Να ‘ρχεσαι, τίποτα άλλο…Δικαιούμαι να σφάλω

της Αθηνάς Τερζή

Εικόνα: Ελένη Βράκα

“Πέσε να κοιμηθείς είναι αργά”… Υπάρχει κανείς εκεί έξω που δεν κάνει λάθη; Που δεν επαναλαμβάνει λάθη και  τα φοράει μαγιάτικο στεφάνι στο κεφάλι; Ας έρθει να μου χτυπήσει την πόρτα κι εγώ θα του ανοίξω και θα τον υποδεχτώ με ανοιχτές αγκάλες. “Θα βάλω τα μεταξωτά”, θα στρώσω το τραπέζι, θα σφάξω το μόσχο το σιτευτό.

Κεφάλαιο πρώτο. Χαρείτε τα λάθη σας. Να μάθουμε από αυτά, μεγάλη αυταπάτη! Με μαθηματική ακρίβεια, βουτάμε με αφάνταστη χάρη κι αποκοτιά στα ίδια. «Η ζωή πάνω στη γη είναι πολύ ευχάριστη για όποιον βρίσκει κάποιο νόημα στην ασχήμια» Να δεις ποιος το είπε αυτό. Αυτή η ψεύτρα μνήμη! Για άλλη μια φορά με εκθέτει. Όχι πως τα λάθη μας κρύβουν ασχήμια άσχημη και γεμάτη ψεγάδια. Άλλωστε τις πιο πολλές φορές εξορίζουν τη μνήμη και ξαναρχίζουν απ’ την αρχή. Είναι που εμείς τους βάζουμε κάτι ταμπέλες ναααα με το συμπάθιο, τους κολλάμε τη ρετσινιά κι άντε μετά εκείνα τα έρμα να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες.

«Τα λάθη μου τα σέβομαι κι όταν τα συναντώ σηκώνομαι και τρυφερά στα χείλη τα φιλώ. Ό, τι κι αν έχω στη ζωή στο λάθος το χρωστώ» Ω ναι! Ο μεγάλος Θοδωρής Γκόνης, μου το ’μαθε, για να το κουβαλάω στις πλάτες μου σαν τον Άτλαντα. Κι ας λυγίζω από το βάρος του τις περισσότερες φορές.

Κεφάλαιο δεύτερο. Η καρδιά ορίζει κι εκείνη κάνει λάθη, γιατί κατατροπώνει τους μέτριους και τους συνηθισμένους. Εκείνους που λουφάζουν κι ερωτοτροπούν σαν τα φοβισμένα κουνέλια. Μην ψάχνεις για άλλοθι. Κανείς δε είναι ικανός να σου δώσει. Η ζωή μας ξεπερνά. Φτάνει πια με τον καθρέφτη! Τι τον κοιτάζεις; Τηλεπαθητικές ικανότητες δεν έχεις για να τον σπάσεις, μαγικός δεν είναι -άντε είσαι ο ωραιότερος του κόσμου- απαντήσεις δε δίνει, μήτε συγχωροχάρτια. Επομένως κράτα τα μεγάλα λόγια. Κανείς δε θα σε πιστέψει.

Κεφάλαιο τρίτο. Κοίταξε λιγάκι τον εαυτό σου. Πρώτα εκείνον, που σε διαφεντεύει. Μαζί του επιστρέφεις στο σπίτι, αποκοιμιέσαι, ονειρεύεσαι. Αν τον αφήσεις θ’ αλυχτάει στην πόρτα σου σα λαβωμένο σκυλί. Θα σου δαγκώσει το χέρι. Τάισε τον στο στόμα. Αν τον αγαπάς θα του δώσεις από τη μπουκιά σου. Εκείνος δεν ξεχνάει κι αν τον φροντίσεις θα σου το ανταποδώσει. Θα’ ναι χορτάτος κι ευτυχισμένος! Θα σε αφήσει ελεύθερο. Θα αφήνει πάντα ένα φως αναμμένο. Κι ας έχει συνηθίσει στα σκοτάδια.

Κεφάλαιο τέταρτο. Σταμάτα να κοιτάζεις τους άλλους και να θυμώνεις. Άγγιξέ τους, μίλησέ τους, φώναξέ τους, αγάπησέ τους, αλλά σταμάτα να τους κοιτάζεις. Πέταξε επιτέλους τα μυωπικά γυαλιά και τη βέργα από το χέρι! Υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω. Κι είναι σαν κι εσένα. Χαμένοι και ανασφαλείς. Άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο. Δεν είσαι μόνος. Δεν είσαι ο μόνος. Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου. «Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει». Βάλε καλά στο μυαλουδάκι σου ότι καμιά φορά θα σου φαίνεσαι μικρός κι ασήμαντος ανθρωπάκος, με αδυναμίες. Κι άλλες πάλι θα μετακινείς βουνά. Πρωτεξάδελφος του Κουταλιανού. Και θα ’ναι κι άλλοι πολλοί σα κι εσένα. Συνδικάτο ολόκληρο.

Με δεδομένο ότι «της ζωής σου μόνο εσύ  της απομένεις» πιάσε το στρατί και τρέχα. Όχι σαν κυνηγημένος, αλλά από τη φόρα και τη λαχτάρα. Κι αν κατρακυλήσεις, θα σηκωθείς ξανά, θα τινάξεις τη σκόνη, θα σταθείς στα πόδια σου. Σιγά μην ξέρω να δίνω συμβουλές! Εκείνο που ξέρω καλά είναι ότι

«Μπορώ να συνοψίσω όλα όσα έμαθα για τη ζωή σε μία μόνο λέξη: Συνεχίζεται!»

Ρομπερτ Φροστ – Αμερικανός ποιητής

*Ο τίτλος του κειμένου από την Αλκυονίδα Μέρα Στίχοι: Γιάννης Τσατσόπουλος Μουσική: Δημήτρης Μαρκατόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Βούλα Σαββίδη