Όνειρα γλυκά, αγία οικογένεια

της Αθηνάς Τερζή

Κι όσο μικραίνει η μέρα, το έξω μαζεύεται και στριμώχνεται και το παραμύθι θέλει γερό προσάναμμα. Χανόμαστε και στροβιλιζόμαστε και πιανόμαστε από τις ώρες, τις μέρες, τα σούρουπα και τις αυγές. Και κάπου εκεί σταματάω, στρέφω το κεφάλι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου παρασυρμένη από φωνές και γέλια. Μια μικρή μηχανή του χρόνου, σαν εκείνες τις παλιές φωτογραφικές μηχανές μέσα στη δερμάτινη θήκη τους με το λουρί για το λαιμό, με δύο μικρά κεφάλια. Ένα ξανθό κι ένα καστανό. Και τότε και τώρα. Δύο κορίτσια κάποτε, δύο αγόρια σήμερα. Με το μούτρο κολλημένο στο τζάμι να χαζεύουν δέντρα και σύννεφα .Να απομνημονεύουν πινακίδες, να μετράνε τις άσπρες γραμμές του δρόμου. Πολλά χιλιόμετρα από τότε κι αναρωτιέμαι αν κατάφερα να γίνω αυτό που ήθελα. Κλέφτης του χρόνου δηλαδή, γιατί μονάχα τούτο με νοιάζει. Κι αν κάπου εδώ και κάπου εκεί χάνομαι κι αλλάζω χρώματα και σκοτεινιάζω, έξω από το παράθυρο παραμονεύουν ακόμη πλάτες με μικρές σχολικές τσάντες κι ένα ουφ! για τις μέρες και τις νύχτες, για τα πολύχρωμα σημαιάκια σε παιδικά υπνοδωμάτια και τους χάρτες με τους μακρινούς προορισμούς, τους μικρούς μολυβένιους στρατιώτες και τα πολλά, μα πάρα πολλά όνειρα. Μικρά, ασήμαντα και σημαντικά, για το παιδί που ήμουνα, για τη μαμά που έγινα, για τη ζωή που ζούμε, για τους φίλους που έχουμε, για τα ταξίδια που θέλουμε να κάνουμε, για τα απωθημένα, για τις χαμένες συνειδήσεις, για τον αγώνα των ματιών να μη γεράσουν, να μη δακρύσουν.

Πάει καιρός χαμένη πίσω από εργατοώρες πολλαπλών ρόλων. Τους θέλουμε και τους πονάμε στη Θεσσαλονίκη της βροχής, μιας Κυριακής που ανυπομονεί να φτάσει κάθε φορά και νιώθω ότι μου μοιάζει. Είναι αυθάδης και αεικίνητη. Παριστάνει τη σπουδαία, αλλά ξεχνά πόσο μόνη είναι. Κι ενώ έχει καθήκον να με ξεκουράσει και να μου δώσει φόρα, κλειδώνεται σα μουτρωμένο παιδί στον εαυτό της και δεν της παίρνεις μιλιά.”Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουν” για το θράσος τους. Σαν κάτι γκόμενες που δεν προσπαθούν πολύ λόγω αυταπόδεικτης ομορφιάς. Σ’ αυτές τις βροχερές Κυριακές, τις αβάσταχτα θλιμμένες, αγία οικογένεια, επιστρέφεις στο κουκούλι των τετραγωνικών σου μέτρων και στριμώχνεσαι επικίνδυνα. “‘Άνοιξε, άνοιξε γιατί δεν αντέχω”, τραγουδά η Φλέρυ κι η φωνή της σταλάζει λίγο από το μέλι της κι ανακατεύεται με τη βραδινή βροχή. Όνειρα γλυκά.

Αγία οικογένεια: τίτλος τραγουδιού του Θωμά Μπακαλάκου από τη δισκογραφική δουλειά “Οι Προστάτες”