Πλατεία Ελευθερίας: Η απόδειξη του πόσο εύκολο είναι ένα δημόσιο έργο να παγώσει επ’ αόριστον

Όταν τα δημοσία έργα δεν φαίνεται να προκαλούν αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία τότε δεν είναι οι “επαγγελματίες ευαίσθητοι” αυτοί που καθυστερούν τα έργα αλλά οι αναίσθητοι επαγγελματίες.

Η όλη ιστορία στην Πλατείας Ελευθερίας δείχνει το πόσο εύκολο είναι ένα δημόσιο έργο να παγώνει επ’ αόριστον επειδή ο νόμος δίνει αυτόματη αναστολή σε κάθε προσφυγή, είτε αυτή είναι σοβαρή είτε είναι επουσιώδης ή ακόμα και αβάσιμη.

Και κάπως έτσι, μια εταιρεία μπορεί ουσιαστικά να «τραβάει χειρόφρενο» σε όλη την πόλη, απλώς καταθέτοντας μια αίτηση, η οποία δεν της προκαλεί κανένα ουσιαστικό κόστος και για την οποία δεν εφαρμόζεται κανένα φίλτρο κατάχρησης (του δικαιώματος που της δίνει η νομοθεσία).

Είναι αδιανόητο να υφίσταται ένας Δήμος και οι πολίτες του μια τέτοια ομηρία. Δεν είμαι νομικός (ούτε καν έχω τις στοιχειώδεις γνώσεις) αλλά αυτό που χρειάζεται κατά τη γνώμη μου είναι η δυνατότητα να χαρακτηρίζονται οι προσφυγές από ένα σημείο και ύστερα (μετά από ένα αριθμό προσφύγων του ίδιου μειοδότη) ως προδήλως αβάσιμες ή ως καταχρηστικές και άρα να μην έχουν ανασταλτικό αποτέλεσμα.

Εναλλακτικά θα μπορούσαν να υπάρχουν οικονομικά αντικίνητρα (υψηλό κόστος) στην αέναη διαδικασία παγώματος του έργου.

Παράλληλα, έργα που αναμένεται να έχουν πολύ υψηλό κοινωνικό, πολιτιστικό ή/και περιβαλλοντικό όφελος θα μπορούσαν να εντάσσονται σε πραγματικά fast-track διαδικασίες (όπως έχουν διάφορες περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις σε έργα που πολλές φορές αποδεδειγμένα καταστρέφουν το περιβάλλον), με δεσμευτικές και σύντομες προθεσμίες και με αυτόματη άρση της αναστολής όταν οι αρχές δεν αποφασίζουν εγκαίρως (μέσα σε ένα μήνα το πολύ).

Χωρίς αυτά τα εργαλεία, το θεσμικό πλαίσιο θα εξακολουθεί να προστατεύει απόλυτα τον προσφεύγοντα και ελάχιστα το δημόσιο συμφέρον, επιτρέποντας σε κάθε “θιγμένο” επιχειρηματία μέσω μιας τυπικού χαρακτήρα προσφυγής να κρατάει «παγωμένη» μια ολόκληρη πόλη για χρόνια.