Σήμερα έχει Γενική, με βιβλία του Καμύ

Λέξεις: Στέλλα Βαρδή

Σήμερα έχει Γενική. «…ωραία η ένωση, αλλά και η αποξένωση γαμεί, αγκαλιά με τα βιβλία του Καμύ».

Τάδε έφη Zoro X Bayman.

Γάλλος φιλόσοφος, γεννήθηκε στην Αλγερία όπου και σπούδασε, το έργο του τεράστιο, τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957. Ο Ξένος, ο Επαναστατημένος άνθρωπος, ο Μύθος του Σίσυφου είναι ορισμένα με τα οποία έχω περάσει κάτι βράδια αγκαλιά. Τι είναι το παράλογο, αναρωτιόταν, όπως και εμείς συζητώντας με τους φίλους σε κάτι άλλα ατέλειωτα βράδια. Εμένα πάντως, η κοινωνία μας μου φαίνεται λιγάκι παράλογη.

Ψάχνοντας την ετυμολογία της λέξης, Liddel & Scott πάντα, βλέπω ότι σημαίνει αναπάντεχο ζήτημα, κλείνω λεξικό και ανοίγω τον Μύθο του Σύσιφου. Θέλει προσοχή η ανάγνωση του, διότι τίθεται και το θέμα της αυτοκτονίας και είναι ένα ζήτημα αυτό στην φιλοσοφία, “Δεν είδα ποτέ κανένα να πεθαίνει για το οντολογικό επιχείρημα”, γράφει και είναι γνωστό πως ο ίδιος σκοτώθηκε από θανατηφόρο ατύχημα. Συνεχίζει “Αντίθετα, τις περισσότερες εκείνοι που αυτοκτονούν είναι βέβαιοι για το νόημα της ζωής”. Στο μυαλό μου ο Λιαντίνης και ο τρόπος που επέλεξε να πεθάνει… Αν αλλάζω θέμα, είναι γιατί έχουμε γενική.

Η Αλήθεια είναι ότι οι λογικές σκέψεις και ο ορθολογισμός έχουν ένα τέλμα, φύση περιορισμένες και ίσως καμία φορά οφείλουμε παρά-λογες σκέψεις ώστε να απαντήσουμε σε ουσιαστικά και βαθιά ερωτήματα. Εδώ ο Καμύ θέτει το πιο σοβαρό φιλοσοφικό πρόβλημα, τον θάνατο. Εν γένει δυο ροπές έχουμε εμείς οι άνθρωποι, την ζωή και τον θάνατο. Όποιος θέλει ζει, ζει και όποιος θέλει πεθαίνει και εννοώ εκείνους τους μικρούς καθημερινούς θανάτους, “καμιά φορά, οι μεγάλες σκέψεις αρχίζουν κάπως αστεία.

Τα μεγάλα έργα γεννιούνται συχνά στην στροφή ενός δρόμου ή στο κάθισμα ενός καφενείου. Έτσι και με το παράλογο.” Και δεν ξέρω αναρωτιέμαι και εγώ, το να είσαι ειλικρινής σε μια ψεύτικη κοινωνία μοιάζει παράλογο; Θα εστιάσω στο σήμερα, διότι και ο Καμύ, εστίαζε στο παρόν του. Τι κάνουμε ως ανθρωπότητα… Ξέρω κάτι παιδιά που ονειρεύονται να βάλουν rolex, λες και τα άλλα ρολόγια δεν δείχνουν την ώρα. “Καμιά φορά τα σκηνικά καταρρέουν. Ξύπνημα, συγκοινωνία, τέσσερις ώρες γραφείο ή εργοστάσιο, γεύμα , συγκοινωνία, τέσσερις ώρες δουλεία, φαγητό, ύπνος, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη…” και όταν μένεις σε εκείνο το δωμάτιο μόνος σε τρώει ένα γιατί, άρα “Αυτοκτονία ή αναθεώρηση”.

Σε κάτι νύχτες τέτοιες, σώθηκα με τον ΛΕΞ. Διάλεξα την αναθεώρηση. Την ζωή. Και η ζωή είναι από την φύση της Αναθεωρητική. Εσωτερικός διάλογος. Εσωτερική διαμάχη και έπειτα Νίκη. Σηκώνεσαι, ρίχνεις νεράκι στο πρόσωπό σου και συνεχίζεις τον αγώνα σου. «Ακόμα και οι άνθρωποι έχουν κάτι το απάνθρωπο»…

Η κατακόρυφη πτώση της εικόνας μας” και ξανά το ίδιο ερώτημα στο μυαλό μου. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί που διατηρούν την εικόνα τους στο φαίνεσθαι, όταν αυτό καταρρεύσει, γιατί έτσι είναι ο χρόνος, τι θα κάνουν τότε; “Το πρώτο βήμα που κάνει το πνεύμα είναι να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο”.

Αλήθεια σημαίνει α στερητικό της λήθης, ψέμα τι σημαίνει ;

“Η πρώτη ανακάλυψη της σκέψης είναι η αντίφαση”. Λέει ο ο Δόικος “την γνώση την προσεγγίζεις μέσω της φαντασίας…πρώτα με την νόηση βέβαια”. Γέμιζε αίθουσες ο Παναγιώτης στο πανεπιστήμιο. Έκανε σοβαρή φιλοσοφία, ίσως γι’ αυτό. Ο Ορθολογισμός βέβαια δεν τον συμπάθησε πολύ αλλά δεν πειράζει τον συμπάθησαν οι σπουδαστές του ή και μη, και τον μνημονεύουν πάντα.

Επιστρέφουμε στον Καμύ, “Τα ουσιαστικά στοιχεία του ανθρώπινου δράματος είναι η ανθρώπινη νοσταλγία της ενότητας, ο πόθος του απόλυτου.”

Ε, εντάξει βάζω και εγώ λίγο Βόρεια Αστέρια και η ζωή συνεχίζεται…