Ο παραλήπτης του μηνύματος αγνοείται (;)

Στην χθεσινή πένθιμη τελετή αλληλεγγύης που ξεδιπλώθηκε σε μικρές και μεγάλες πλατείες και πολιτείες ανά την Ελλάδα και τον κόσμο, σε αυτή τη μαζική και εκ τούτου διεκδικητική τελετουργία/δήλωση ενός πολύσημου λαϊκού πλήθους που αποφασίζει την θυμική του ενέργεια και αρχική οργή να την κάνει συλλογική φωνή που διεκδικεί δικαίωση και δικαιοσύνη.

Σε αυτή την ενωτική και συμπεριληπτική πένθιμη διαδικασία των σιωπηρών και μεγάλων πορειών που παρά το συναισθηματικό της φορτίο διαθέτει διαυγή αιτήματα (αλήθεια, δικαιοσύνη και τιμωρία) και αιτιολογικά τεκμηρωμένη σαφήνεια επιχειρημάτων που δεν μοιάζουν με τις πλατείες του 2012 όσο και αν σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν προσπάθειες φοβικά να τις συγκρίνουν ή να τις ταυτίζουν, σε αυτή την επιτελεστική ενσώματη κραυγή ενός πλήθος που βγαίνει από την ασφάλεια του “εγώ”, και του σπιτιού του για να γευτεί το οξυγόνο των δρόμων και του συλλογικού και να ενωθεί σε ένα “εμείς”.

Σε όλες τις παραπάνω αλλά και άλλες χίλιες ματιές στις χθεσινές κινητοποιήσεις που όλες μαζί μπορούν αν δράσουν εξηγητικά υπάρχει μια πρωτεύουσα έγκλιση που οι αρμόδιοι δεν την άκουσαν και για αυτό σιώπησαν.

Αυτή η εκκωφαντική σιωπή της κυβέρνησης δεν δικαιούμαι να πω πως είναι ένοχη αλλά μπορώ να γράψω πως σίγουρα είναι πρωτοφανής.

Την πρωτεύουσα έγκλιση των χθεσινών εκδηλώσεων για ενσυναίσθηση προς τις οικογένειες των 56 αναγνωρισμένων νεκρών, της μιας αγνοούμενης-εξαφανισμένης και πιθανά εξαϋλωμένης Ερριέτας Μόλχο και των δεκάδων επιζησάντων με απούλωτες και φρέσκιες σωματικές και ψυχικές ουλές από το τραγικό δυστύχημα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 η κυβέρνηση δεν την άκουσε, δεν αντέδρασε, δεν ενώθηκε με τον λαό που εκπροσωπεί και τον κυβερνά και αυτό είναι το πρωτόγνωρο, αυτό είναι το εντυπωσιακό μοτίβο της χθεσινής μέρας στο οποίο θα μπορούσαμε να σταθούμε, στην σιωπή των αρμοδίων για πολλές ώρες.

Τις μεγάλες συγκεντρώσεις ακολούθησε η εκτενής συζήτηση για τη στάση κάποιων ΜΜΕ και την ασθενική και δυσανάλογη, για τον όγκο και τη σημασία της, δημοσιογραφική κάλυψη από τα mainstream μέσα ενημέρωσης, μια δυσαναλογία που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως.

Ανάμεσα στα σχόλια υπήρξαν και οι ανακοινώσεις των εκπροσώπων των εργαζομένων στο ΔΣ της δημόσιου χαρακτήρα ΕΡΤ όμως δεν μεταδόθηκε έγκαιρα η απάντηση προς αυτές από τους αρμόδιους αλλά αρκετά ετεροχρονισμένα. Οφείλουμε να τονίσουμε πως στη διάρκεια τη μέρας τη βεβαιότητα για την ορθότητα των διεκδικήσεων ενίσχυσε το εξαιρετικό ρεπορτάζ του ενημερωτικού site 24/7 και του Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη που επιβεβαίωσε πως όλα όσα ψιθυρίζονται έχουν μια γεγονική βάση επιστημονικά ελεγμένη που μένει στο δικαστήριο να επαληθευθεί.

Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, αντικειμενική ενημέρωση και λογοδοσία των δημοσίων λειτουργών είναι πυρηνικές και αναγκαίες συνθήκες κάθε υγιούς ευρωπαϊκού δημοκρατικού κράτους που υπηρετεί τους πολίτες του. Στη χθεσινή αλληλουχία των συμβάντων λοιπόν μοιάζει να εκλείπει εκείνη η λυτρωτική επιβεβαίωση από τους δημόσιους λειτουργούς πως είναι κοινές οι πυρηνικές αξίες που μας κρατάνε δεμένους και δεμένες σε μια κοινωνία, το αίσθημα και η πίστη στη δικαιοσύνη, ο σεβασμός στη μνήμη των νεανικών ζώων που δεν πρόλαβαν να βιωθούν και να ανθίσουν, η ενσυναίσθηση στον πόνο των συγγενών και των θυμάτων που επέζησαν και ο αναστοχασμός πως αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα και την καθεμία μας.

Η σιωπή των αρμοδίων και των εμπλεκόμενων είναι κάτι παραπάνω από αξιοσημείωτη ή απλά αμήχανη, μοιάζει να είναι ασυγχώρητη. Σε αυτή τη μαζική αλλά και διεκδικητική τελετουργία της λαϊκής ψυχής που συντονίζεται με ότι είναι σημαντικό και αξιακά πρώταρχο, στην αλληλουχία των χθεσινών γεγονότων που είχε τη μορφή αποστολής ενός μηνύματος εκλείπει το ένα από τα δυο μέρη, ο παραλήπτης του μηνύματος, εκλείπει εκείνη η επιβεβαίωση από τους εμπλεκόμενους πως έλαβαν το μήνυμα, πως το κατανοούν, το συμμερίζονται και πως είμαστε όλοι και όλες προς την ίδια πλευρά του ποταμού της ιστορίας.