Πληρώνει κανείς ποτέ για όσα εγκληματικά γίνονται σε αυτή την πόλη;

Διασχίζω κάθε πρωί τη οδό Κρήτης, έναν μεγάλο σε μήκος δρόμο στα ανατολικά της πόλης. Ο δρόμος αυτός ασφαλτοστρώθηκε από το δήμο Θεσσαλονίκης πρόσφατα.

Η νέα άσφαλτος έπεσε και διαφημίστηκε δεόντως με κείνα τα πανηγυρικά δελτία τύπου που διαφήμιζαν έργα…

Το οδοστρώμα, που ήταν σε κακό χάλι άλλαξε όψη. Όχι για πολύ όμως.

Το οδόστρωμα θυμίζει πια δρόμο στη Δαμασκό. Είναι ανατιναγμένο. Έχει διαλυθεί.

Δεν άντεξε ούτε ενάμιση χρόνο.

Και μπαίνει τώρα βασανιστικά το ερώτημα: Ποιος θα πληρώσει για αυτή την απίστευτη κακοτεχνία; Ποιος θα βρεθεί υπόλογος στη δικαιοσύνη για τον τρόπο που εκτελέστηκε το έργο, για τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, για την κακοτεχνία, για την εξαπάτηση του πολίτη, για την νέα ταλαιπωρία που θα υποστεί για να ξανά ασφαλτοστρωθεί;

Θα βρεθεί ένας εισαγγελέας να κινηθεί αυτεπάγγελτα; Θα λογοδοτήσει ο πρώην δήμαρχος, ο αρμόδιος πρώην αντιδήμαρχος, ο εργολάβος; Θα τιμωρηθεί κανείς;

Υπάρχει πάντα η κουλτούρα της αιώνιας ατιμωρησίας. Εκεί βασίζεται η ασυδοσία, η αλαζονεία, η αίσθηση της  του ανέγγιχτου. Η διαρκής αίσθηση της ματαίωσης, της απώλειας της πίστης στα αυτονόητα. Μέχρι πότε;