Πίσω στη φοιτητική ζωή: Επεισόδιο 456: Αυτό με τις υποχρεώσεις και την εξεταστική

Προσοχή! Το παρόν κείμενο εμπεριέχει σκληρές σκηνές, ιδιαίτερα αν είστε φοιτητές, καθώς μπορεί να εμπλακείτε συναισθηματικά ή να ταυτιστείτε.  Διαβάζετε με δική σας ευθύνη.

Τέλος Δεκέμβρη

Έχει φτάσει 20-23 του Δεκέμβρη, ετοιμάζεις πράγματα και είσαι έτοιμος να αποχαιρετήσεις τη φοιτητική σου πόλη για αυτή τη χρονιά. Τρέχεις πανικόβλητος να μαζέψεις πράγματα, να χαιρετήσεις φίλους, να πληρώσεις απλήρωτους λογαριασμούς (έλα τώρα, ένας λογαριασμός ΕΥΑΘ=ένα σαββατόβραδο).

Κατεβαίνεις να πάρεις αστικό, παγώνεις. Χαμός στους δρόμους, αστικά γεμάτα, ταξί ούτε για δείγμα. Αναθεματίζεις που για ακόμα μια φορά δεν κατέβηκες εκείνο το 10λεπτο νωρίτερα, να μην είσαι με την ψυχή στο στόμα, πλέον ξέρεις την κατάσταση. Ή και όχι, προχωράμε. Βρίσκεις- με το ζόρι- πως να φτάσεις για να φύγεις και όταν φτάνεις, έρχεται η μεγάλη ατάκα: Άντε να φύγω να ησυχάσω, ήρθε η ώρα της επιστροφής!

Και μετά φτάνεις στο πατρικό. Εκεί, η φάση είναι τζόκερ: Η θα πεις την ίδια ακριβώς ατάκα λίγο αφού φτάσεις, ή θα την πεις αργότερα. Ότι θα την πεις, θα την πεις. Βλέπεις φίλους, την οικογένειά σου, περνάς ήρεμα. Όλα είναι έτοιμα. Οι φοβερές (σκέτες) μακαρονάδες μετατρέπονται σε μαμαδίστικα φαγητά, τα ρούχα είναι πλυμένα, το σπίτι καθαρό. Κανένα άγχος για σούπερ-μάρκετ, λογαριασμούς δεν πληρώνεις εσύ- γενικά δεν πληρώνεις και πολλά εδώ που τα λέμε. Ζεστό νερό υπάρχει, θέρμανση στο έπακρο, δεν χρειάζεται να κυκλοφορείς κουκουλωμένος παντού. Η στοίβα με τα πιάτα, που είναι; Μα, πως;

Ιανουάριος: Η επιστροφή

Και έπειτα τελειώνουν οι γιορτές- και η υπομονή σου- και φεύγεις. 5-7 Ιανουάριου. Επιστροφή στην φοιτητική ζωή, επιστροφή στο όνειρο. Αλλά επιστρέφεις στον εφιάλτη. Γιατί, όλα καλά αλλά, στις γιορτές πάλι το διάβασμα δεν πήγε και τόσο καλά. Πιθανότατα, δεν πήγε καθόλου. Και ήδη από το λεωφορείο, σκέφτεσαι τι έπεται. Η διάθεση να είναι ανεβασμένη, να ανυπομονείς να δεις την παρέα αλλά κάπου στη γωνία, όσο κι αν το αγνοείς, σε περιμένει…Εξεταστική (επιφώνημα τρόμου).

Πέρα από την πλάκα, όντως υπάρχει μια τεράστια μετάβαση από την ευκολία και τα “έτοιμα” του πατρικού με την “ενήλικη ζωή” που επιστρέφεις. Εντάξει, δεν υπερθεματίζουμε, προφανώς δεν είναι τόσο αβάσταχτο το να είσαι φοιτητής, κάθε άλλο. Αλλά, όντως, η προσαρμογή είναι ένα μεγάλο κομμάτι. Κι ενώ στο πατρικό έβρισκες ήδη κλεισμένο το ραντεβού για τον γιατρό, τώρα καλείσαι να αγχωθείς από το λεωφορείο για το πότε θα κλείσεις ραντεβού στον υδραυλικό και τον ηλεκτρολόγο. Είναι, βλέπεις κι οι εργασίες που έχεις να παραδώσεις στη μέση- με προθεσμία μέχρι αύριο-, η δουλεία για κάποιους άλλους, τα πάντα.

Είναι η ακρίβεια και το σούπερ-μάρκετ (επιφώνημα τρόμου 2) και η μετάβαση από το γεμάτο ψυγείο του πατρικού στο ξεχασμένο-χαλασμένο τυρί του φοιτητικού. Το μπάτζετ περιορισμένο, τα προϊόντα επίσης. Ούτε θέλεις ακόμα να ζητήσεις έξτρα λεφτά, δεν είναι η ώρα. Και είναι και η εξεταστική, είναι κεφάλαιο από μόνο του, πως να το κάνουμε τώρα. Είναι η μόνη καθολική υποχρέωση για τους φοιτητές. Και ούτε θέλει κανείς να κοπεί σε όλα τα μαθήματα, ούτε τη γκρίνια των γονιών, ούτε χαμηλό μέσο όρο, ούτε τίποτα.

Ούτως ή άλλως, γενικά το τέλος των γιορτών σηματοδοτεί μια περίοδο απροσδιόριστη, μια περίοδο αναπροσαρμογής. Δεν είναι τυχαίο που η πιο καταθλιπτική μέρα του χρόνου (το Blue Monday) είναι τον Ιανουάριο. Οι καιρικές συνθήκες, τα οικονομικά μετά τις γιορτές που είναι ρημαγμένα, οι μετακινήσεις και η επαναπροσαρμογή, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για ενθουσιασμό για τον Γενάρη. Άλλωστε, δεν είναι κοινό μυστικό ότι ο Ιανουάριος “κρατάει” μισό χρόνο; Σε όλα αυτά, προστίθεται η ανάληψη ευθυνών και το ατελείωτο διάβασμα.

Κι έτσι, πάλι το πατρικό φαντάζει όνειρο. Αλλά αναγκαστικά, εσύ βρίσκεσαι σε βιβλιοθήκες και σε καφέ για διάβασμα. Θα περάσει όμως, πάντα περνάει. Και κάποιοι ίσως να επιστρέψουν στο πατρικό για το άφτερ της εξεταστικής. Εδώ μπαίνει πάλι η σκηνή που περιγράψαμε στην αρχή. Και ο αέναος αυτός κύκλος συνεχίζεται…