Ο κυνισμός είναι η βασική συνεκτική ουσία της κυβέρνησης

Λέξεις: Βασίλης Παπαστεργίου

Μετά την (προ)χθεσινοβραδινή παρωδία στην Βουλή μοιάζει και οι λέξεις να έχουν χάσει το νόημά τους.

Μπορεί να σκεφτεί κανείς τις πιο έντονες, τις πιο θυμωμένες εκφράσεις και να έχει δίκιο, δηλαδή να είναι αυτές που περιγράφουν καλύτερα αυτό που συντελέστηκε.

Ποιο το νόημα όμως;

Δεν έχει κανένα νόημα να είναι κανείς ακόμα περισσότερο οξύς, ακόμα περισσότερο σκληρός, το ζήτημα δεν είναι εκτονωθούμε.

Τα γεγονότα άλλωστε μιλούν από μόνα τους.

Θα έλεγε κανείς ότι υλοποιήθηκε αυτό που είχε προαναγγείλει μέσα στην προκλητική αλαζονεία του ο απερίγραπτος Υπουργός Υγείας, ότι δηλαδή στο εξής η κυβερνητική πλειοψηφία θα αποφασίζει αν κάποιο πρόσωπο μπορεί να διώκεται ποινικά ή όχι, αγνοώντας την άποψη της Ευρωπαϊκής εισαγγελίας.

Προχθές, η κυβερνητική πλειοψηφία, με τον εξαιρετικά παράδοξο τρόπο που ακολουθήθηκε, αποφάσισε να απαλλάξει από κάθε ευθύνη δύο ύποπτα – κατά την Ευρωπαϊκή εισαγγελία – μέλη της χωρίς να μπει καν στον κόπο της διερεύνησης των σε βάρος τους καταγγελιών.

Στις συνήθεις χυδαιότητες του Υπουργού Δικαιοσύνης και τις προκλητικές τοποθετήσεις των ίδιων των ελεγχομένων προστέθηκε ο αυτοεξευτελισμός των βουλευτών της πλειοψηφίας με την διαδικασία των μαζικών (και αντικανονικών) επιστολικών ψήφων.

Ένα εν γένει θλιβερό θέατρο.

Είναι προφανές ότι το αφήγημα (δηλαδή το παραμύθι) περί του δήθεν θεσμικού και μεταρρυθμιστή πρωθυπουργού αποσύρεται εκ των πραγμάτων και ότι το μόνα στοιχεία που μπορούν να διατηρήσουν συνεκτική την σημερινή πλειοψηφία είναι ο κυνισμός και η συνενοχή.

Επιμένω ωστόσο ότι η κρίσιμη λέξη είναι ο κυνισμός.

Ο κυνισμός είναι η βασική συνεκτική ουσία της κυβέρνησης με την εκλογική της βάση.

Ξέρετε ποιοι είμαστε, αλλά κι εμείς ξέρουμε ότι είστε ίδιοι με εμάς, δείχνει να λέει η κυβέρνηση στην εκλογική της βάση σε μια επίδειξη αμοιβαίας ειλικρίνειας μεταξύ κατεργαραίων. Και πράγματι ένα μέρος της εκλογικής της βάσης το κατανοεί και το δέχεται αυτό.

Έτσι, η κυβέρνηση διατηρεί ένα αξιοπρεπές επίπεδο κοινωνικής συναίνεσης, μέσω των πελατειακών της δικτύων, αυτού του μικρού ή μεγάλου εκμαυλισμού. Αλλά και μέσω των κοινωνικών της στηριγμάτων, δηλαδή του κόσμου των επιχειρήσεων και της ιδιοκτησίας, δηλαδή του κόσμου που ευνοείται από το θεσπισμένο 13ωρο εργασίας (γιατί είναι ο εργοδότης), τα αυξημένα ενοίκια (γιατί είναι ο ιδιοκτήτης), και που θεωρεί λογικό να φορολογούνται τα μερίσματα σε ποσοστό 5% και η εργασία με 22% (γιατί είναι μέτοχος).

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς σχετικά με το πόσο προβληματικά είναι όλα αυτά. Ούτε να επαναλάβει την αυτονόητη διαπίστωση ότι αυτή η ευκολία και διαρκής τάση της κυβέρνησης προς την εκτροπή τροφοδοτείται από την κακή κατάσταση της αντιπολίτευσης. Με αυτά τα δεδομένα οι τάσεις αντιπολιτικής ριζοσπαστικοποίησης αναμένεται να αυξηθούν.

Αυτό που γίνεται ακόμα πιο επείγον είναι ένα μέτωπο δυνάμεων που θα υπερασπιστούν την δημοκρατία, αλλά και το κοινωνικό περιεχόμενό της, δηλαδή το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία και στο περιβάλλον. Και αυτό το μέτωπο δεν μπορεί να γίνει με φθαρμένους ανθρώπους, με φθαρμένες πολιτικές δυνάμεις, με πολιτικές που σε κομβικά σημεία συναντιούνται με τις θέσεις της κυβέρνησης.

Τώρα είναι ακόμα πιο επιτακτικό να υπάρξουν πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση.

*Ο Βασίλης Παπαστεργίου είναι δικηγόρος