Πείτε με αφελή, αλλά εγώ τον πιστεύω τον Κλιντ Ίστγουντ

Θέμα κουβέντας σε πολλές παρέες οι διακοπές. Πού θα πάει ο καθένας. Ή πώς πέρασε. Πόσο γ@μάτα ήταν εκεί που πήγε, σε τι ξενοδοχείο έμεινε, ποιους γνώρισε.

Φυσιολογικό; Αποδέκτης ζήλιας και φθόνου; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.

Άλλωστε, τα πρώτα θετικά ή αρνητικά vibes μπορείς να τα μετρήσεις και από τα social media, πια. Ανεβάζεις μια φωτογραφία και περιμένεις likes και αντιδράσεις. Μμμμ, αυτός δεν έκανε, γιατί άραγε, ή ο άλλος πάτησε αμέσως. Αλλά αυτός πατάει συνέχεια. Κάτι μπορεί να θέλει. Ή μήπως όχι; Μπορεί και να με αγαπάει.

Και κάτι τέτοιες, μυστήριες σκέψεις σε πιάνουν στην καρδιά του καλοκαιριού.

Αντί να απολαύσεις πραγματικά την ηρεμία των διακοπών, σε ενδιαφέρει η εικόνα σου μέσα από τα μάτια των άλλων. Η αποδοχή που όμως μέσα της μπορεί να έχει και ψήγματα ζήλιας από μέρους τους, ανασφάλειας από μέρους σου. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος…

Μετά μπορεί να αρχίζεις και αμφιβάλλεις για τα αισθήματα του συντρόφου σου ή και για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Περνάω καλά εδώ που είμαι; Περνάει καλά μαζί μου; Βλέποντας τις φωτογραφίες ή τα βίντεο των άλλων, έχεις πια μέτρο σύγκρισης. Ναι, αλλά οι άλλοι έκαναν βουτιά στην πισίνα με θέα την Καλντέρα στη Σαντορίνη. Ή στην ταράτσα ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Καλά, αυτοί πώς πήγαν σε τρία νησιά; Εγώ; Σε δωμάτιο στην Καλλιθέα πάλι;

Εικόνα: unsplash

Θα ψάξεις να βρεις απαντήσεις. Θα ψάξεις να βρεις κάποιο απόφθεγμα ή κάτι για να χαλαρώσεις, γιατί και που πήγες διακοπές πάλι σκέφτεσαι. «Διακοπές είναι αυτές; Μέσα στην πολυκοσμία, την ταλαιπωρία; Ανέβασαν τον καφέ στα 5,5 ευρώ, καλά δεν ντρέπονται; Ζητάνε και ελάχιστη κατανάλωση; Πόσο κάνουν οι ξαπλώστρες εκεί;».

Το απόφθεγμα μπορεί να έρθει και από τον αλγόριθμο του Facebook. Και μόνο που το σκέφτηκες, ίσως αρκεί…

Και έρχεται:

«Πολυτέλεια είναι γέλιο και φίλοι, πολυτέλεια είναι βροχή στο πρόσωπό σου, πολυτέλεια είναι αγκαλιές και φιλιά… Μην ψάχνεις την πολυτέλεια στα μαγαζιά, μην την ψάχνεις στα δώρα, μην την ψάχνεις στα πάρτι, μην την ψάχνεις στις εκδηλώσεις. Πολυτέλεια είναι να σε αγαπούν οι άνθρωποι, πολυτέλεια είναι να σε σέβονται, πολυτέλεια είναι να έχεις γονείς ζωντανούς».

Το είπε ο Κλιντ Ίστγουντ. Ο 94χρονος πλέον Κλιντ Ιστγουντ. Ο επιτυχημένος και πάμπλουτος Κλιντ, που τα έχει ζήσει όλα στη ζωή του. Βασικά, το είπε σίγουρα; Μήπως του το χρέωσε κάποιος χωρίς να το έχει πει; Κάτσε να ψάξω κάτσε να σερφάρω λίγο στο ίντερνετ. «Πάλι με το κινητό ασχλείσαι ρε παιδί μου; Άστο λίγο»…

Το αφήνεις το κινητό. Το χρεώνεις οριστικά στον Ιστγουντ και τη ρωτάς  αν συμφωνεί.

Πρόλαβες να διαβάσεις ένα σχόλιο κάτω από το ποστ. «Καλά, μας τα λέει αυτός που έχει σπίτι στον Ειρηνικό. Ας έλεγε το ίδιο όντας μεροκαματιάρης».

Το βάζεις κι αυτό στο… τραπέζι της σκέψης σου και στο διάλογο.

Μήπως αυτή η δήλωση για κάποιους δίνει ένα βολικό «άλλοθι»; ΟΚ, πολυτέλεια είναι οι φίλοι, η υγεία, η οικογένεια. Αλλά ποιος το λέει; Και κυρίως αυτός που το λέει, τι κάνει; Ζει μέσα στα πλούτη; Καλά, δώσε μου κι εμένα πλούτη και δεν πειράζει, θα πει κάποιος άλλος.

Μετά σκέφτεσαι εσύ πραγματικά τι θέλεις. Τι χρειάζεσαι και τι έχεις ανάγκη. Εκεί θα βρεις τις απαντήσεις. Στο μυαλό σου, η πισίνα από μόνη της σίγουρα δεν αρκεί. Αν δεν έχεις ένα χέρι να πιάσεις, μια κουβέντα να πεις, έναν άνθρωπο να επικοινωνήσεις, έναν άνθρωπο να σε καταλάβει, δεν ξέρω πόσο νόημα θα είχε η πισίνα στην ταράτσα, μετρώντας στο τέλος της ημέρας μόνο τα likes, τις καρδούλες και διερωτώμενος γιατί κάποιοι δεν τα πάτησαν.

Ωστόσο, όπως νιώθει και όπως τη βρίσκει ο καθένας.

Εγώ, πάντως, πείτε με αφελή ή ρομαντικό, τον πιστεύω τον Κλιντ.