Ο διονυσιακός συναυλιακός επίλογος του Θανάση: Ζούμε τη στιγμή, κυνηγώντας το ανέφικτο

Ήμουν από τους τυχερούς που παρακολούθησα και στην Αθήνα μία από τις τελευταίες (συγκεκριμένα την προτελευταία, αυτή του Σαββάτου) διονυσιακές συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Στο Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα, τα νταμάρια, γνωρίζοντας πως είναι η τελευταία συναυλία που θα έβλεπα από τον Θανάση, τουλάχιστον όπως τις έχουμε συνηθίσει, έπεφταν πάνω μας σαν ένα ασήκωτο βάρος. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να διαχειριστούμε την «πληροφορία» πως αυτό που  θα ζούσαμε το βράδυ θα ήταν το φινάλε μίας «συνήθειας» που είχε πάρει λατρευτικές διαστάσεις.

Είχα την τύχη να τον δω κατ΄ιδίαν για πολύ λίγο, πριν ανέβει στη σκηνή. Σαν να προσπάθησε να με παρηγορήσει. «Θα συμμετέχω και σε μία συναυλία για τα Τέμπη τον Οκτώβριο» (θα τραγουδήσει μαζί με άλλους καλλιτέχνες, χωρίς ακόμη να έχει καθοριστεί ο τόπος διεξαγωγής της συναυλίας).

Εκλήφθηκε σαν μία ασπιρίνη.

Ας παίρνουμε βέβαια, λίγη δόση Θανάση, με όποιον τρόπο κι αν γίνεται, ανεξάρτητα αν ξέρουμε πως δε θα είναι το ίδιο.

Με την εγγονή του στη σκηνή και τα ακουστικά

Η ατμόσφαιρα ήταν… ηλεκτρισμένη από νωρίς. Στα μάτια μου, βέβαια, ο Θανάσης ήταν πιο ψύχραιμος και πιο απελευθερωμένος σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη, πριν από μερικές μέρες. Πήρε στην αγκαλιά του και την εγγονή του, την μόλις 8 μηνών κόρη του Κωσταντή και έκανε και αυτοσαρκασμό, διηγούμενος έναν διάλογο που είχε νωρίτερα με τον γιο του.

«Τον ρώτησα: Γιατί έβαλες ακουστικά στο παιδί; Για να μην ακούει τη φωνή μου; Και μου απαντά: Αν ήταν έτσι, θα είχαμε μοιράσει ακουστικά σε όλο το πλήθος που είναι σήμερα εδώ… Κάνε παιδί να δεις καλό», λέει και γελάει.

Σαν να ήταν πιο συνειδητοποιημένος με την ιδέα της διονυσιακής παύσης. Κάτι που φάνηκε και στη διάρκεια της συναυλίας του Σαββάτου, αλλά κυρίως σε αυτή της Κυριακής.

Εντωμεταξύ, το σχολιάσαμε και με την παρέα. Έπρεπε να έρθουμε Κυριακή, όχι Σάββατο. Στην τελευταία, τελευταία… Αλλά με τις δουλειές και τις υποχρεώσεις, θα ήταν δύσκολο, ανέφικτο.

Ανέφικτο;

Μα το ανέφικτο πρέπει κυνηγάμε. Το είπε και ο ίδιος ο ποιητής-φιλόσοφος. Όταν το πλήθος φώναζε να τραγουδήσει μέχρι τις 4 η ώρα, απάντησε: «Αυτό ξέρετε ότι είναι μία ουτοπία. Αλλά καλές είναι ουτοπίες, γιατί τις σκεφτόμαστε και μας βοηθάνε να γινόμαστε καλύτεροι. Έτσι είναι το ανέφικτο. Ζήτω λοιπόν το ανέφικτο!».

Γι’ αυτό το ανέφικτο θα συνεχίζουμε να ζούμε, Θανάση.

Κρατήστε τα τραγούδια μου και εμένα ξεχάστε με

Όπως σωστά, πάντως, προβλέψαμε, της Κυριακής το συναίσθημα ήταν ακόμη πιο κυρίαρχο. Ήταν η τελευταία διονυσιακή συναυλία (πλην Χελμού που επίσης θα εμφανιστεί) και μίλησε στο τέλος λίγο πιο εξομολογητικά.

«Λοιπόν, θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ! Και εσάς που είστε εδώ σήμερα -και αυτούς που ήτανε στο παρελθόν… Το μεγαλύτερο που έχετε κάνει είναι ότι παραβλέψατε τις ανεπάρκειές μου, ναι ρε γαμώτο! Και σταθήκατε στην ουσία. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Δεν είναι εύκολο αυτό. Το επόμενο διάστημα θα συναντιόμαστε δισκογραφικά, τουλάχιστον. Θέλω να πω όμως το εξής: Το λέω συνέχεια θα το πω για ακόμη μία φορά.

Νομίζω ότι η ανταπόκριση που υπήρχε και η αγάπη… Νομίζω ήταν υπερβολική! (γέλια) Ακούστε, ακούστε… θα το εξηγήσω για μία ακόμα φορά: Αυτό που έκανα, δηλαδή να ασχοληθώ με τα τραγούδια… εντάξει, ήταν μία ανάγκη που δεν μπορούσα να την ελέγξω… Αντιλήφθηκα όμως ότι το έκανα για τη δικιά μου την ύπαρξη. Για να μπορέσω να σταθώ όρθιος σ’ αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο που είναι η ζωή, έτσι;

Άρα, εν ολίγοις, η δημιουργία είναι μία εγωιστική διαδικασία. Το λέω συνέχεια… Αυτό που στεφανώνει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η θυσία -παιδιά- κι εγώ δεν ένιωσα ότι θυσίασα κάτι.  Οπότε… Κρατήστε τα τραγούδια και εμένα ξεχάστε με!

Επίσης θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τους συνεργάτες. Και τους σημερινούς και αυτούς που υπήρχαν στο παρελθόν, που μ’ αντέξανε… Μ’ αντέξανε… Βλέπω διάφορα πρόσωπα εδώ και μπροστά και στους συνεργάτες, λυπημένα και στενοχωρημένα κλπ.

Μη στεναχωριέστε! Ζήστε τη στιγμή! Ζήστε το παρόν! Σα να μην υπάρχει αύριο! Αλλά όμως, αλλά όμως… Όχι άτσαλα, να θυμάστε πάντα αυτούς που υπήρξαν πριν από μάς και αυτούς που θα υπάρξουν μετά από εμάς».

Δείτε το video 

Λοιπόν, Θανάση, Θα συμφωνήσω για ακόμη μια φορά μαζί σου (οκ, δεν είμαι και πολύ αντικειμενικός)…

Τα τραγούδια σου πρέπει να κρατήσουμε. Αυτά θα μείνουν για πάντα, μέχρι, μαζί με τον τελευταίο λευκό ρινόκερο, εξαφανιστεί και ο άνθρωπος από τη Γη.

Ας δεχθούμε την ζωή ως ευχή και κατάρα, ας κυνηγάμε το ανέφικτο ζώντας τη στιγμή και ας ακούμε Θανάση. Έστω και όχι live. Με τον πυρσό της ζωής αναμμένο, μέχρι τέλους. Αλλωστε, τα είπαμε. Δε θα ξεμπερδέψουν τόσο εύκολα με τη Θανασοκρατία…

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ: Επίσημη σελίδα Θανάση Παπακωνσταντίνου

ΕΙΚΟΝΕΣ: Μαρία Καραδαγλή