Ο καιρός της προσφοράς. Η αξιομνημόνευτη δωρεά του Σταύρου Ανδρεάδη.

Έχω και πει και έχω γράψει τα τελευταία χρόνια πολλές φορές πώς στη Θεσσαλονίκη, μετά τη σπουδαία και μεγάλη προσφορά των αδελφών Παπαγεωργίου με το ομώνυμο νοσοκομείο, η μοναδική περίπτωση επιχειρηματία με συνείδηση προσφοράς στο δημόσιο χώρο της πόλης είναι αυτή του Σταύρου Ανδρεάδη.

Εξαιρώντας ιδρύματα και οργανώσεις πχ Στοργή, όπου η δουλειά γίνεται συλλογικά, σκέπτομαι πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια όλοι αυτοί οι πανίσχυροι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στην επιχειρηματική ζωή της πόλης για δεκαετίες, που κέρδισαν αμύθητες περιουσίες εδώ και πρωταγωνίστησαν ως βασιλιάδες στις κοσμικές σελίδες των λαμπερών περιοδικών της, επιδυκνείωντας τα πλούτη, τα πάρτι και τα σαλόνια τους, αν έκαναν την παραμικρή κίνηση ανταπόδοσης στην πόλη τους;

Στην πλειοψηφία τους όχι. Πρόκειται και στο λέω γιατί έχει τύχει να συναναστραφώ αρκετούς από αυτούς για ανθρώπους που κλεισμένοι σε ένα περίκλειστο σύμπαν ματαιοδοξίας και σνομπισμού θεώρησαν ότι δεν χρειάζεται καν να μπουν στον κόπο.

Κάποτε όταν χρειάστηκε να αναζητήσω χορηγίες για να ξεκινήσω το Θεσσαλονίκη Αλλιώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων στις πόρτες που χτύπησα άκουσα απαντήσεις του τύπου: ”Δεν συνηθίζουμε να χορηγούμε πράγματα” και την καλύτερη το ”θα μπορούσαμε να διαθέσουμε 200 ευρώ”.

Η περίπτωση του Σταύρου Ανδρεάδη είναι η φωτεινή εξαίρεση. Άνθρωπος βαθιάς ευαισθησίας στα ζητήματα του πολιτισμού και του δημόσιου χώρου, πήρε τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες στη σωτηρία και διατήρηση πάρκων της νέας παραλίας που ρημάζουν, στα παρτέρια της Αγγελάκη με τη μεταφορά υπεραιωνόβιων ελιών από τη Χαλκιδική που τα μεταμόρφωσαν και στην οδό του αεροδρομίου που φροντίζει τόσα χρόνια τώρα να παραμένει ευπρεπής. Για να μη μιλήσω για τις ιδιωτικές και σιωπηλές βοήθειες στην έκδοση του ιστορικού λογοτεχνικού περιοδικού Εντευκτήριο και την πραγματοποίηση της Λογοτεχνικής Σκηνής.

Η νέα του γενναιόδωρη κίνηση να δημιουργήσει ένα δάσος σε μια έκταση 3000 στρεμμάτων πλάι στην πιο επιβαρυμένη πλευρά της πόλης από εργοστάσια, την Ευκαρπία, με 300.000 δέντρα που θα φυτέψει εκεί και φροντίδα για τα επόμενα πέντε έτη όμως είναι μια κίνηση που ουσιαστικά θέτει την έννοια της προσφοράς στο βάθρο που της αξίζει.

Γνωρίζω το Σταύρο Ανδρεάδη δεκαετίες. Έχω μαζί του μια σχέση βαθιά και ουσιαστική που έχει περάσει από αρκετές σκοπέλους, λόγω διαφόρων διαφωνιών που έχουμε κατά καιρούς σε ζητήματα δημόσιων θέσεων δικών μου ή εκείνου. Αυτή όμως είναι και η ουσία της δημοκρατίας. Η δυνατότητα της γνώμης και της διαφωνίας και του σεβασμού της. Έχοντας συνεργαστεί μαζί του ουσιαστικά σε πολλά project γνωρίζω τις ευαισθησίες του.

Έχω ξαναπεί και θα το πώ για άλλη μια φορά: Πιστεύω ότι είναι ο μοναδικός αληθινός ευπατρίδης που γνωρίζω στη Θεσσαλονίκη με βαθιά ενσυναίσθηση της έννοιας της προσφοράς. Σε μια πόλη που έχει γυρίσει την πλάτη της στο δάσος εδώ και δεκαετίες και μαστίζεται από περιβαλλοντική ρύπανση έρχεται μια τόσο γενναιόδωρη πράξη για να δείξει τι σημαίνει νοιάζομαι.

Σε μια πόλη ο δημόσιος χώρος έχει καταντήσει ανέκδοτο κάθε πράξη που αλλάζει την αντίληψη μας για αυτόν αξίζει χειροκρότημα. Μπράβο.