Ο θυμός μου άγιος και σεισμός

της Αθηνάς Τερζή Εικόνα: Διονύσης Μεταξάς

«Ο θυμός μου άγιος και σεισμός»*

Κανείς δε μας προετοίμασε για όλο αυτό εκεί έξω που βιώνουμε καθημερινά. Τον τελευταίο καιρό νιώθω θυμό. Πολύ θυμό όμως! Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Ερώτηση συμπαντικής σημασίας. Κι αλήθεια πόσοι είναι εκείνοι οι τυχεροί που παρέμειναν συνεπείς στις αγάπες, στα ταλέντα και στα όνειρά τους; Πόσοι είναι εκείνοι που εργάζονται πάνω σε εκείνο που σπούδασαν; Πόσοι είναι εκείνοι που είχαν το νου και τη γνώση να αποφασίσουν στα 17 τους ποιο θα είναι το αντικείμενο των σπουδών τους και το κυνήγησαν πιστά κι αγόγγυστα; Πόσοι είναι εκείνοι που δεν άλλαξαν εκατό γνώμες, που δεν έσπασαν τα μούτρα τους εκατόν δέκα, που δεν έκαναν εκατόν είκοσι εκπτώσεις, που δεν πήραν ονειροδάνεια, που δεν ξεγελάστηκαν; Πόσοι είναι εκείνοι τέλος πάντων που εργάζονται εκεί έξω, σήμερα, για να σκορπάει το κολλημένο το μυαλό, που θέλει γερό προσάναμμα για να δημιουργήσει μα αρκεί μια σπίθα μονάχα για να λαμπαδιάσει ολόκληρο. Να τα κάνει όλα στάχτη και μπούλμπερη. Να σηκώσει το χέρι εκείνος που σηκώνεται από το κρεβάτι με τα λιγότερα «Αχ βαχ». Που κατορθώνει, αφού βγει και κυκλοφορήσει, να γυρίσει σπίτι με τα μυαλά στη θέση τους κι όχι στα κάγκελα.

«Σωπαίνω δε μιλώ μα ο νους μου πάλι κράζει και τούτη η σκέψη η τρελή κλαίει κι αναστενάζει».

Κι αλήθεια πόσο πολύ σωπαίνουμε και πόσο πολύ πνιγόμαστε …ορισμένοι! Ναι, και τούτο είναι το χειρότερο από όλα, που δε μιλάμε στον καθένα κατά πως του πρέπει, να αγιάσει το στοματάκι μας! «Από σπόντα την βγάζουμε καθαρή. Θέμα τύχης είναι κι ισορροπίας ψυχικής. «Αναντρανιστείτε μωρέ». Ξεστόμισε ένας μεγαλύτερος φίλος πριν από μέρες σε μια ασυνήθιστη κρασοκατάνυξη. Γιατί, όμως φίλε μου καλέ, κανείς δε μας προετοίμασε για όλους εκείνους που κυκλοφορούν αδέσποτοι, ενώ θέλουν μάζεμα από καιρό και κλείσιμο στο σπίτι; Πώς να μας χορτάσουν τα «κάνε υπομονή κι ουρανός θα γίνει πιο γαλανός»;

Μην ψιθυρίζετε πίσω από τις πλάτες μας. Μην κλείνετε τα τηλέφωνα. Μη γελάτε εις βάρος μας. Μη βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα. Μην μας απαξιώνετε. Μη βάζετε ταμπέλες. Μη μας εμπαίζετε. Μη μας εκμεταλλεύεστε.

Εγώ θέλω να πάρω φόρα και να τα σπάσω όλα. Να τους πετάξω στα μούτρα ότι «ξέρω, ότι καταλαβαίνω…Τι, επειδή γελάω, επειδή κάνω τον παλιάτσο!…Είμαστε αρκετοί, αλλά σκόρπιοι. Και την παλεύουμε για να μη μετατρέψουμε την καθημερινότητα σε ζούγκλα. Μπορώ κι εγώ να χτυπήσω κάτω από τη ζώνη. Μπορώ αλλά δε θέλω. Επιλέγω το δύσκολο δρόμο και τρώω τα ρούχα μου, δαγκώνω τα χείλη μου να μην ουρλιάξω, σφίγγω τις γροθιές μου, νη μην χτυπήσω. «Αλίμονο από τους ηθικούς που είναι ηθικοί, γιατί δεν μπορούν να είναι ανήθικοι και από τους τίμιους που είναι τίμιοι γιατί δεν μπορούν να είναι άτιμοι» Κι από τους άλλους τους σοβαροφανείς που χόρτασε ο τόπος από την ελιτίστικη πνευματικότητά τους. Την κρατάνε για τον εαυτό τους και την επιδεικνύουν στους ομοειδείς. Στα μεγάλα όμως σκάνε σα φούσκες παραφουσκωμένες με κοπανιστό αέρα. Είμαστε όλοι στον αέρα κι έχουμε άπειρα πεπρωμένα κι εγώ γιατί δηλαδή να πρέπει να επιλέξω και να ακολουθήσω μόνο το ένα;

*Ο τίτλος είναι στίχος του Σούλη Λιάκου από τη δισκογραφική δουλειά «Το Μέσα μου Βουνό»