Ο Ντίνος και εγώ

Τον γνώρισα το’ 75, φοιτητής στην πρώτη επίσκεψή μου στη «Διαγώνιο». «Σε συμπάθησε», μου είπε ο Πάνος Πίστας που μας σύστησε.

«Ίσως γιατί είσαι από χωριό». Περάσαμε γρήγορα στον ενικό της εξοικείωσης που τον υπαγόρευσε η δυνατή χημεία, και πολλά κοινά, όπως η αγάπη για την πόλη μας, η τόλμη να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, η λατρεία για τη λογοτεχνία και το ρεμπέτικο, τα συγγενή νυχτοπερπατήματα στα περιβαρδάρια. Βρήκα ακόμη έναν φίλο. Μα κι ένα πρότυπο δασκάλου που μου έλειπε.

Τον επισκεπτόμουν συχνά. Βρεθήκαμε πολλές φορές σε τραπέζια, περιπάτους, γιορτές, γάμους, κηδείες, μνημόσυνα. Κρεμόμουν απ’ τα χείλη του. Όλες του οι κουβέντες μου ήταν χρήσιμες, γιατί μου άνοιγαν δρόμους. Τον διακρίνει μια ιδιότυπη προσωπική σοφία, που προέρχεται από το αποσταγμένο κράμα βαθιάς γνώσης σε πολλούς τομείς του επιστητού, εμβριθούς μελέτης και αφομοίωσης πνευματικών έργων και διδαγμάτων του λαϊκού μας πολιτισμού, προσωπικής εμβάθυνσης σε θέματα της ζωής, πλούτου πολυσχιδών ατομικών και κοινωνικών βιωμάτων σε συνεργασία με το ρωμαλέο και τσαχπίνικο ταλέντο του.

Ήμουν ο πιστός αλλά τζαναμπέτης μαθητής ενός απαιτητικού, συχνά δύστροπου δάσκαλου. Ισορροπούσαμε στο μεταίχμιο της δικής του «συντήρησης της παράδοσής του» και της δικής μου «ανοιχτής γραμμής πλεύσης» που σέβεται όμως το παλιό. Μ’ έχει δει προδομένο, απεγνωσμένο αλλά και τρελαμένο απ’ τη χαρά που γεννούν τα όνειρα της νιότης.

Τον έχω δει χτυπημένο, τσιγαρισμένο απ’ τα σεκλέτια του μα και ξεσηκωμένο απ’ το δαιμονικό κέφι που ακολουθεί την σκανδαλώδη αισιοδοξία του. Θαυμάζω το εκλεκτό του σκαρί που άντεξε σε χίλιες δυο φουρτούνες. Δεν είναι ο εσωστρεφής και ακαταλαβίστικος ποιητής της γυάλας.

Είναι το αντίθετο της κλασικής αντίληψης που έχει ο κόσμος για τους πνευματικούς δημιουργούς. Ενίοτε του βγαίνουν γκρίνιες ή κακοζυγισμένες γνώμες που οφείλονται εν μέρει στα σημάδια που άφησε η κακοτράχαλη νιότη του και εν μέρει στο ίδιον του χαρακτήρα του. Συχνά βρεθήκαμε σε ιδεολογική κυρίως ή νοοτροπική κόντρα.

Τον ευγνωμονώ προσωπικά αλλά και από μέρους εκείνων που η αιτιολογημένη, ίσως, επιφύλαξή τους στο πρόσωπό του θολώνει την ευθικρισία τους. Αύριο θα νιώθουν κι αυτοί σαν εμένα. Του χρωστάμε όλοι μας πολλά, η πόλη μας και οι άνθρωποί της.

Είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς ποιητές και πιο φλογερούς στοχαστές του καιρού μας.

Ο Ντίνος είναι ένας θησαυρός και τυχερός όποιος έτυχε να τον ανακαλύψει.

*φωτο : από τη γιορτή του, του Αγίου Κωνσταντίνου, 1997