Όπου πας, συναντάς μπροστά σου ένα «μ»

Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς από το πρωί της Τετάρτης, συναντάς μπροστά σου ένα «μ».

Όλα ξεκίνησαν από προχθές, στην παρουσίαση του λογοτύπου του Μετρό Θεσσαλονίκης και συνεχίστηκαν ως τρολ στο διαδίκτυο και τα social media.

Να πω τη μαύρη μου αλήθεια όταν πρωτοείδα στην αίθουσα συσκέψεων του αμαξοστασίου του Μετρό το ‘μ’ μικρό και κεφαλαίο μαζί, μία λέξη μου ήρθε στο μυαλό. Η γνωστή, διεθνής ελληνική λέξη. Για την αναμονή, τη ματαίωση, την κοροϊδία τόσων ετών.

Το είπαν άλλοι αντί για μένα στα social. Όπως είπαν κι άλλα.

Σκεφτείτε πόσες λέξεις αρχίζουν από ‘μ’ και θα ταίριαζαν στην περίσταση. Φαντασία να έχεις και να το έχεις ζήσει στο πετσί σου. Από μπουγάτσα με τρένο μέχρι και μίζα (αυτοκινήτου). Μπλακ χιούμορ.

Και φυσικά πόσα λογότυπα που μοιάζουν με του Μετρό, το οποίο κόστισε 30.000 ευρώ με απευθείας ανάθεση.

Από gastrobar στην Ισπανία…

… καλλιτέχνη στην Ινδία

μέχρι και μαγαζί στα Γιαννιτσά και… σούπερ μάρκετ.

Τα πάντα, όλα.

Αυτή ήταν η μία πλευρά, η τρολ. Υπήρξε όμως και άλλη. Η ‘σοβαρή’.

Είναι μια γνωστή κατηγορία στη Θεσσαλονίκη που προσπαθεί να ‘βαφτίσει’ την υπόλοιπη που δικαιολογημένα εξοργίζεται ως «μίζερη» (άντε πάλι το μ), ή μουντρούχα. Η γνωστή κατηγορία των ‘βασιλικότερων του βασιλέως’, που συχνά από συμφέρον θα σου κολλήσουν την οποιαδήποτε (κομματική) ταμπέλα θέλουν αυτοί, αρκεί να υπερασπιστούν την εξουσία.

Επιδιώκουν να βρίσκονται σε διαρκή ερωτική σχέση με την εξουσία και να λένε για όσους αντιδρούν: «Οι γνωστοί γκρινιάρηδες της πόλης, που δεν θέλουν τίποτα να πάει μπροστά».

Η «εύκολη» επωδός.

Ναι. Γκρινιάρηδες όσοι περίμεναν 30 χρόνια για μια γραμμή Μετρό ούτε καν 10 χιλιομέτρων. Γκρινιάρηδες που έγινε το αυτονόητο μετά από τόσες δεκαετίες, χωρίς όμως την επέκταση στην Καλαμαριά (που θα αργήσει κι άλλο) και με άγνωστο το πότε θα φτάσει στο αεροδρόμιο (που είναι ένα σημαντικό ζητούμενο).

Με ένα Μετρό που δε θα εξυπηρετήσει ένα σημαντικό μέρος της Θεσσαλονίκης και που προφανώς δεν θα βελτιώσει την καθημερινότητα ενός μεγάλου ποσοστού των πολιτών που κινούνται μέσω του Περιφερειακού.

Η αποτύπωση της πραγματικότητας για κάποιους θεωρείται γκρίνια.

Το θέμα του λογοτύπου το είχαμε αναδείξει από τις 16 Οκτωβρίου.

Και δεν το αναδείξαμε μόνο εμείς, το έναυσμα δόθηκε από την ίδια την γραφιστική κοινότητα. Αυτή αντέδρασε σε όσα συνέβησαν, με την ακύρωση των δύο διαγωνισμών και την απευθείας ανάθεση των 30.000 σε μια εταιρία με πολύ μικρότερη εμπειρία και έδρα την Αθήνα.

Έτσι έμαθαν, έτσι κάνουν.

Άλλωστε τη “μέθοδο” των απευθείας αναθέσεων δυστυχώς την συναντάμε συχνά.

Οι «γκρινιάρηδες» επειδή δεν δέχονται το άδικο και το οξύμωρο της υπόθεσης, αντέδρασαν. Κι αυτό για ορισμένους θεωρείται το ‘κακό’ της πόλης. Δεν είναι το κακό της πόλης η συνεχιζόμενη κοροϊδία δεκαετιών. Δεν είναι η ματαίωση δεκάδων έργων ή η καθυστέρηση υπέρ των εργολάβων.  Το «κακό» είναι αυτοί που μιλούν απέναντι στις εκάστοτε δυναστείες.

Κι αυτοί που φωνάζουν και υπερασπίζονται τα αυτονόητα δικαιώματα των πολιτών βρίσκονται από ορισμένους στο «απόσπασμα» ως οι οπισθοδρομικοί και οι γκρινιάρηδες.

Δυστυχώς έχει και το δημοσιογραφικό συνάφι αρκετούς από αυτούς τους ‘κριτές’, υπερασπιστές και σφουγκοκωλάριους σε πολλές περιπτώσεις της εξουσίας, που σπεύδουν να καταδικάσουν οτιδήποτε αντίθετο, με στόχο να κεφαλαιοποιήσουν αυτή τους την προσήλωση.

Κι εκεί είναι που λες ότι αυτό το ‘μ’ τελικά το συναντάς καθημερινά και όσο πάει και πιο συχνά.