Σκοτώνοντας τις παραλίες της Χαλκιδικής

Λέξεις: Σταμάτης Εμμανουηλίδης

Τέλος δεκαετίας του 70 και αρχές του 80 γνωρίσαμε από Χαλκιδικιώτες φίλους μερικές παραδεισένιες παραλίες.

Την ακτή Καλογριάς, με τα σμαραγδένια νερά, που τότε υπήρχαν καναδυό σπίτια κ ένα καφενεδάκι.

Την ακτή Ελιάς που ένα πεύκο βουτούσε μαζί μας στη θάλασσα.

Την τεράστια Τρανή Αμμούδα με τα ζεστά νερά όπου υπήρχαν επίσης δύο, τρία σπίτια.

Τον Αι Γιάννη με το υποτυπώδες κάμπινγκ κ τα καταγάλανα νερά.

Το Λαγονήσι που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από την Καραιβική με τα χαρακτηριστικά αλμυρήκια του.

Την μαγευτική ακτή Κοβιού.

Κανείς δεν θα περίμενε 40 χρόνια μετά η κατάσταση να είναι η ίδια. Θα ήταν παράλογος.

Αυτό όμως που γίνεται τώρα είναι έξω από κάθε όριο, νόμο και αισθητική.

Ανεξέλεγκτη δόμηση χωρίς κανένα σχέδιο (δεν είναι τυχαία η έρευνα στην πολεοδομία).

Καταπάτηση των ακτών μέχρι το κύμα από ατέλειωτα μπιτσόμπαρα (13 στην Τρανή, ποιος ξέρει πόσα στην Νικήτη, σχεδόν όλη η παραλία πιασμένη στην Καλόγρια και το Λαγονήσι).

Εκεί όμως που ξεπεράστηκε κάθε λογική κ όριο, είναι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Η μία στην Καλόγρια, που ενώ έχει μείνει ελάχιστος χώρος να βάλεις την ομπρέλα σου, μπιτσόμπαρο έχει βάλει ομπρέλες κ ξαπλώστρες ακόμα κ κάτω από τα αυτοφυή πεύκα της παραλίας. Εννοείται με τις ξαπλώστρες μέχρι το κύμα.

Με ποιο δικαίωμα άραγε; Και κανείς δεν βλέπει τίποτα;

Η δεύτερη, που βγάζει μάτια, είναι εστιατόρια στον όρμο Παναγιάς που έχουν βάλει τραπέζια ακόμα κ μέσα στην θάλασσα. Μάλιστα τα μπροστινά είναι κρατημένα για βαλκάνιους κ Ελληνες κάγκουρες, που φθάνουν μέχρι το τραπέζι από τη θάλασσα με σκάφος.

Οι ευθύνες για αυτή τη κατάσταση είναι μεγάλες και πολλών.

1) Του κράτους, με την επιλογή της μονοκαλλιέργειας του ανεξέλεγκτου τουρισμού κ της μαζικής οικοδομικής δραστηριότητας που εξαρτάται από τον τουρισμό.

Η Νικήτη πρωταθλήτρια στις άδειες πανελλαδικά.

Πώς όμως γίνεται μία κωμόπολη των 3000 κατοίκων να εξυπηρετήσει 70000 το καλοκαίρι; Με ποιες υποδομές;

2)Της τοπικής αυτοδιοίκησης με τις ανεξέλεγκτες άδειες για κατοικίες κ μπιτσόμπαρα, χωρίς να φροντίζει για τον έλεγχο της σωστής κ νόμιμης λειτουργίας.

3) Της ΚΕΔ που νοίκιασε, στην ουσία παραχώρησε για ατέλειωτα χρόνια κ με πρόσχημα το χρέος, παραλίες που της ανήκαν. Οικολογικά εγκλήματα όπου βράχια κ αμμούδες βαφτίστηκαν οικόπεδα.

Αυτού του είδους η ανάπτυξη στο τέλος καταλήγει μπούμερανγκ.

Καταστροφή των γραφικών οικισμών και μόλυνση των ακτών.

Πολλά παραδείγματα στο εξωτερικό με κορυφαίο το Ακαπούλκο, που από παγκόσμιο τουριστικό κέντρο, κατάντησε λόγω υπερβολικής ανάπτυξης κ μόλυνσης της θάλασσας, παράδειγμα προς αποφυγή.

Θα μπουν άραγε έστω και καθυστερημένα κάποια όρια η θα συνεχίσουμε να νιώθουμε ξένοι μέσα στον ίδιο τον τόπο μας;