεται να περιμένουμε άλλο θα φύγουμε» μου είπε αγανακτισμένη.

Στο μεταξύ, οι εκκλήσεις από τα μεγάφωνα συνεχιζόταν και πολλές φορές δεν υπήρχε απάντηση. Ο κόσμος, οι ασθενείς, γιατί κανείς δεν πάει για αναψυχή στα εξωτερικά ιατρεία ενός εφημερεύοντος νοσοκομείου, λόγω της πολύωρης αναμονής έφευγαν, αποχωρούσαν, χωρίς εξέταση ή και χωρίς να πάρει το αποτέλεσμα των εξετάσεων.

Η νεαρή γυναίκα, με τη μητέρα της, με πόνους στην κοιλιακή χώρα και παραπεμπτικό από Κέντρο Υγείας, περίμεναν 4 ώρες. «Εμένα με το πρησμένο δάκτυλο, πόσες ώρες μου αναλογούν. Τι μου ξημερώνει;» αναρωτήθηκα και αποφάσισα να φύγω.

Μετά από 3,5 ώρες αναμονής στα επείγοντα του Παπαγεωργίου, τελικά πήρα την απόφαση να εγκαταλείψω την προσπάθεια για εξέταση του κακοποιημένου δείκτη μου. Ο δρόμος της επιστροφή ήταν σχεδόν μία λύτρωση. Ο περιφερειακός δρόμος άδειος και η θέα της Θεσσαλονίκης από ψηλά, μαγευτική, παρότι ο πόνος στο χτυπημένο δάκτυλο, μου θύμιζε διαρκώς τις 3,5 ώρες αναμονής στα επείγοντα του καλύτερου νοσοκομείου της πόλης.

Γιατί πράγματι το Παπαγεωργίου είναι από τα καλύτερα νοσοκομεία της χώρας. Σίγουρα το κορυφαίο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης Έχουν νοσηλευτεί εκεί φίλοι και γνωστοί και όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για ένα πρότυπο νοσοκομείου. Όμως οι ελλείψεις σε προσωπικό σε όλο το ΕΣΥ είναι που κάνει τη διαφορά και αυτό φαίνεται ιδίως στις εφημερίες. Ακόμα και σε ένα τόσο καλά οργανωμένο νοσοκομείο.

Έχουμε γράψει και ξαναγράψει για το δράμα ασθενών και υγειονομικών στο ΕΣΥ, όπου τα κενά σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι τεράστια. Οι υγειονομικοί στο Παπαγεωργίου, δεν φταίνε σε τίποτα. Τόσα μπορούσαν, τόσα έκαναν και κάνουν. Παντού, σε όλα τα νοσοκομεία. Κάνουν το καλύτερο. «Καίγονται» στην συνεχείς εφημερίες και τρέχουν όσο μπορούν να βοηθήσουν, αλλά τα ωράρια είναι εξοντωτικά και τα περιστατικά πολλά. Οι καθυστερήσεις στις λίστες των χειρουργείων φτάνουν πολλούς μήνες. Ακόμα και οι χημειοθεραπείες καθυστερούν.

Και ο κόσμος αναγκαστικά στρέφεται στον ιδιωτικό τομέα. Αναγκαστικά, λόγω της ασκούμενης πολιτικής, διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βρεις γρήγορα ιατρική βοήθεια.

«Αν θέλετε να πάτε στη Θέρμη»

Την επομένη επισκέφτηκα ένα φαρμακείο και έκανα έναν αντιτετανικό ορό και μετά από εξέταση στα ιατρεία του ΕΔΟΕΑΠ, ξεκίνησα αγωγή με αντιβίωση.

Χθες το πρωί επισκέφθηκα την  ΤΟΜΥ στην οδό Πλαταιών, στη Χαριλάου. «Μέχρι τη ώρα δέχεστε ασθενείς» ρώτησα στην υποδοχή. «Μέχρι το μεσημέρι», ήταν η απάντηση. «Και αν χτυπήσει κανείς το απόγευμα ή το βράδυ, τι κάνει;» επέμενα. «Πάει στο νοσοκομείο, γι αυτό υπάρχουν τα νοσοκομεία. Αν δεν μπορεί υπάρχει το ΕΚΑΒ», ήταν η απάντηση. «Δηλαδή ακόμα και για ένα απλό χτύπημα; Δεν υπάρχει άλλη δομή υγείας στη πόλη;» ξαναρώτησα αμετανόητος. «Όχι δεν υπάρχει, μόνο τα νοσοκομεία. Εκτός αν θέλετε να πάτε στη Θέρμη όπου υπάρχει 24ωρη βάρδια», ήταν η αφοπλιστική απάντηση.

Δηλαδή αν κάποιος μέσα στην πόλη, τις βραδινές ώρες, νιώσει μία αδιαθεσία, έχει πυρετό, έχει χτυπήσει ή στραμπουλίξει χέρι και πόδι, και χρειάζεται μία απλή εξέταση, πρέπει να πάει στο νοσοκομείο που εφημερεύει. Και αν είναι τυχερός και το εφημερεύον νοσοκομείο είναι στο πολεοδομικό συγκρότημα κάτι γίνεται. Θα βρει τρόπο να πάει.

Αν όμως εφημερεύει το Παπανικολάου πάνω στα βουνά ή το Παπαγεωργίου στην Ευκαρπία και δεν διαθέτει ΙΧ ή άνθρωπο, φίλο, συγγενή να τον μεταφέρει, ή είναι ανάπηρος, ηλικιωμένος ή μόνος, τι κάνει; Παίρνει το ΕΚΑΒ; Υπάρχει ιατρικό delivery για τα δημόσια νοσοκομεία;

Δεν είναι ντροπή σε όλη την πόλη της Θεσσαλονίκης, να μην υπάρχει, όλη την ημέρα κάθε μέρα, ένα ανοιχτό δημόσιο πρωτοβάθμιο ιατρείο, ώστε να μη τρέχει ο κόσμος στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων; Να περιμένει ώρες ολόκληρες, για μία ίσως απλή, αλλά σημαντική εξέταση, να ταλαιπωρείται και να κινδυνεύει και από ιώσεις; Να δημιουργούνται μεγάλες ουρές αναμονής και καταστάσεις πίεσης και έντασης, όταν στα νοσοκομεία θα πρέπει άμεσα και γρήγορα να εξυπηρετούνται μόνο τα σοβαρά περιστατικά;

Ποιος θα απαντήσει; Υπάρχει απάντηση; Οι υγειονομικοί επιμένουν ότι υπάρχουν λύση: το σύστημα της πρωτοβάθμια υγείας. Ποιος όμως θα το φτιάξει;