Ο όχλος εν τη ενώσει

Λέξεις: Χάιντι Μαρτινίδου

Ήταν όλοι. 

Ο κος Ευαγγελάτος δήλωσε ρητά ότι “Δεν υπάρχει αποτίμηση, ήταν όλοι”. Τι έκανε λοιπόν εκείνη τη στιγμή ο κύριος Ευαγγελάτος – και κάθε κύριος Ευαγγελάτος- με λίγα λόγια; 

Είπε την αλήθεια. Ρητά και στον αέρα. Γιατί όμως οι Ευαγγελάτοι δεν λένε πάντα την αλήθεια, ακόμη και για τα Τέμπη; 

Τι άλλαξε τώρα; 

Νομίζω ότι αυτό που άλλαξε τώρα είναι ότι έκαναν λάθος τα μεγάλα κεφάλια, και κεφάλαια. 

Κάθε αλήθεια, την ξέρει κάθε Ευαγγελάτος. Το θέμα είναι αν θα την πει. Αυτή τη φορά, όταν τα συμφέροντα θολώνουν, όλοι λένε απλά την αλήθεια. Είτε από ηθική, είτε γιατί το κοινό μίλησε και είπε ότι “Δεν ήτανε ατύχημα, ήταν δολοφονία”.

Τα Τέμπη ήταν μια παραφωνία στην κατά τα άλλα αλάνθαστη μαεστρία που εξελίσσεται επί σκηνής. Μια σκηνή με βρώμικα παρασκήνια, και επιρροές ακόμα και απο τους ταξιθέτες. 

Αισθάνομαι ότι τα Τέμπη ξέφυγαν από τον μαέστρο. Και τον μαέστρο ούτε καν θα δοκιμάσω να τον ονοματίσω… Δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι πραγματικοί μαέστροι θα έπαιρναν ποτέ το πρόσωπο ενός “μπουμπούκου” εκδότη που έχει νεύρα. 

Τις μέρες αυτές, τα συμφέροντα θόλωσαν. Ανήκαμε με το δίκαιο. Όπου κι αν ήμασταν. Εξ αποστάσεως επαναπατρισμοί με σκοπό να είμαστε Έλληνες ανεξαρτήτου τοποθεσίας. 

Ο όχλος ήταν περήφανος. Τόσο, που η λέξη “όχλος” για εμένα πλέον συνυφάνθηκε με την ελπίδα, το ήθος, την αξιοπρέπεια, την πυγμή, και την πίστη.

Επειδή τα Τέμπη ήταν ένα φάλτσο, τόσο έντονο, πάνω ακριβώς στο μικρόφωνο, γεμίζοντας όλα τα ηχεία, που το ακούσαμε όλοι ανεξαιρέτως.  Είτε ήμασταν στην αίθουσα, είτε στο φουαγιέ. Είτε ήμασταν στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό. Το αν άργησαν να συνειδητοποιήσουν την αλήθεια όσοι ήταν στα θεωρεία και την πρώτη σειρά, είναι άλλο θέμα. Το οποίο μάλιστα δεν έχει σημασία. Πλέον το ακούσαμε όλοι: Αυτό ήταν φάλτσο. 

Στην Θεσσαλονίκη η αστυνομία έκλεισε το μετρό. Κλείσαν και τους δρόμους εκ των προτέρων.. για να υποστηρίξουν την πορεία μάλλον και να μην μας ενοχλούν τα αμάξια, τα ταξί, τα λεωφορεία. Η ίδια αστυνομία που υπολόγισε ότι πήγαμε χ άτομα στην Θεσσαλονίκη, και ψ στην Αθήνα, είμαι σίγουρη ότι μόνο καλοπροαίρετα ήταν τα εμπόδια που έθεσε. 

Οι άνθρωποι εκείνη τη μέρα πήραμε άδεια, κλείσαμε τα μαγαζιά μας νωρίτερα, απεργήσαμε, και ακόμα συζητάμε αν ήμασταν 10 ή 15. Είναι γελοία η στάση της αστυνομίας, και πολύ απλά, δεν ασχολείται κανένας μαζί τους. 

Όπως κανείς δεν ασχολήθηκε όταν δυσκόλεψε η πρόσβαση στο κέντρο. Δεν ασχολήθηκε κανένας. Οι άνθρωποι απλώς συνέχισαν με τα πόδια. Το μόνο που επετεύχθη είναι η πορεία να ξεκινήσει ήδη απο την Παπάφη. Το μόνο που κατάφεραν είναι να γίνουν περισσότερα βήματα. Βήματα που γίναν για να αντισταθμίσουν μια αηδιαστική, και ψυχοπαθή αδράνεια και επανάπαυση. Μια επανάπαυση και μια αλαζονεία που διαρκεί 2 χρόνια τώρα, και άλλα τόσα από πίσω. Χρόνια χωρίς βροντερά φάλτσα, που η αυλαία άνοιγε και έκλεινε ανενόχλητη. 

Στην πορεία δεν κατεβήκαμε επειδή “βόλευε”. Κατεβήκαμε επειδή ξε-βολευτήκαμε. Και επειδή ώρα είναι να ξε-βολευτούν και τα θεωρεία. 

Ζω μέρες που βλέπω στα κανάλια τους πολιτικούς που κυβερνούν την χώρα μου, να κουνάνε δάχτυλα, και να κάνουν κυριολεκτικό εκφοβισμό στον λαό που κυβερνούν. Βλέπω ενώπιον μου τον ορισμό της δημοκρατίας να χάνεται ανάμεσα σε τραίνα, φωτιές, όπλα της αστυνομίας και χαμένα παιδιά. Αναρωτιέμαι αν ήμουν αδιάβαστη στο κεφάλαιο με τα διαφορετικά πολιτεύματα και μπέρδεψα τη δημοκρατία με κάτι άλλο. 

Η στάση τους ενώπιον όλων, δεν είναι άξια απάντησης. Δεν χρήζει απαντήσεις του τύπου “Τι λέει;”. Αυτό την καθιστά φυσιολογική. Λανθασμένη μεν, φυσιολογική δε. 

Η μόνη στάση που μου φαίνεται κατάλληλη, είναι ένα “Τι;” σκέτο. Γιατί δεν πρόκειται να βρεθεί λογική στο άλογο. Εν προκειμένω, στη φοράδα. Δεν διαθέτουν ούτε λογική, ούτε λόγο.

Δεν μπορεί το μυαλό μου να συλλάβει ότι έτρεχαν τραίνα ελεύθερα, και τα τραίνα αυτά ήταν κινούμενες βόμβες. Σκοτώθηκαν οι φίλοι μας, και οι συντονιστές του κράτους αποποιούνται τις ευθύνες και προδίδουν όλο τον λαό. Προσπαθούν απελπισμένα να βρουν ένα σενάριο στο οποίο να μπορέσουν να βασίσουν το υπόλοιπο act, και αποτυγχάνουν οικτρά και γίνονται γελοίοι και (ψυχ)ασθενείς. Ούτε λίγο κατα φαντασίαν. 

Και εν ολίγοις, τώρα έχω μια απάντηση στο “Γιατί να πάω στην πορεία”, των προηγούμενων ετών: Γιατί όταν η δικαιοσύνη έχει δοθεί στον δρόμο, επιβάλλεται και η συμφωνία από τον νόμο. 

Για όνομα. Μαζέψτε τους. 

-Όχλος.