Όσα ζούμε με το Λιγνάδη και η στάση μας

Ανήκω κι εγώ σ’ αυτούς που έχουν ενοχληθεί πολύ από την απόφαση αναστολής στην περίπτωση Λιγνάδη, έχω όμως αποφύγει να συμμετάσχω στην δημόσια κατακραυγή για διάφορους λόγους τους οποίους θα προσπαθήσω να εξηγήσω όσο καλύτερα μπορώ.

Δεν με ενόχλησε τόσο η αναστολή στην περίπτωση Λιγνάδη όσο η εντελώς άδικη άρνηση αναστολής σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι «πρέπει να σαπίζουν στη φυλακή» – ούτε καν οι βιαστές. Δεν συμφωνώ με τους χαρακτηρισμούς «τέρας» ούτε προφανώς με τις κραυγές για παραδειγματικές μεσαιωνικού τύπου τιμωρίες. Γι’αυτό το λόγο συμφωνώ κατά κύριο λόγο με τη διάταξη πάνω στην οποία πάτησε η απόφαση αναστολής. Η απαίτησή μου είναι για ισονομία – όχι για σκληρότερη αντιμετώπιση του συγκεκριμένου, αλλά για ισότιμη αντιμετώπιση άλλων.

Πολύ πιο προβληματική είναι η συγκάλυψη της υπόθεσης από διάφορες δομές εξουσίας – από την ίδια την κυβέρνηση (κυρίως το ΥΠΠΟ που εξευτελίζεται εντελώς βγάζοντας ανακοινώσεις λες και είναι μαγαζάκι της ΝΔ) μέχρι τα ΜΜΕ, περνώντας από δικηγόρους και δικαστές. Αυτό το είδαμε από την αρχή αλλά το βλέπουμε ακόμη και τώρα. Δεν πιστεύω στα «κυκλώματα παιδεραστίας» ούτε θα στηρίξω τον ηθικό πανικό. Πιστεύω αντίθετα πως η εξουσία προστατεύει τους δικούς της. Και ο Λιγνάδης είναι δικός της. Αυτό είναι που εξαγριώνει τον κόσμο και γι’αυτό χειροκροτούνται οι παρεμβάσεις στα θέατρα. Ούτε υποκινημένα από το Σύριζα (ΛΟΛ) είναι ούτε για λαϊκά δικαστήρια πρόκειται. Όμως αυτός ο θυμός μπορεί εύκολα να οδηγήσει και σε λαϊκά δικαστήρια και σε λιντσάρισμα. Ο Λιγνάδης κινδυνεύει εκεί έξω. Η προφυλάκιση θα τον προστάτευε και τον ίδιο.

Αυτό που επίσης εξαγριώνει τους πάντες (κι εμένα) είναι η αλαζονεία με την οποία συμπεριφέρθηκε και συμπεριφέρεται ακόμη ο ίδιος. Κι ακόμη χειρότερα μάλλον, η μέθοδος υπεράσπισης που αποφάσισε να ακολουθήσει αυτός και ο συνήγορός του, η οποία βασίστηκε στο bullying, στην τρομοκράτηση και τον εξευτελισμό όσων θεωρούν αντιπάλους τους – με πρώτη γραμμή τα θύματα. Αυτό δεν μοιάζει να απασχόλησε καν την ένωση δικαστών που ενοχλήθηκε κατά τ’άλλα από τον «όχλο». Φυσικά μάλλον κανείς μας δεν έχει ψευδαισθήσεις να πιστεύει πως η δικαιοσύνη δεν είναι και ταξική (όχι μόνον στην Ελλάδα).

Και για να μην παρεξηγούμαστε: κι εγώ ενοχλούμαι από κάποιες άναρθρες κραυγές που ακούω κι ας μην έχω καμιά συμπάθεια για το Λιγνάδη. Όμως την ευθύνη γι’αυτό την φέρει πρωτίστως η δική του στάση – ούτε καν τα εγκλήματα για τα οποία έχει καταδικαστεί πρωτόδικα – η στάση του δικηγόρου του, αλλά κυρίως – κι αυτό μας νοιάζει περισσότερο ως κοινωνία – η διαπλοκή, η αυθαιρεσία της εξουσίας που προστατεύει τους δικούς της και η αλαζονεία όλων αυτών που ποδοπατούν την αρχή της ισονομίας.