Ποιος θυμάται τον Κώστα Φραγκούλη

Αν κάποιος ανατρέξει στις μηχανές αναζήτησης και πληκτρολογήσει τη λέξη Κώστας Φραγκούλης θα βρει δεκάδες άρθρα.

Τα περισσότερα από αυτά αφορούν τις πρώτες ημέρες του περσυνού Δεκεμβρίου, τα επεισόδια έξω από το Ιπποκράτειο νοσοκομείο και τους γύρω δρόμους, την σύνδεση με την ημερομηνία της επετείου του Γρηγορόπουλου, τις ομοιότητες με τη δολοφονία Σαμπάνη, με αναφορές στον αντιτσιγγανισμό, στη αχρείαστη βία, τη χρήση όπλου από τα όργανα της τάξης, τις συνθήκες διαβίωσης των Ρομά και τα χρόνια προβλήματα τους.

Δεν λείπουν βέβαια και οι αναφορές στην παραβατικότητα των τσιγγάνων, τον κίνδυνο που διατρέχουν οι πολίτες από την ανομία τους και κάποια άρθρα που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την χρήση βίας προσπαθώντας να περιγράψουν εν ολίγοις για ποιο λόγο πιστεύουν ότι οι τσιγγάνοι «τα θέλουν τελικά και τα παθαίνουν».

Με εξαίρεση κάποια άρθρα στις που μιλούν για την έκβαση της υπόθεσης και την πρόταση του εισαγγελέα κατά την διάρκεια της δίκης, δεν υπάρχει κανένα άρθρο, καμία δημοσιογραφική έρευνα σχετική με το περιστατικό.

Ένα χρόνο μετά τα δάκρυα στέγνωσαν, η συγκίνηση βρήκε άλλο τρόπο να εκτονωθεί, το θέμα ξεχάστηκε.

Η αναφορά για τους Ρομά επέστρεψε στο καθιερωμένο αστυνομικό δελτίο που κάνει λόγο για κλοπές, συμμορίες, ελαφριά η βαριά παραβατικότητα όπου με κάθε λεπτομέρεια αναφέρεται το συμβάν τονίζοντας αρκετές φορές στο κείμενο πως οι παραβάτες είναι τσιγγάνοι.

Όλα εκείνα τα παιδιά που περπατούν στη λάσπη, τα σπίτια από νάιλον και λαμαρίνα, οι εικόνες πόνου και οδύνης έδωσαν την θέση τους σε άλλες.

Κανένα σχέδιο καμία πολιτική δεν έχει σταθεί αποτελεσματική, όχι να δώσει λύσεις – κανείς δεν πιστεύει σε τέτοια θαύματα – αλλά να βάλει έστω τα θεμέλια ώστε κάτι να αρχίσει με μικρά βήματα να αλλάζει. Κοινότητες που βρίσκονται χρόνια στην συνθήκη της προσωρινής μετεγκατάστασης, άνθρωποι χωρίς στέγη, χωρίς πρόσβαση σε νερό, ρεύμα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Άνθρωποι προσωρινοί που κανείς δεν επιθυμεί να ζούνε δίπλα του.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο μια ακόμα δολοφονία αυτή του Χρήστου Μιχαλόπουλου ήρθε να προστεθεί για να αποτελέσει έναν αριθμό στις στατιστικές. Το τρίτο περιστατικό σε δύο χρόνια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τους ίδιους θύτες και θύματα, με την ίδια αιτιολογία, με το ίδιο πρόσκαιρο ενδιαφέρον από τα μέσα και την ίδια αδιαφορία από μεγάλο μέρος της κοινωνίας στην συνέχεια.

Με πολιτικά στελέχη, δημοσιογράφους και συνδικαλιστές να δηλώνουν την συμπαράσταση τους στα όργανα της τάξεως χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η έρευνα, χωρίς να υπάρχει απόφαση δικαστηρίου, το ίδιο το σύστημα αθωώνει εκ των πραγμάτων τους αστυνομικούς καθιστώντας την οποιαδήποτε πράξη τους νόμιμη και επιτρεπτή.

Η ατιμωρησία οπλίζει ευκολότερα και εντείνει την κοινωνική αδικία. Οι ίδιοι οι Ρομά σε κάθε αντίστοιχη συζήτηση αναφέρουν με βεβαιότητα πως κανείς μπαλαμός δεν τιμωρείται για τα εγκλήματα του, σε αντίθεση με τους Ρομά που πληρώνουν και την μικρότερη παραβατική πράξη με πολύ ακριβό τίμημα.

Και είναι θλιβερό όχι απλά ότι οι μη Ρομά πιστεύουν πως είναι αδύνατον να μπορέσουν οι τσιγγάνοι να ενταχθούν γιατί απλά δεν το θέλουν – όχι γιατί δεν τους δόθηκαν τα κατάλληλα κίνητρα και οι ευκαιρίες – αλλά και το γεγονός ότι οι Ρομά δεν πιστεύουν πως οι μπαλαμοί θα τους αποδεχτούν και θα τους θεωρήσουν ισάξιους τους στην κοινωνία.

Όσο η φτώχεια, η ανεργία και το ταξικό χάσμα μεγαλώνει τόσο, καθημερινά οι συγκρούσεις γίνονται πιο εκρηκτικές, η βία μεγαλώνει γίνεται σκληρότερη και δεν θα αργήσει να βρει ξανά ένα τρόπο να εκτονωθεί ενώ θα συνεχίζουν τα ίδια προβλήματα να ταλανίζουν τις κοινότητες και να μένουν άλυτα με τους κατοίκους να ζουν την ημέρα της Μαρμότας εδώ και δεκάδες χρόνια.