Play it again Man: Ροκ το ελληνικόν

Σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν αρνητικός με την εγχώρια rock σκηνή. Δεν μπορούσα να δεχτώ πως ένα είδος έξω απ’την κουλτούρα και την αισθητική μας μπορούσε να αναπαραχθεί με επιτυχίες από εγχώριους wannabe stars. Τι σχέση έχουμε εμείς με τις ρίζες του rock’n’roll, τα blues, την country και την αγγλοσαξονική παράδοση; Γι’αυτούς ήταν απλώς η εξέλιξη της δικής τους folk πραγματικότητας, για εμάς όμως; Μέχρι που αποδέχθηκα κι εγώ το ότι τελικά είναι/έγινε αυτό το μουσικό είδος μέρος και του δικού μας καλλιτεχνικού στερεώματος.

Εντάξει, παραήμουν αυστηρός και υπερβολικός. Μέχρι που κάποια στιγμή άρχισα κι εγώ να αγαπάω, από τις χαριτωμένα άγαρμπες διασκευές των sixties ιταλικών pop μέχρι την επαναστατικότητα (και την σχολή, γιατί όχι) του Γιάννη Αγγελάκα και από την παγκόσμια απήχηση των Aphrodite’s Child μέχρι τον σύγχρονο επαγγελματισμό των Raining Pleasure. Και φτάσαμε στο σήμερα όπου κάθε είδος του rock φυτρώνει και αναπτύσσεται στην Ελλάδα, ότι έξω κι εδώ. Έχουμε την ορχηστρική pop της Monika, τις μελοδραματικές μπαλάντες του Lolek, τα φωτεινά ραδιοφωνικά hits της Μαριέττας Φαφούτη, τα σπιντάτα πυροτεχνήματα των Mary’s Flower Superhead, τις κοσμοπολίτικες περιπέτειες των Xaxakes, την ακατέργαστη ενέργεια των Berlin Brides, τις απολαυστικές μανιέρες των Matisse, τα home-made γλυκίσματα των Pop-Eye, την πολυσυλλεκτική πρόταση των My Wet Calvin, τις επικές παραγωγές των Expert Medicine, την γνώριμη ποίηση του Γιώργου Χριστιανάκη, τα βρετανολάγνα tracks των 5 Star Hotel, τις εσωστρεφείς αναζητήσεις του Ντίνου Σαδίκη, τον επιθετικό θόρυβο του The Boy, τα οικεία μονοπάτια των GAD, την κιθαριστική μετεξέλιξη του Φοίβου Δεληβοριά, τα retro/indie πονήματα του Monsieur Minimal και τόσα άλλα, ενώ αν στον κατάλογο προσθέσεις και την electronica τότε αυτός μεγαλώνει ακόμα περισσότερο με ονόματα όπως ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο Μιχάλης Δέλτα, οι Mikro, οι Marscheaux, ο Tareq, οι Liebe, οι Techsoir, η Etten (που παίζει σε όλες τις κατηγορίες) και πολλοί ακόμη. Σε περίοδο δισκογραφικής κατήφειας και παραγωγικής συρρίκνωσης ειδική μνεία θα έπρεπε να γίνει σε μια εταιρία που κυκλοφορεί μόνο (υψηλής αισθητικής) δίσκους από πολλά και διαφορετικά ονόματα της εγχώριας σκηνής – περίπου τα μισά από τα παραπάνω αλλά και πολλά (απ’τον Χρήστο Λαϊνά μέχρι την Λένα Πλάτωνος) την Inner Ear.

Και αν υποχώρησα και παραδέχτηκα το λάθος μου όσον αφορά το rock made in Greece και τα παρακλάδια του, δεν πρόκειται να κάνω το ίδιο και για την αντίστοιχη σκηνή της rap. Μηδενική εκτίμηση για όλους τους Jay-Z wannabes (μόνο σε ότι έχει σχέση φυσικά με τα ξέκωλα, την βαριές, χρυσές αλυσίδες και τα χαμηλοκάβαλα, υπερμεγέθη παντελόνια φυσικά, κατά τ’άλλα ούτε το μικρό του δαχτυλάκι) όπου η θέση τους είναι ανάμεσα σε γαρύφαλλα στην πίστα – εκεί δηλαδή που βρίσκονται και εκεί που τους έχει κατατάξει ο κόσμος στην συνείδησή του. Ευτυχώς που υπάρχουν 2-3 φωτεινές εξαιρέσεις σαν τους έντονα πολιτικοποιημένους Active Member και τις Ρόδες με τον Νικήτα Κλιντ, που δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.