Μια ζωή σαν tetris, που λαχανιάζει η ψυχή σου για να βγει ο μήνας

Βράδυ Τρίτης… Αποκαμωμένος από τη δουλειά στο βενζινάδικο, γυρίζει προς το μέρος μου, ενώ περίμενα με ανοιχτό παράθυρο (μόλις το είχα ανοίξει, είχα νωρίτερα air condition, διότι, αν και δεν το προτιμούσα παλαιότερα, η ζέστη πλέον δεν αντέχεται) και ξεφυσά.

Τόσο δυνατά, που του λέω: Έχεις εξοντωθεί, ε; «Ε, ναι», μου απαντά. «Από το πρωί έξω, γυρνάω στις 12 το βράδυ. Το πρωί κάνω άλλη δουλειά, σε λαϊκή. Το απόγευμα έρχομαι εδώ, στο βενζινάδικο, μέχρι και τις 12 το βράδυ».

Σιωπή. Πάγωσα λίγο, αν και έξω είχε 40 βαθμούς. Οι άνθρωποι κάποιες φορές έχουν μία τάση να δραματοποιούν τις καταστάσεις, αλλά, όχι, αυτή δεν μου φάνηκε τέτοια. Φαινόταν στο βλέμμα του.

Το συνέχισα:

«Δε βγαίνει με τίποτα ο μήνας;». Πώς να βγει», μου λέει. «Έχω τρία παιδιά, έχουμε και το μικρό τώρα. Δεν ξέρω πόσο ακόμη μπορώ να το συνεχίσω αυτό, μάλλον για λίγο ακόμη».

Ξεφύσηξα κι εγώ και έφυγα, αφήνοντας ανοιχτό το παράθυρο αυτή τη φορά. Να μπαίνει ο λίβας και να μου βαράει το κεφάλι, γιατί ο κρύος αέρας του air condition όσο λυτρωτικός κι αν είναι όταν ζεσταίνεσαι, δεν παύει να είναι «ξένος».

Στις σκαλωσιές…

Λίγες μέρες νωρίτερα, στεκόμουν σε κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης. Δεν παρατηρούσα, αλλά κοιτούσα απλανώς το κινητό και σκεφτόμουν μηχανικά. Συνηθισμένο μέσα στη μέρα, δυστυχώς για πολλούς από μας.

Σηκώνω το βλέμμα ξαφνικά.

Βλέπω μία εικόνα που για κάποιους μπορεί να έμοιαζε φυσιολογική, δεν ξέρω. Έξι εργάτες, στις σκαλωσιές, σε ένα κτίριο που ανακαινίζεται εξωτερικά (και καλά κάνει). Ο ένας κάτω από τον άλλον. Κοντά στους 40 βαθμούς, επίσης. Είναι κι αυτό μια δουλειά, όπως όλες οι άλλες, σκέφτηκα. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση ένα στραβοπάτημα μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Το φωτογράφισα. Κοιτάω το κινητό μου. Πολλές ειδοποιήσεις ξανά.

Μετά από μερικά λεπτά, το βλέμμα μου επιστρέφει στο κτίριο. Αυτή τη φορά η θέση των εργατών είχα αλλάξει. Ένας έμεινε στο κέντρο, άλλος πήγε πιο πάνω, άλλος πιο δεξιά, άλλος αριστερά.

Μια ζωή σαν tetris, σκέφτηκα. Μόνο που τα τουβλάκια είναι οι άνθρωποι. Και συμπληρώνουν κενά. Μια ζωή που περνά συμπληρώνοντας κενά.  Η δουλειά να ‘ναι καλά.

Πόσοι άνθρωποι το κάνουν αυτό καθημερινά; Πόσοι κινδυνεύουν την ώρα εργασίας τους; Πόσοι στερούνται το σπίτι τους; Πόσοι αναγκάζονται να κάνουν δεύτερη δουλειά ως ντελιβεράδες για να βγει ο μήνας και οι υποχρεώσεις; Για να μη λείψει τίποτα από τα βασικά στην οικογένεια; Για να μην νιώσουν μειονεκτικά τα παιδιά;

Όποιος δεν προσαρμόζεται… πεθαίνει;

Καθημερινή συζήτηση με φίλους. Βγαίνει ο μήνας; Λαχανιάζει η ψυχή σου, που λένε και οι Κατσιμιχαίοι. Οι υποχρεώσεις για τα παιδιά, το νοίκι που αυξάνεται και ο φόβος, ότι θα αυξηθεί κι άλλο. Μη μιλήσουμε καλύτερα για όσα πρέπει να φτιάξει ο ιδιοκτήτης, άσε, μην τον αγριέψουμε. Μη μιλάς καλύτερα. Άστο.

Αγγλικά, φροντιστήριο, παιδικός σταθμός, τα voucher, το μάρκετ που έχει πάει στο… θεό. Ασε καλύτερα την ταβέρνα αυτή τη εβδομάδα. Πολυτέλεια. Πάμε στο πάρκο, στο παγκάκι, να τρέξουν και να παίξουν λίγο τα παιδιά.

Ψάχνεις και για διακοπές. Ό,τι κοντινότερο και φθηνότερο μπορείς. Ας κόψεις και μία μέρα για να βγει πιο άνετα. Εκπτώσεις παντού.

Και για να βγει ο μήνας, τελικά, όχι μία, αλλά δύο δουλειές. Ο βασικός μισθός δεν φτάνει ούτε για ζήτω.

Χθες το βράδυ βλέποντας ράντομ βιντεάκια στο κινητό, έπεσε το μάτι μου σε ένα όπου δύο influencers (;) έλεγαν ότι το να μη ζεις πια στην Αθήνα με το βασικό μισθό είναι κάτι φυσιολογικό και ότι δεν πρέπει να δυσανασχετεί κανείς.

Προφανώς ήταν ένα βίντεο για το οποίο κάποιοι (και καλά κάνουν) κράζουν, την ίδια στιγμή όμως είναι αρκετοί αυτοί που όχι απλά δεν αντιδρούν, αλλά τους υποστηρίζουν και τους παρακολουθούν.

Και αντανακλαστικά το μυαλό μου πήγε σε δηλώσεις κορυφαίων Υπουργών. Σε νόμους για την 6μερη εργασία. Σε ατάκες του στυλ «όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει». Φυσικά οι ίδιοι ποτέ δεν υπήρχε περίπτωση να βιώσουν στο πετσί τους κάτι τέτοιο. Οι νόμοι είναι για τους άλλους.

Καταλάβατε ότι για να βγει ο μήνας πρέπει να δουλεύετε 6 μέρες την εβδομάδα και με δύο δουλειές; Να μη βλέπετε την οικογένειά σας παρά μόνο 1 ώρα τη μέρα;

Τι διαμαρτύρεστε μωρέ. Γκρινιάρηδες, ε γκρινιάρηδες.

Μια ζωή είναι, θα περάσει. Κάντε υπομονή. Τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα.