Ακτινογραφώντας τη Χαλκιδική σε βάθος χρόνου
Δεκαοκτώ κείμενα σε δέκα χρόνια που επισημαίνουν προβλήματα που οξύνονται...
Παρακολουθώ τη Χαλκιδική διαχρονικά από παιδί. Τη βίωσα καλύτερα επί 25 συνεχή καλοκαίρια παραθερίζοντας εκεί.
Κατέγραψα κατά καιρούς προβλήματα και έριξα ιδέες πώς αλλιώς βελτίωσαν τα πράγματα. Μια μικρή αναδρομή στο χρόνο και τα κείμενα:
Μικρογραφία της ελληνικής επικράτειας ο Όρμος, θα μπορούσε να αποτελέσει case study για το πως επεμβήκαμε στο ομορφότερα αφαιρώντας τους άτσαλα την ομορφιά. Διότι αρνηθήκαμε να κάνουμε απλά τα αυτονόητα.
Όσα σκεφτόμαστε στην άμμο και δεν είναι καλά
Οι ελληνικές παραλίες σε μετάλλαξη. Ένα κείμενο γραμμένο το 2013.
Δεν είναι πάντα τα καλοκαίρια ιδανικά.
2017. Αύγουστος στην Ελλάδα. Αγόρασα καφέ σε μια ελληνική παραλία. Στο πόδι. Στην άμμο. Χωρίς να κάθομαι σε κάθισμα τους. Μου ζήτησαν 4,5 ευρώ και περίμενα περίπου 3 λεπτά την απόδειξη. Με παρακάλια την πήρα.
Ένα δημοτικό συμβούλιο σε όλη τη γη αποφασίζει να σε βάλει να ξοδέψεις αλόγιστα το πολύτιμο αγαθό που λέγεται νερό. Και αυτό είναι στη Χαλκιδική.
Πόσο πάει το δωματιάκι ρε φίλε;
Ο αιώνιος ανύπαρκτος δρόμος της Χαλκιδικής
Ο αναιδής πλούτος
Οι εκατοντάδες άνθρωποι που έγιναν βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί δεν λογοδότησαν ποτέ για την απίστευτη έλλειψη υποδομών, για τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν σε μαύρες τρύπες. Δεκαετίες ατέλειωτες.
Τα μεταμοντέρνα τείχη στις παραλίες είναι τα τροχόσπιτα
Η υπερανάπτυξη ενός από τους ωραιότερους νομούς της Ελλάδας έφερε πολύ σύντομα, σε μόλις 3 δεκαετίες το τέλος της.
Η ”ανάπτυξη” ήρθε και μέσα στη θάλασσα με δυο τεράστια συμπλέγματα φουσκωτών παιχνιδιών, αφού φαίνεται ότι πλέον νοικιάζεται εκτός από την ακτή και το νερό.
Ας μιλήσουμε για προβλήματα.
Η έλλειψη συστηματικών ελεγκτικών μηχανισμών δημιουργεί την ανοχή, το έτος 2017 να μετατρέπονται ολόκληρες δασικές εκτάσεις στη Σιθωνία και την Κασσάνδρα σε παράνομα camping με ανεξέλεγκτες συνέπειες για το περιβάλλον και τις γειτονικές περιοχές.
Για εκατό ή εκατόν πενήντα χιλιόμετρα μπορεί να απαιτούνται μέχρι και 4 ώρες μια Κυριακή βράδυ.
Δεν το αγαπώ πια αυτόν τον τόπο, μου δημιουργεί ένα σφίξιμο. Κάθε φορά που βρίσκομαι εδώ θέλω να φεύγω γρήγορα, να διαφυλάξω τη μνήμη και τις στιγμές της ευτυχίας.
Και ένα κείμενο για τη Χαλκιδική της μνήμης, της καρδιάς
